Δημητράκης και Δημητράκης, συνταγή τίτλου! (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Aποδείχθηκε τελικά λάθος αυτό που τόνιζαν οι περισσότεροι λίγο πριν από το τζάμπολ του 5ου τελικού. Σε τέτοιους αγώνες δεν είναι η προσωπικότητα των μεγάλων παικτών αυτή που γέρνει την πλάστιγγα. Είναι η στόφα των μεγάλων προπονητών. Χθες, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, νίκησε ο Ομπράντοβιτς τον Γκέρσον. Για να το πω διαφορετικά: νίκησε η ομάδα του Ομπράντοβιτς τους παίκτες του Γκέρσον.

Στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα καταργήθηκε εκ βάθρων η κολακευτική για τους «ερυθρόλευκους» εικόνα του 2ου, του 3ου και του 4ου τελικού. Απροσδόκητα, τη στιγμή ακριβώς της κυριαρχίας τους! Τα πρώτα λεπτά του β' μέρους με έκαναν να υποψιαστώ ότι πλησίαζε η ώρα του Ολυμπιακού. «Σκοτωμένος» από το έλλειμμα ενέργειας, ο Παναθηναϊκός εκδήλωσε 9 συνεχείς επιθέσεις με παράλογα σουτ τριών πόντων, έξω από την άμυνα του Ολυμπιακού και (ακόμα πιο) έξω από τη δική του φιλοσοφία.

Δύο από αυτά τα τρίποντα μπήκαν, διά χειρός Αλβέρτη, αλλά ο Ομπράντοβιτς ήταν έξω φρενών. Δεν τον ξεγελούσε το ευοίωνο +5 της ομάδας του (63-58). Παίζοντας τέτοιο μπάσκετ, ο Παναθηναϊκός θα έχανε. Στα λεπτά που ακολούθησαν, άλλαξε το «δέρμα» του και τοποθέτησε το ισχυρό θεμέλιο του 9ου τίτλου. Διαδοχικές πάσες μέσα στη ρακέτα, όπου οι Μπατίστ, Τσαρτσαρής, Τομάσεβιτς κέρδισαν φάουλ και τα μετουσίωσαν σε 6/6 βολές. Ατελείωτο κυνηγητό στην άμυνα, απέναντι σε αντίπαλο που έκανε επιθέσεις στην τύχη, με βάρκα την ελπίδα. Τρομερή δουλειά στα ριμπάουντ, όπου συχνά πηδούσαν δύο (ή τρεις) με έναν. Απόλυτος έλεγχος του ρυθμού. Σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός πέτυχε αγκομαχώντας 10 καλάθια όλα κι όλα. Τριάντα πόντους, ενώ είχε βάλει 46 στο πρώτο μισό.

Δεν χρειάζονται υπεράνθρωπες σωματικές δυνάμεις για να παίξει μια ομάδα το μπάσκετ του προπονητή. Οργάνωση απαιτείται, αυτοσυγκέντρωση, αυτοματισμός, συνέπεια, σοβαρότητα, ομαδικότητα, συνεργασία. Οταν ο Παναθηναϊκός κατέθεσε στο παρκέ τα στοιχεία που τον έφεραν έως την ευρωπαϊκή κορυφή, οι αυτοσχεδιασμοί του Πεν, του Ακερ και των άλλων ήταν καταδικασμένοι σε αποτυχία.

Το τρίποντο με το οποίο ο Σισκάουσκας ακύρωσε την ύστατη αντεπίθεση του Ολυμπιακού, 2.15 πριν από το τέλος, στο 77-73, δεν ήταν παρά η χαριστική βολή (μαζί με το άστοχο σουτ του Μασιγιάουσκας αμέσως μετά). Αλήθεια, ποιοι πίστευαν ότι μπορούσε να χάσει ο Παναθηναϊκός, γηπεδούχος μάλιστα, παιχνίδι από το +14 μέσα σε επτά λεπτά; Μόνο αφελείς και αθεράπευτα αισιόδοξοι...

Οσο το ματς ήταν ντέρμπι και ο Παναθηναϊκός κρύος, έπαιζε τον Ολυμπιακό μόνος του ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Οι τάπες του στον Πεν (στο 12-7), τον Μασιγιάουσκας (στο 12-9) και ξανά στον Πεν (στο 18-16) έκαναν τους συμπαίκτες του να αισθάνονται πιο δυνατοί και την άμυνα του «τριφυλλιού» να δείχνει πιο αποτελεσματική απ' ό,τι στην πραγματικότητα ήταν. Ακόμα και ως... πυροσβέστης διακρίθηκε ο «Μίμης», όταν είδε τον Μπετσίροβιτς να παρασύρεται ξανά σε καβγαδάκι.

Στα 5 λεπτά της απουσίας του Διαμαντίδη, ο Ολυμπιακός πέτυχε... 22 πόντους και έφερε τον αγώνα στον ρυθμό που τον βόλευε. Βλέποντας ότι η ομάδα του ζοριζόταν άσχημα στην ανηφόρα, ο Ομπράντοβιτς κοίταξε στην άκρη του πάγκου και έδωσε σύνθημα στο μοναδικό παίκτη που γνώριζε τι σημαίνει «triple crown».

Ο Δημήτρης Παπανικολάου μπήκε στο παιχνίδι με τη σιγουριά του συλλέκτη τίτλων και έδωσε στον Παναθηναϊκό λύσεις, όχι τόσο στην άμυνα όπου ειδικεύεται, όσο στην επίθεση, με 10 πολύτιμους, σχεδόν απανωτούς πόντους. Δύο τρίποντα απέναντι σε ζώνη, δύο «runners» απέναντι σε προσωπική άμυνα. Μεγάλο προσόν η πείρα. Ο δωδέκατος «πράσινος», δέκατος τρίτος όταν υπήρχε στην εξίσωση Ντελκ, έγινε μπροστάρης. Αλήθεια, πού κρύφτηκαν χθες εκείνοι που ακόμα και τώρα επιμένουν να τον καθυβρίζουν ως «γαύρο»;

Οταν έσφιξαν τα γάλατα, ο Ολυμπιακός θύμισε και πάλι την ομάδα που κινείται χωρίς πρόγραμμα, χωρίς πλάνο και χωρίς λογική. Η ευπρόσδεκτη προσπάθεια του Γκέρσον να μεταδώσει χαλαρότητα στους παίκτες με την (αμίμητη) συμπεριφορά του έπεσε στο κενό. Περισσότερο θα τους ωφελούσε ο Ισραηλινός αν είχε πρόχειρα 1-2 συστήματα για να σουτάρει ελεύθερος ο «Μάτσας» ή ο αρχικά ζεστός Ακερ, παρά με τα γελάκια και τους θεατρινισμούς. Από τους πόντους που κέρδισε τις προηγούμενες ημέρες ο Πίνι, απώλεσε ουκ ολίγους χθες. Βεβαίως, σύσσωμος ο Ολυμπιακός θα έχει να θυμάται τη χαμένη ευκαιρία του 3ου τελικού, όπου ο Παναθηναϊκός έσωσε την παρτίδα πέφτοντας όρθιος από ψηλό βουνό. «Φταίει η διαιτησία», θα έχουν μόνιμο άλλοθι στο πλευρό τους οι οπαδοί του Ολυμπιακού. Οι παίκτες του, όμως, λένε άλλα. Το ίδιο και ο προπονητής του. Κανένας δεν μιλάει πια για φάουλ πάνω στον Πεν ή για το περιβόητο «non-call».

Θυμούνται όλοι το χαμένο αμυντικό ριμπάουντ της τελευταίας στιγμής και την τάπα που δέχθηκε ο Ακερ από τον Διαμαντίδη στο τέλος του 40λέπτου. Αν πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουμε για μεγάλες προσωπικότητες αθλητών και όχι προπονητών, τον άνθρωπο με το «13» θα ξεχωρίσουμε. Αυτός δικαιούται να πάρει το 9ο τρόπαιο στο σπίτι του.