Γερή θωράκιση και προπονητής έφεραν στον ΠΑΟ την τριπλή κορόνα (SportDay / Φ.Συρίγος)

Η ιστορία του μπάσκετ θα γράψει ότι το 2007 ο Παναθηναϊκός (όπως και ο Ολυμπιακός πριν από 10 χρόνια) κατέκτησε την τριπλή κορόνα (Κύπελλο, Πρωτάθλημα και Ευρωπαϊκό) της χρονιάς. Ο όρος, δανεισμένος από τις αμερικανικές ιπποδρομίες (triple crown), παραπέμπει στην κατάκτηση των τριών μεγαλύτερων ιπποδρομιών (Μπελμοντ, Κεντάκι και Πρίκνες) από ένα άλογο μέσα στην ίδια χρονιά!

Ο Παναθηναϊκός έτρεξε, πράγματι, σαν άλογο ταχύτητας κατά τη διάρκεια αυτής της κορυφαίας στην ιστορία του χρονιάς. Κέρδισε πρώτα με τεράστια διαφορά το Κύπελλο, κατόπιν με ευδιάκριτη υπεροχή το Ευρωπαϊκό, για να χάσει τις δυνάμεις του στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος και να διασωθεί στο φώτο φίνις από τη μανιασμένη αντεπίθεση του Ολυμπιακού.

Εκείνο που δεν θα γράψει η ιστορία είναι ότι όλα αυτά τα πέτυχε ουσιαστικά χωρίς τη συμμετοχή των δύο πιο ακριβοπληρωμένων του παικτών (Ντελκ, Γιαβτόκας) και έπειτα από ένα ξεκίνημα γεμάτο αβεβαιότητα και ερωτήματα, που προκάλεσαν κατ' αρχήν η απώλεια των Σπανούλη, Λάκοβιτς και κατόπιν η εσπευσμένη απόκτηση πολλών νέων παικτών, κάποιοι από τους οποίους σίγουρα ήταν αμφιλεγόμενοι.
Η ουσία είναι ότι παρά τα προβλήματα και τις αστοχίες θριάμβευσε, γιατί η πολύ ισχυρή του θωράκιση δεν επέτρεψε αναταράξεις. Και γιατί η προσωπικότητα, το κύρος και η εργατικότητα του προπονητή βοήθησαν ώστε ακόμα και τα όποια μειονεκτήματα να λειτουργήσουν θετικά για την ομάδα!

Βεβαίως στο φινάλε μιας τόσο φορτωμένης χρονιάς, είδε τον Χάρο με τα μάτια του από τον φιλόδοξο και πεισμωμένο Ολυμπιακό. Ομως ακόμα και αν έχανε το πρωτάθλημα, αυτό δεν θα σήμαινε πως δεν θα ήταν η καλύτερη ομάδα της περιόδου 2006-2007.

Ο Ολυμπιακός, από την πλευρά του, απέτυχε και στους τρεις στόχους του, γιατί δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα προβλήματα που αντιμετώπισε και κυρίως τον τραυματισμό του Μασιγιάουσκας και την αστάθεια χαρακτήρα του Σχορτσιανίτη. Και επίσης γιατί πορεύθηκε με βάση τις εμπνεύσεις τις στιγμής ενός προπονητή που έχει αποδείξει ότι ξέρει να κερδίζει, αλλά όχι και να δημιουργεί σταθερά οικοδομήματα, ικανά να αντέξουν στον χρόνο.

Ας κάνουμε όμως ένα σύντομο απολογισμό της τελικής σειράς των πλέι οφ:

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ: Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα δυσκολευόταν τόσο πολύ από έναν Ολυμπιακό, ο οποίος προηγουμένως τα είχε βρει μπαστούνια από τον ΠΑΟΚ και τον Αρη. Η αλήθεια είναι ότι γενικά στα πλέι οφ παρουσιάστηκε αγνώριστος και ειδικότερα στην τελική σειρά, όσο περνούσαν τα ματς, γινόταν και χειρότερος. Αιτία η κούραση, ο κορεσμός και η αποσυγκέντρωση μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου.

Μετά το 2-2 στο ΣΕΦ ήταν υπέρ του μόνο η έδρα και η εμπειρία. Φρεσκάδα, δύναμη και ενθουσιασμός υπήρχαν μόνο στην άλλη πλευρά, εκείνη του Ολυμπιακού. Τελικά όμως λειτούργησαν τα αντανακλαστικά της μεγάλης ομάδας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε έστω και για πέντε λεπτά σύμφωνα με τις πραγματικές του δυνατότητες.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Τελικά έπειτα από αυτό το απρόσμενο 3-2 τι μπορεί να πει κανείς για τους «ερυθρόλευκους»; Οτι έχασαν την ευκαιρία να πάρουν το πρωτάθλημα ή ότι απλώς στο τέλος διασκέδασαν τις εντυπώσεις, που είχαν αφήσει κατά τη διάρκεια μιας άσχημης γι' αυτούς χρονιάς; Λίγο έως πολύ ίσχυαν και τα δύο, αν και όπως αποδείχθηκε, ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να χάσει ποτέ το τελευταίο ματς. Οχι όμως και το τρίτο, στο οποίο ο Ολυμπιακός κλότσησε τη μεγάλη ευκαιρία να κάνει το μπρέικ και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Γενικά ως ομάδα στηρίχθηκε περισσότερο στο ατομικό ταλέντο των παικτών της, παρά στο συλλογικό πνεύμα, στη συνεργασία και στο παιχνίδι του μυαλού. Χρησιμοποίησε βέβαια, διάφορα τρικ με τα οποία έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τον αντίπαλο, αλλά αυτά απείχαν πολύ από το ζητούμενο, δηλαδή τη νοοτροπία και τις αρχές που πρέπει να διέπουν τη λειτουργία μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας.

ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ: Κατ' αρχάς να υποκληθώ ενώπιον και των δύο για την αυστηρή (μέχρι επίδειξης...) προσήλωσή τους στο φερ πλέι, που τόσο πολύ βοήθησε στην ομαλή (που λέει ο λόγος...) περάτωση της τελικής σειράς. Και μόνο από την άποψη αυτή το ελληνικό μπάσκετ τους χρωστάει πολλά.

Ο Ομπράντοβιτς πέρασε από χίλιες δοκιμασίες (και αμφιταλαντεύσεις...) μέχρι να φθάσει στη Γη της Επαγγελίας. Οχι γιατί δεν ξέρει την ομάδα του καλύτερα από τον καθένα, αλλά γιατί υπήρξαν στιγμές που οι θεωρητικά ατελείωτες λύσεις του έμοιαζαν να έχουν στερέψει. Σίγουρα ο Διαμαντίδης δεν χρειαζόταν να παίξει 40 λεπτά στο τέταρτο ματς και ασφαλώς ο Παπανικολάου εδικαιούτο, λόγω εμπειρίας και τσαμπουκά, ρόλο πριν από το τελευταίο καθοριστικό ματς.

Στα υπέρ του Σέρβου προπονητή ότι, παρά τις δυσκολίες, κράτησε την ομάδα του ήρεμη και ενωμένη. Και επίσης ότι στα κρίσιμα σημεία του πέμπτου αγώνα επέβαλε τον ρυθμό και γενικότερα τη λογική που συνέφερε τον Παναθηναϊκό.

Ο Γκέρσον δημιούργησε την εντύπωση ότι στις μάχες για τον τίτλο έδωσε από μόνος του πνοή, πίστη και δύναμη στον Ολυμπιακό. Επίσης με τις ταρζανιές του προβλημάτισε και ανησύχησε το «στρατόπεδο» των πρωταθλητών. Γενικά πάντως, διακρίθηκε σε συνθήκες ανταρτοπόλεμου και όχι τακτικής εμπλοκής. Και ίσως γι' αυτό δεν άντεξε μέχρι τέλους...

Πάντως αντίθετα απ' ό,τι πρέσβευε στην αρχή, σε όλη την τελική σειρά αποτόλμησε ροτέισον 12 παικτών, γεγονός που του εξασφάλισε λιγότερη φθορά και περισσότερη φρεσκάδα. Ομως, αυτή η λογική του, στα κρίσιμα σημεία του τελικού των τελικών, τον οδήγησε σε επιλογές που ήταν βούτυρο στο ψωμί του αντιπάλου. Τελικά, παρά τους άσους που έβγαλε από το μανίκι, ηττήθηκε, όχι γιατί δεν είχε παίκτες με ταλέντο, αλλά γιατί δεν στηρίχθηκε στις αρχές και τις βάσεις πάνω στις οποίες δημιουργούνται οι μεγάλες ομάδες.

ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ: Στον 5ο τελικό γελοιοποιήθηκε η διαιτησία. Η αρχή έγινε με τις δύο τεχνικές ποινές που σφύριξε ο Κουκουλεκίδης σε βάρος του Παναθηναϊκού στο α' ημίχρονο. Και οι δύο ήταν έξω από κάθε μέτρο και κάθε λογική και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να τιναχθεί το ματς στον αέρα. Στην επανάληψη είχαμε τεχνικές ποινές στον Ολυμπιακό από τα... αποδυτήρια και σφυρίγματα (ή μη σφυρίγματα) που προκάλεσαν σάλο, με τους «ερυθρόλευκους» να διαμαρτύρονται τελικά περισσότερο απ' όσο οι «πράσινοι» μετά τις ακρότητες του α' ημιχρόνου.

Στα ματς που προηγήθηκαν, οι διαιτητές δεν έχασαν τον έλεγχο, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχαν σταθερά ένα μικρό προσανατολισμό υπέρ της έδρας. Μεγαλύτερα παρατράγουδα: το μη σφύριγμα του Ποιλοΐδη στο φάουλ του Διαμαντίδη επί του Πεν, στο τέλος του 3ου αγώνα, και το καλάθι που μέτρησε ο Πιτσίλκας υπέρ του Ολυμπιακού στο β' ματς -απόφαση που προκάλεσε διαμαρτυρίες και τεχνική ποινή στον Παναθηναϊκό.

Ερωτήματα προκάλεσε η εκ των υστέρων διεύρυνση του κύκλου των υποψηφίων για τον 5ο τελικό. Αρχικά είχαν πει ότι θα γινόταν κλήρωση μεταξύ τεσσάρων διαιτητών. Κατόπιν παρεισέφρησε και πέμπτος, ο οποίος μάλιστα κληρώθηκε και έπαιξε στο ματς! Τελικά, ποιος και γιατί έκανε τους τέσσερις υποψηφίους πέντε;

ΟΙ «ΦΙΛΑΘΛΟΙ»: Μέχρι και το τέταρτο ματς η συμπεριφορά τους ήταν από ανεκτή ως καλή. Στο πέμπτο, με τους πιο πολεμοχαρείς παρατεταγμένους, τους μεν απέναντι στους δε, και τη διαιτησία να προσφέρει άφθονες αφορμές, το πράγμα ξέφυγε από τον έλεγχο.

Το δίπολο Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός μπορεί, από τη μια, να εξασφαλίζει υψηλό συναγωνισμό και τεράστια προβολή στο μπάσκετ, αλλά από την άλλη κουβαλάει πίσω του τις γνωστές αμαρτίες με τους χουλιγκάνους που είναι ενταγμένοι στους «ερυθρόλευκους» και «πράσινους» στρατούς. Δηλαδή, ουδέν καλόν αμιγές κακού. Εκτός αν κάποια στιγμή (που δεν το πιστεύω...) η πολιτεία και οι ομάδες θελήσουν ειλικρινά να πατάξουν το θλιβερό αυτό φαινόμενο.