Ελλάδα για τα δύσκολα

Στα εύκολα αποτύχαμε. Και μετά από αυτό έπρεπε να πάρουμε τον… hard way ή τον… highway.

Η Εθνική απέδειξε με τη μεγαλειώδη εμφάνισή της απέναντι στην Ισπανία πως με όσα προηγήθηκαν απλώς αδίκησε κατάφορα τον εαυτό της. Όταν στη δεδομένη ποιότητα και την εμπειρία που διαθέτουν οι παίκτες της προστέθηκε ο δυναμισμός και ο χαρακτήρας, το μίγμα έγινε εκρηκτικό και το ωστικό κύμα παρέσυρε την Ισπανία.

Οι Έλληνες διεθνείς αντιπαρέταξαν δύναμη στη δύναμη, ξύλο στο ξύλο, ακόμη και βρώμικο παιχνίδι απέναντι στο βρώμικο παιχνίδι. Ρωτήστε και τον Μαρκ Γκασόλ, που ακόμη πρέπει να πονά από το χτύπημα του Καββαδά. Το ξύλο από μόνο του, ωστόσο, δεν αρκεί. Χρειάζεται μυαλό και ψυχραιμία. Και αυτά τα στοιχεία διέθετε σε περίσσεια η Εθνική, όταν βρέθηκε στο ξεκίνημα-και με ψυχολογία εύθραυστη από το κάζο της Δευτέρας-στο -12, αλλά κι όταν αφού είχε κάνει υπερπροσπάθεια να επιστρέψει στο ματς είδε τους Ισπανούς να ξεμακραίνουν με +8 στις αρχές της τελευταίας περιόδου.

Ο Σπανούλης ήταν ο ηγέτης που είχε ανάγκη η ομάδα. «Εγωιστής» όταν έπρεπε, αλτρουιστής όταν το επέβαλε η κατάσταση, όπως αναφέρει το job description κάθε μεγάλου παίκτη. Ο Μπουρούσης κοίταξε στα μάτια το θηρίο (Γκασόλ) και κέρδισε πολλές μάχες. Ο Καϊμακόγλου και ο Πρίντεζης κράτησαν όρθια την Εθνική με πολύτιμα καλάθια και καλές άμυνες. Ο Μπράμος πέτυχε μεγάλα σουτ κι έβγαλε αστείρευτη ενέργεια στην άμυνα, όπως και ο Παπανικολάου. Ο Ζήσης δεν επέτρεψε σε ένα ελαφρύ διάστρεμμα να τον θέσει εκτός μάχης. Ο Σλούκας δεν γέμισε απλώς τα… ρεπό των δύο «παλιοσειρών» της περιφέρειας. Ο Καββαδάς έδειρε και όχι μόνο. Ακόμη και ο Τρινκιέρι ξεχείλιζε από πάθος, παραβιάζοντας διαρκώς τη νοητή περιοχή «δράσης» του, ενώ όσοι δεν ήταν στο παρκέ, ήταν ενωμένοι σαν μια γροθιά και υποστήριζαν τους υπόλοιπους.

Η Εθνική δεν αποστόμωσε κανέναν. Δεν είχε ανάγκη να το κάνει απέναντι σε όσους έσπευσαν να τη σταυρώσουν σε μια στραβοτιμονιά, αλλά που σήμερα θα έχουν μετατρέψει τους «ξευτιλισμένους που χάνουν από τους ψαράδες» σε «παικταράδες». Είχε ανάγκη να απαντήσει στον εαυτό της. Όταν έχεις υπερπηδήσει το υψηλότερο εμπόδιο, μπορείς να τα καταφέρεις και με τα υπόλοιπα.

Προς Θεού, δεν εξασφαλίστηκε ακόμη τίποτα. Ο μεγαλύτερος εχθρός της Εθνικής είναι να εφησυχάσει, να θεωρήσει πως πλέον είναι ανώτερη όλων και να χαλαρώσει. Ούτε οι οικοδεσπότες Σλοβένοι, που πιθανώς θα παίζουν για τη ζωή τους το Σάββατο, ούτε οι υπερπλήρεις Κροάτες θα είναι του χεριού μας και δείχνουν έτοιμοι να τιμωρήσουν την παραμικρή ολιγωρία ή αλαζονεία.

Απλώς πλέον δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για τις δυνατότητες αυτής της ομάδας. Αρχικά να φτάσει στους οκτώ και μετά-γιατί όχι;-μέχρι το χρυσό.

Follow @ChristosRobolis