Made in Latin America (SportDay / Γιώργος Μαζιάς)

H Aργεντινή, η Βραζιλία και η (πρώην) Γιουγκοσλαβία ήταν πάντα εκείνες που τροφοδοτούσαν με παίκτες την ποδοσφαιρική Ευρώπη. Η Ελλάδα, έστω και με μικρότερο βαλάντιο, δεν ξέφυγε ποτέ από αυτόν τον κανόνα αγοράς. Αυτές οι χώρες έχουν τη φήμη και την τεχνογνωσία παραγωγής ποδοσφαιριστών που μπορούν να κάνουν τη διαφορά σε μια ομάδα. Βέβαια, όπως σε κάθε περίπτωση, ό,τι πληρώνεις παίρνεις.

Πολλές φορές, μάλιστα, ακόμα και αν πληρώσεις καλά, μπορεί στο φινάλε να κλαις τα λεφτά σου. Το ερώτημα παραμένει: αξίζει να επενδύει κανείς μόνο σε αυτές τις αγορές; Οι ελληνικοί σύλλογοι με μικρές εξαιρέσεις δεν αλλάζουν τακτική. Η νέα μόδα που παρατηρείται θέλει προς το παρόν τους Αρη, Ολυμπιακό και ΑΕΚ να μιλούν... πορτουνιόλ (κράμα ισπανικών και πορτογαλικών).

Αν ο προπονητής μιλά τα λατινοαμερικανικά, τότε θα συνεννοείται πιο εύκολα με τους παίκτες του. Η αποκλειστική στροφή σε αυτή την αγορά ίσως είναι και η μόνη λύση, από τη στιγμή που η πηγή των ελληνικών ταλέντων έχει στερέψει και ο κόσμος γουστάρει να βλέπει μόνο «σούπερ σταρ». Παράλληλα, οι περισσότεροι τοπ κλας Ελληνες παίζουν στο εξωτερικό και δεν σκέφτονται επιστροφή στην κουραστική γι' αυτούς Σούπερ Λίγκα. Το να κάνεις όμως την ομάδα σου made in Latin America έχει και καλά και κακά στοιχεία. Από τη μία, είναι ο τεχνικός που αυτούς ξέρει, αυτούς εμπιστεύεται (αν όχι ο κόουτς, τουλάχιστον ο τεχνικός διευθυντής).

Επίσης, το να μετατρέπεις την ομάδα σε πύργο της Βαβέλ με παίκτες από όλο τον κόσμο σπανίως έχει θετικά αποτελέσματα. Φαίνεται καλύτερο να πάρεις 3-4 Αργεντινούς (ή Βραζιλιάνους, Ισπανούς, Πορτογάλους κ.λπ.) που θα δέσουν πιο εύκολα. Εχουν βγει από την ίδια ποδοσφαιρική σχολή, μιλούν την ίδια γλώσσα και όλοι μαζί θα προσαρμοστούν πιο άνετα σε μια ξένη χώρα. Ο κόσμος δένεται με τους «λάτιν», που έχουν ως αρνητικό ότι συνήθως γίνονται «λόμπι» επηρεάζοντας αρκετές φορές τον τρόπο σκέψης και παιχνιδιού. Ο περσινός Αρης αποδείχθηκε πετυχημένη συνταγή.

Η ΑΕΚ του Φερέρ μπορεί επίσης να γίνει, με κολόνα τον Ριβάλντο, ακόμα καλύτερο παράδειγμα. Ο Ολυμπιακός και ο Ατρόμητος του Ογιος με το νέο στυλ (αργεντίνικο προς το παρόν) παίρνουν τον ίδιο σκελετό. Σε ένα μεγάλο ποσοστό το ελληνικό στοιχείο υποβαθμίζεται, αλλά λίγες φορές ο κόσμος ευχαριστήθηκε μία ομάδα μόνο με Ελληνες (πλην της Εθνικής ασφαλώς). Αποτελέσματα με «γκρικ τιμ» είχαν και οι τρεις του ΠΟΚ, αλλά φαίνεται πως οι εποχές αλλάζουν. Αν δεν πρόλαβες ή αμέλησες να πάρεις την ελληνική αφρόκρεμα, τότε τρέχεις να πάρεις ό,τι καλύτερο μπορείς από το εξωτερικό. Τουλάχιστον, έστω και αργά, κινούνται για τα αστεράκια της Ελπίδων του Νιόπλια. Εκείνοι όμως που θα τους πάρουν και δεν θα τους κατεβάζουν ούτε σε αποστολή, τότε απλώς θα έχουν ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία τους και τη μόδα του καλοκαιριού. Μετά θα μιλάμε πάλι για χαμένα ταλέντα...