Το χθεσινό φιλικό στη Ρώμη ήταν ιδιαίτερα κρίσιμο για την Εθνική μας ομάδα μετά τα όσα έγιναν την τελευταία εβδομάδα. Υπ' αυτή την έννοια, ο επιβλητικός θρίαμβός της επί της, αν μη τι άλλο, αξιόμαχης και πάντα σκληροτράχηλης Ιταλίας μέσα στο «σπίτι» της δικαιολογεί αισιοδοξία εν όψει της προσπάθειας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, που αρχίζει τη Δευτέρα στην Ισπανία.
Η Εθνική απέδειξε ότι διαθέτει ισχυρά αντανακλαστικά, που ενεργοποιούνται άμεσα όταν πρέπει. Κι αυτό είναι πολύ βασικό στη διαχείριση κρίσεων, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψουν σε μια διοργάνωση στην οποία είναι κανείς υποχρεωμένος να βρίσκεται διαρκώς στην... πρίζα.
Το ζήτημα εδώ δεν είναι η αντίδραση της Εθνικής στον αιφνίδιο και με πολύ κακό timing (μόλις δέκα μέρες πριν από το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ και ενώ ο προπονητής ολοκλήρωνε το μοντάρισμα της ομάδας μετά το «Ακρόπολις») τραυματισμό του Αντώνη Φώτση, που αφήνει ένα πολύ σημαντικό κενό στη σύνθεσή της. Ετσι κι αλλιώς, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, όπως κάθε προπονητής στον κόσμο, είναι υποχρεωμένος να έχει στο «οπλοστάσιό» του διάφορων ειδών όπλα, να τα δοκιμάζει και να τα ετοιμάζει διά παν ενδεχόμενο. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το υλικό που έχει στα χέρια του είναι εκλεκτό. Το ζήτημα είναι η αντίδραση της ομάδας στην κρίση που προκάλεσε η ιστορία του Αντώνη Φώτση. Για την ακρίβεια, στην κρίση που αναζωπύρωσε η ιστορία του Φώτση.
Αυτό το καλοκαίρι, για πρώτη φορά από τότε που ο Παναγιώτης Γιαννάκης επέστρεψε στον πάγκο της, η Εθνική κλήθηκε να αντιμετωπίσει προβλήματα που δεν είχαν σχέση με τραυματισμούς ή καθαρά αγωνιστικά ζητήματα. Οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις των παικτών μέσω του συνδέσμου τους προκάλεσαν πολλές τριβές στις σχέσεις των διεθνών με την ομοσπονδία. Το γεγονός ότι το προεδρείο του ΠΣΑΚ απαρτίζεται ως επί το πλείστον από παίκτες της Εθνικής ομάδας έφερε την τελευταία στο μέσο αυτών των τριβών και εν πολλοίς αποτελεί και την εξήγησή τους. Η ΕΟΚ δεν ήθελε επ' ουδενί η Εθνική να χρησιμοποιηθεί στο όνομα οποιωνδήποτε διεκδικήσεων. Αντίθετα, οι παίκτες έδειξαν μια διάθεση να τη βάλουν μπροστά, ώστε να κερδίσουν τη μάχη των εντυπώσεων, που θα τους βοηθούσε να πετύχουν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. «Από τη στιγμή που οι διεθνείς παίκτες, οι οποίοι έχουν ήδη λύσει το πρόβλημα της ζωής τους με τα πλουσιοπάροχα συμβόλαιά τους, ενδιαφέρονται και μάχονται για να ικανοποιηθούν στοιχειώδη αιτήματα καλαθοσφαιριστών που αγωνίζονται σε μικρότερες κατηγορίες, τότε αυτά τα αιτήματα είναι πράγματι σοβαρά», ήταν το απλό και λογικό επιχείρημά τους.
Παρ' όλο που έπειτα από κάθε συνάντηση των εκπροσώπων του ΠΣΑΚ και της ΕΟΚ οι δύο φορείς στις ανακοινώσεις τους υπογράμμιζαν το καλό κλίμα που επικράτησε, ήταν φανερό πως η κρίση στις σχέσεις τους υπέβοσκε. Και ξέσπασε με αφορμή το δημοσίευμα του Φίλιππου Συρίγου και τις δηλώσεις του Λάζαρου Παπαδόπουλου τρεις μέρες μετά. Με αυτές ο σέντερ της Εθνικής και αντιπρόεδρος του ΠΣΑΚ έκανε ευθεία επίθεση όχι μόνον εναντίον του δημοσιογράφου, αλλά και εναντίον της ΕΟΚ και του Παναγιώτη Γιαννάκη, επειδή δεν στήριξαν τους παίκτες σε όσα τους καταλογίζονταν στο δημοσίευμα.
Ολο αυτό το διάστημα η ομοσπονδία είχε επιλέξει να σιωπά. Ο φόβος να διαταραχθεί ανεπανόρθωτα η ηρεμία στην Εθνική ομάδα και να υπάρξουν συνέπειες στην προσπάθειά της για διάκριση στο Ευρωμπάσκετ ωθούσε τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και τους συνεργάτες του να αποφεύγουν οποιαδήποτε σχόλια. Ακόμα και όταν ξέσπασε η κρίση, η ΕΟΚ προτίμησε να μη δώσει συνέχεια, εκδίδοντας μια συναινετική ανακοίνωση και επιχειρώντας να ρίξει άμεσα λήθη στο γεγονός. Την ίδια ώρα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης επέλεγε κι αυτός να βρεθεί κάπου στη μέση. Στήριζε είτε δημοσίως είτε με συγκεκριμένες πράξεις του τις συνδικαλιστικές προσπάθειες των διεθνών-μελών του ΠΣΑΚ και όταν τον πήρε και αυτόν η... μπάλα από τις δηλώσεις του Παπαδόπουλου, απέφυγε να τοποθετηθεί. «Το θέμα θεωρείται λήξαν και ήταν σαν να μη συνέβη», ήταν πάνω-κάτω η τοποθέτησή του δύο μέρες μετά.
Οι παίκτες αντέδρασαν νικώντας και στα τρία παιχνίδια του τουρνουά «Ακρόπολις». Αυτό ήταν μια πρώτη σαφής ένδειξη των υγειών αντανακλαστικών τους. Αφησαν κατά μέρος τα εξωαγωνιστικά, συγκεντρώθηκαν στο παιχνίδι τους και έκαναν πράξη όσα τους ζητεί από την αρχή της προετοιμασίας ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Παρουσιάζονταν σε καθεμία από τις τρεις μέρες του τουρνουά όλο και καλύτεροι. Η προετοιμασία εξακολουθούσε να προχωρά βάσει σχεδίου.
Η δεύτερη κρίση στις σχέσεις παικτών-ΕΟΚ ξέσπασε με την υπόθεση Φώτση. Διότι μπορεί το θέμα να αφορά μόνο τον διεθνή φόργουορντ, αλλά αν βρισκόταν κάποιος να κατηγορήσει ανοικτά τον διεθνή φόργουορντ, τίνος το μέρος θα έπαιρναν οι παίκτες; Η ομοσπονδία και πάλι επέλεξε να σιωπήσει ουσιαστικά. Παρ' ότι αρχικά έδειξε τη διάθεση να τραβήξει το σκοινί στα άκρα, αφήνοντας να διαρρεύσει ότι επίκειται μέχρι και τιμωρία του Φώτση αν δεν πήγαινε στην Ιταλία, στο τέλος έριξε και πάλι τους τόνους. Ο παίκτης δεν πήγε στην Ιταλία, όπως του είχε ζητηθεί, και χθες δεν υπήρξε το παραμικρό σχόλιο από την ΕΟΚ, πλην της δήλωσης του Γιώργου Βασιλακόπουλου ότι «το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι το Ευρωμπάσκετ». Ανάλογη ήταν και η στάση του Παναγιώτη Γιαννάκη. Κανένα απολύτως επί της ουσίας σχόλιο, πλην κάποιων γενικών και αόριστων δηλώσεων το τελευταίο διήμερο. Πιστός στη λογική να μη διαταραχθεί η ηρεμία της ομάδας, ο ομοσπονδιακός προπονητής δεν θέλησε να ρίξει λάδι στη φωτιά. Την αντίδραση των παικτών την είδαμε χθες στο φιλικό στη Ρώμη.
Συνοψίζοντας, θα έλεγε κανείς πως ο στόχος να υπερασπιστεί η Εθνική τα σκήπτρα της στα γήπεδα της Ισπανίας είναι τόσο σημαντικός, ώστε υπαγόρευσε τη συμπεριφορά των συντελεστών της αυτό το καλοκαίρι. Αυτό σε πρώτη ανάγνωση είναι θετικό, διότι σε τελευταία ανάλυση αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο είναι να δει την Εθνική να διαπρέπει και φέτος. Γι' αυτό η ΕΟΚ προτιμούσε να κουκουλώνει, παρά να αντιδρά, γι' αυτό ο Παναγιώτης Γιαννάκης προσπαθούσε να σταθεί στη μέση, σιωπώντας κι αυτός σε περιπτώσεις που ίσως θα έπρεπε να μιλήσει, γι' αυτό οι παίκτες άφηναν εκτός γηπέδου τις όποιες ενστάσεις και αντιρρήσεις τους και αφοσιώνονταν στο παιχνίδι. Το αποτέλεσμα θα τους κρίνει όλους...