Eξω καρδιά, αλλά και... έξω μπάσκετ (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Αυτό που συμβαίνει στον Ολυμπιακό αγγίζει τα όρια του απίστευτου. Δύο ανούσιες νίκες γοήτρου επί του Παναθηναϊκού και μία καλή εμφάνιση στο ΟΑΚΑ, που όμως το «διπλό» χάθηκε διά ομαδικής αυτοχειρίας, στάθηκαν αρκετές για να σώσει τη δουλειά του ένας προπονητής κατά γενική ομολογία αποτυχημένος. Επιβραβεύεται με ένα νέο «μαλαματένιο» συμβόλαιο, επειδή απλώς αποσόβησε (ή απέφυγε, με χείρα βοηθείας από τους «χρυσοπληρωμένους» παίκτες του) την καταστροφή. Μία καταστροφή, την οποία ο ίδιος είχε δρομολογήσει. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τον Ολυμπιακό, ο Πίνι Γκέρσον ξεκαθάρισε ότι στόχος του είναι να κερδίσει, όχι το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά την Ευρωλίγκα.
Η αποτυχία του εκεί υπήρξε παταγώδης. Μολονότι η ομάδα του έβαλε γρήγορα πολύτιμους βαθμούς στο σακούλι, άφησε τα κεκτημένα να χαθούν στους πέντε ανέμους, με τραγικές εμφανίσεις και οδυνηρές ήττες στα πιο κρίσιμα παιχνίδια: στη Μόσχα με την Ντιναμό, στη Βαρκελώνη με την Μπανταλόνα, στη Βιτόρια με την Τάου. Αντεξε όσο της έδιναν ώθηση οι οπαδοί της. Δυστυχώς γι' αυτόν, ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να παίξει όλους τους αγώνες του στο Φάληρο.
Υποχρεωτικά, αφού πρώτα έχασε το Κύπελλο Ελλάδας από τον «αιώνιο αντίπαλο» και μάλιστα μέσα στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός έστρεψε την προσοχή του στο πρωτάθλημα. Στους 26 αγώνες της κανονικής περιόδου πρόφτασε να γνωρίσει ταπεινωτικές ήττες μέσα-έξω από Αρη και Πανιώνιο, με αποτέλεσμα να τερματίσει μόλις 3ος, βλέποντας τις πλάτες μίας ομάδας που χτίστηκε με ψιχία. Στα πλέι οφ κατόρθωσε να κερδίσει τον Αρη, αλλά με την ψυχή στα δόντια και αφού πρώτα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. Πιο πριν χρειάστηκε να φτάσει ξανά στο νήμα για να αποκλείσει τον ταπεινό ΠΑΟΚ.
Την ώρα των τελικών βρήκε απέναντί του έναν Παναθηναϊκό εξοντωμένο από την κόπωση και τον κορεσμό, πάλεψε γενναία, αλλά απέτυχε να «σκοτώσει» έναν αντίπαλο που έμοιαζε έτοιμος να παραδοθεί. Η διαιτησία δεν είναι τίποτε άλλο παρά άλλοθι. Στο κρίσιμο 3ο παιχνίδι, ο Ολυμπιακός ηττήθηκε επειδή έκανε τις τελευταίες του επιθέσεις χωρίς σχέδιο και χωρίς λογική, έχασε δε το πιο κρίσιμο ριμπάουντ, διότι κανένας από τους παίκτες του δεν ασχολήθηκε να μπλοκάρει τον Διαμαντίδη. Η συμβολή του προπονητή αρκέστηκε στο «πάμε γερά».
Οταν πια έγινε η σούμα της εγχώριας σεζόν, ο Ολυμπιακός μετρούσε 28 νίκες και (αριθμός-μαμούθ) 12 ήττες. Στη διάρκειά της, ο Γκέρσον κατόρθωσε να αποξενώσει όλους ανεξαιρέτως τους Ελληνες παίκτες του (με πρώτο τον Μπουρούση, ο οποίος τελικά βγήκε από πάνω), να ευνουχίσει αρκετούς από τους ξένους, να καταστρέψει ό,τι οι Καζλάουσκας και Γιαννάκης έχτισαν στο φλέγον ζήτημα Σχορτσιανίτη, να μετατρέψει τα αποδυτήρια σε κέντρο διερχόμενων λεγεωνάριων, να ξοδέψει στον βρόντο άφθονο από το χρήμα των Αγγελοπουλαίων, να προκαλέσει γενική δυσαρέσκεια με τους χειρισμούς του (στα θέματα Ακερ, Στακ, Μουλαομέροβιτς, Πεν, ακόμα και Μασιγιάουσκας), να προκαλέσει χλευασμό με το μπάσκετ που δίδαξε και με τις μεθόδους που υιοθέτησε, να απομακρύνει το κοινό που είχε πέρυσι συσπειρωθεί.
Διασώθηκε, επειδή (λέει) «η εικόνα της ομάδας στα πλέι οφ ήταν καλή». Και επειδή οι Αγγελόπουλοι πείσμωσαν, αντιμέτωποι με τη σκληρή κριτική σε βάρος των επιλογών τους. Είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός θα κατακτούσε πρωτάθλημα (τουλάχιστον ελληνικό) με έναν ικανότερο προπονητή στο τιμόνι του; Και ας είχε και τον Γκέρσον σε ρόλο μάνατζερ, διασκεδαστή, δημαγωγού, έξω-καρδιά καλαμπουρτζή.