Δεν μπορώ να πω ότι ο Παναθηναϊκός ήταν αισθητά καλύτερος σε σχέση με τα προηγούμενα φιλικά.
Η απόδοση ήταν σχεδόν ίδια και ειδικά στο πρώτο ημίχρονο μπορώ να πω ότι προβληματίστηκα. Εμφανίσθηκε ξανά η γνωστή δυσκολία στη δημιουργία φάσεων και αυτό είναι κάτι που προς το παρόν δεν βρίσκει λύση. Η ομάδα φθάνει με σχετική άνεση έξω από τη μεγάλη περιοχή, αλλά εκεί δεν ξέρει τι να κάνει την μπάλα. Δεν υπάρχει το καθαρό μυαλό και η κάθε κίνηση μοιάζει προβλέψιμη.
Το παιχνίδι φαντάζει προβλέψιμο και σε αυτό υπάρχει εξήγηση. Ο Καραγκούνης παίρνει σχεδόν όλες τις προσπάθειες δημιουργίας, με αποτέλεσμα ο κάθε αντίπαλος να ξέρει τι να κάνει ώστε να σταματήσει την ανάπτυξη του ΠΑΟ.
Στο φινάλε ήρθε η νίκη, αλλά όπως και στα προηγούμενα ματς δεν είναι κάτι το οποίο μου κάνει αίσθηση. Τα γκολ του «τριφυλλιού» ήρθαν όταν η Κατάνια είχε αλλάξει τη μισή ομάδα της και ο ρυθμός είχε πέσει κατακόρυφα. Αν υπάρχει κάτι που μου άρεσε, ήταν ο Ν'Ντογέ.
Ο Αφρικανός έδειξε και πάλι ότι είναι παίκτης που έχει θέση στην ενδεκάδα. Εχει καλά στοιχεία, πάθος και ξεπέταγμα που λείπει στον Παναθηναϊκό. Βλέπει και δίχτυα, στοιχείο που είναι σημαντικό, μιας και ως τώρα μόνο ο Σαλπιγγίδης σκοράρει. Στο γκολ πρέπει να βοηθήσουν όλοι, διότι ένας παίκτης δεν μπορεί να σηκώσει όλο το σκοράρισμα. Ελπίζω στις επόμενες μέρες να φρεσκαριστεί η ομάδα και να φανεί έτοιμη στο ντέρμπι.
Είναι καθοριστικό παιχνίδι για την ψυχολογία και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει κανείς να ασχολείται με το τι κάνει ο Ολυμπιακός. Αυτό που ενδιαφέρει είναι το πώς είσαι εσύ και όχι αν είναι χειρότερος από σένα ο αντίπαλός σου.