Mε το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Και μόνο η διαπίστωση ότι ο Φοίβος Μορίδης θα πρέπει να κάνει μαγικά και να τραβήξει «οκτακόσια χιλιάρικα μέσα από το καπέλο», που γραφόταν στο χθεσινό ρεπορτάζ του Ηρακλή, δείχνει το πρόβλημα. Οχι μόνο του Ηρακλή, αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Της ύπαρξης ομάδων, με τον Ολυμπιακό, για παράδειγμα, να δίνει οκτακόσια χιλιάρικα για μια μέτρια μεταγραφή και τον Ηρακλή με τα οκτακόσια να σώνεται. Στο πρόβλημα της ανισότητας μεταξύ των ομάδων αναφέρθηκε στο χθεσινό του άρθρο στη «SportDay» ο Γιώργος Κιντής. Οχι μόνο μεταξύ των ελληνικών, αλλά μεταξύ των ελληνικών και των ξένων, που ενδεικτικά ανέφερε ότι η ΑΕΚ έχει έσοδα 16 εκατ. ευρώ, η Μπρόντμπι 21, ο Παναθηναϊκός 27, ο Ολυμπιακός 34 και η Μπενφίκα 85.
Οσο για την πρώτη λύση που ανέφερε ο Κιντής, το δημοκρατικότερο μοίρασμα της τηλεοπτικής πίτας ανάμεσα σε μικρές και μεγάλες ομάδες, ανάμεσα στη μέρα που ο καλός Σαμαρείτης έδωσε τον ένα του χιτώνα και το σήμερα, πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια και ακόμα περιμένουμε τον επόμενο πλούσιο που θα μοιραστεί την περιουσία του με τους φτωχούς. Η δεύτερη λύση που ανέφερε ο Κιντής, η Βαλκανική Λίγκα, έχει αναφερθεί και στο παρελθόν, αλλά σηκώνω τα χέρια, διότι θα πρέπει να συνυπολογισθούν αγωνιστικές δυναμικότητες, εάν τα τηλεοπτικά θα μείνουν στα βαλκανικά κανάλια ή θα δημιουργηθεί μια Balkan Team και ποσοστιαία συμμετοχή, διότι δεν είναι δυνατόν η Αλβανία και η Ρουμανία να έχουν τον ίδιο αριθμό ομάδων. Η πολυπλοκότητα του εγχειρήματος ξεπερνάει τις ικανότητές μου για ανάλυση, αλλά αν προχωρήσει η προσπάθεια θα έχει ενδιαφέρον.
Ενα από τα λίγα χαρακτηριστικά που λέμε ότι έχουν οι Ελληνες και πρέπει να είναι σωστό είναι η έλλειψη υπομονής. Η Ελλάδα είναι η χώρα που κανένας δεν μπορεί να περιμένει. Το σκέφτηκα διαβάζοντας το άρθρο του Κιντή, που εκτός από πρωτεργάτης της ένταξης της ΑΕΚ στο 44 ήταν και υποστηρικτής ότι η ΑΕΚ θα έπρεπε να κάνει νεανική ομάδα που θα ήταν ανταγωνιστική στην πενταετία. Σχέδιο που αρχικά είχε «μαλακώσει» και λέγεται ότι ήταν και ο λόγος της αποχώρησης του Κιντή και σήμερα δεν υπάρχει, μια και την επόμενη σεζόν με τον Δέλλα, τον Αλεξόπουλο, τον Ζήκο, τον Αρουαμπαρένα, τον Λυμπερόπουλο και τον Ριβάλντο η ΑΕΚ θα έχει έξι βασικούς τριαντάρηδες, χωρίς καν τη δικαιολογία ότι «γέρασαν» στην ομάδα.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε. Από την προ τριετίας «ομάδα των πιτσιρικάδων του Σάντος» δεν έχει απομείνει ούτε ένας που να παίζει στην ΑΕΚ. Ο μόνος πιτσιρικάς που βγήκε ήταν ο Παπασταθόπουλος, αλλά και αυτός έμαθε να τα καταφέρνει στα γήπεδα της Β' Εθνικής, όταν έπαιζε στη Νίκη Βόλου. Οσο για τους «μεσομακροπρόθεσμους στόχους» του κοσμαγάπητου Αγγελου Φιλιππίδη και το «πενταετές σχέδιο του Μαλεζάνι», αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος που να θυμάται σε τι αναφέρονταν. Εδώ και τώρα. Είναι ο χαρακτήρας του Ελληνα και για να είναι ένα σχέδιο εφικτό πρέπει να λαμβάνεται υπ' όψιν αυτή η παράμετρος. Η δεύτερη παράμετρος που πρέπει να λαμβάνεται υπ' όψιν είναι ότι την πρώτη μέρα που θα ψηφιστεί νόμος και κανονισμός στην Ελλάδα, κάποιος θα έχει σκεφτεί έναν τρόπο να αποκομίζει οφέλη σε βάρος του ανίσχυρου.
Μια τακτική εκμετάλλευσης που ακολουθεί το Αιγάλεω ακούστηκε ξανά με την αποχώρηση του Κώστα Παπουτσή. Ο πλάγιος αμυντικός είπε ότι υποχρεωνόταν να ανανεώνει το συμβόλαιό του, γνωρίζοντας ότι αν δεν το έκανε, ο Θωμάς θα έδινε εντολή να μην τον χρησιμοποιεί ο προπονητής. Ετσι ώστε όλοι να τον ξεχάσουν και μη βρίσκει ομάδα για μεταγραφή. Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που παίκτης καταγγέλλει αυτόν τον τρόπο πίεσης, ο ΠΣΑΠ θα έπρεπε να ενεργοποιηθεί. Να ζητήσει από την ΕΠΟ πρώτα να ολοκληρώνεται ένα συμβόλαιο και όταν στη διάρκεια ενός παλιού συμβολαίου υπογράφεται νέο, ο ποδοσφαιριστής στο τέλος του παλιού να έχει δικαίωμα να ζητάει την ελευθερία του. Ετσι ώστε να καταργηθεί το αποκρουστικό φαινόμενο δουλοπάροικων, για μια ζωή, ποδοσφαιριστών.
Βρέθηκα στο Jimmy’s της Βαλαωρίτου με τον Θανάση Ακριβόπουλο, πρώην πρόεδρο της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Μου έλεγε ότι με κατάργηση των προσαυξήσεων, ρύθμιση του βασικού κεφαλαίου και σφιχτή οικονομική πολιτική που να μην ξεπερνάει το μπάτζετ τα 7 εκατ. για αμοιβές παικτών και προπονητή, ο ΠΑΟΚ μπορεί να επιζήσει και μελλοντικά να ανακάμψει. Δεν διαφωνώ, φτάνει η πολιτική να είναι ορθολογική.
Οταν ο Ολυμπιακός προσπάθησε να πάρει τον Χριστοδουλόπουλο από τον ΠΑΟΚ είχαν απαντήσει ότι με πέντε εκατ. ευρώ κάτι μπορούσε να γίνει. Γνώριζαν ότι τα χρήματα ήταν τόσα πολλά που η απάντηση ήταν σαν να λένε «Δεν τον δίνουμε». Αυτό κατάλαβαν και στον Ολυμπιακό και δεν έγινε διαπραγμάτευση. Τώρα γράφτηκε ότι στην ΑΕΚ σκέπτονται να προτείνουν ανταλλαγή του Λάκη με τον Αραμπατζή μαζί με κάποια χρήματα. Αντίθετα με τον Χριστοδουλόπουλο, από τον ΠΑΟΚ δεν υπήρξε αντίδραση. Οπερ σημαίνει ότι είτε δεν θεωρούν την ιδέα σοβαρή, άρα δεν θεωρούν και ότι έχουν την υποχρέωση να αντιδράσουν, είτε ότι το σκέφτονται. Στη δεύτερη περίπτωση με ποια λογική το σκέφτονται; Οτι ενισχυμένος με τον Βασίλη Λάκη ο ΠΑΟΚ θα μπορεί να χτυπήσει έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ; Σέβομαι την οικονομική ανέχεια, γιατί πάνω από τρεις φορές στη ζωή μου έχω μείνει άφραγκος. Το να μην έχεις όμως δίευρω και να σκέφτεσαι να αναλάβεις το συμβόλαιο του Λάκη είναι σαν να μην έχεις τσάι, αλλά να σκέφτεσαι ποιον μπάτλερ θα πάρεις για να το σερβίρει.