Δύο «Βασίλισσες», μία πρωταθλήτρια (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Πιο πολύ και από την κατάκτηση του πρωταθλήματος Ισπανίας από τη Ρεάλ Μαδρίτης μετράει το πώς η «Βασίλισσα» το κατάφερε. Μια αποτίμηση που έχω κάνει, με οδηγεί σε δύο συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι στη Μαδρίτη για να κερδίσουν το πρώτο πρωτάθλημα ύστερα από τέσσερα χρόνια έβαλαν όλοι νερό στο κρασί τους. Και το δεύτερο, ότι η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε τον τίτλο ακριβώς τη στιγμή που εγκατέλειψε το σχέδιο της δημιουργίας των Galacticos, δηλαδή μίας ομάδας που θα είναι ένας γαλαξίας αστέρων με αποκλειστικό σκοπό να συνδυάσει τη νίκη και το θέαμα.

H Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε το πρωτάθλημα κόντρα στη λογική του προπονητή της ή κέρδισε γιατί ο Φάμπιο Καπέλο άλλαξε λογική; Είναι αδύνατο να απαντήσει κάποιος στην ερώτηση, αν δεν ξέρει πολύ καλά τι συνέβη στα αποδυτήρια της ομάδας. Το βέβαιο είναι ότι παρακολουθώντας ψύχραιμα τα πράγματα μπορεί κάποιος να πει ότι είδαμε δύο «Βασίλισσες» στην ίδια σεζόν. Η πρώτη ήταν μια σφιχτή ομάδα που είχε στο μυαλό της κυρίως το πώς θα φτάσει να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει, εξουδετερώνοντας, στο μέτρο του δυνατού, τα ατού του αντιπάλου. Η δεύτερη είναι μία ομάδα που παίζοντας πολύ ανοιχτό ποδόσφαιρο πήρε τα αποτελέσματα που ήθελε, μολονότι δεν κατάφερε να βρει κάποιες απαραίτητες αγωνιστικές ισορροπίες. Η πρώτη Ρεάλ Μαδρίτης νίκησε την Μπαρτσελόνα 2-0, κάνοντας ένα άψογο τακτικά παιχνίδι, η δεύτερη πήρε μια ισοπαλία 3-3 από την Μπάρτσα, τρομάζοντας 90.000 ανθρώπους στο «Καμπ Νου». Η πρώτη «Βασίλισσα» έχασε 2-1 από τη Σεβίλλη, γιατί νόμιζε ότι όταν προηγήθηκε με τον Μπέκαμ, ο Κανουτέ και οι υπόλοιποι θα βραχυκύκλωναν, κάτι που δεν συνέβη. Η δεύτερη, παραλίγο να χάσει το πρωτάθλημα, όταν την προτελευταία αγωνιστική επέτρεψε στον Ντιέγκο Μιλίτο στο ματς με τη Σαραγόσα να κάνει γιογιό την άμυνά της. Ούτε η μία ούτε η άλλη «Βασίλισσα» υπήρξαν τέλειες: ο τίτλος όμως ανήκει και στις δύο!

Λεπτομέρεια

Για να γίνει κατανοητό ότι η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν φέτος δύο ομάδες, πρέπει να μοιραστούμε μια λεπτομέρεια. Μέχρι το 3-3 του «Καμπ Νου», στο οποίο η Μπαρτσελόνα άρπαξε την ισοπαλία στα τελευταία δευτερόλεπτα, από τα 25 ματς που έχει δώσει η Ρεάλ Μαδρίτης, 18 έχουν κολλήσει στο under –δεν έχουν δηλαδή σημειωθεί σε αυτά περισσότερα από δύο γκολ! Η Ρεάλ Μαδρίτης επικρατεί 1-0 ή 2-0 και χάνει με σκορ ανάλογο, αν δεν κολλάει σε «λευκές» ισοπαλίες ή δίκαιες μοιρασιές –το 1-1 προκύπτει τρεις φορές και το 0-0 δύο στα συνολικά πέντε ισόπαλα ματς. Μετά το 3-3 του «Καμπ Νου» έχουμε σε 14 ματς 13 over! Στο μόνο που δεν μπήκαν τρία γκολ ή και περισσότερα είναι αυτό με την ουραγό Ταραγόνα: η Ρεάλ Μαδρίτης «έμεινε» στο 2-0, έχοντας οκτώ τεράστιες ευκαιρίες! Κάποιος θα πει ότι το μυστικό της μεταμόρφωσης (ή για την ακρίβεια, της καθοριστικής αλλαγής) είναι η ισοπαλία στο «Καμπ Νου»: λάθος. Η ισοπαλία έκοψε τα φτερά της Ρεάλ Μαδρίτης και αντιμετωπίστηκε ως ήττα, γιατί η τότε βαθμολογική απόσταση από την πρωτοπόρο Μπάρτσα παρέμεινε ίδια.

Αλλαγή

Παρακολουθώντας την ιστορία πιστεύω ότι την αλλαγή προκάλεσαν δύο πράγματα: ο αποκλεισμός από την Μπάγερν Μονάχου στο Τσάμπιονς Λιγκ (τρεις μέρες πριν από το ντέρμπι με την Μπαρτσελόνα) και η ανακοίνωση αποχώρησης του Μπέκαμ και του Ρομπέρτο Κάρλος. Η αποτυχία στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν για τον Καπέλο η απτή απόδειξη ότι το αρχικό του σχέδιο δεν είχε εφαρμογή. Η άμυνα πελαγοδρομούσε, η συνύπαρξη του Ντιαρά με τον Εμερσον έκανε το παιγνίδι αργό, το αγαπημένο του παιδί, ο πολυτάλαντος Γκούτι, δεν θα γίνονταν ποτέ ο κουμανταδόρος της μεσαίας γραμμής. Ο Καπέλο φόρτωσε την επίθεση παίκτες, παραχώρησε πρωτοβουλίες, διέγνωσε την ανάγκη ενός άλλου τύπου ποδοσφαίρου από αυτό που ο ίδιος διδάσκει. Η ομάδα δεν λύθηκε, όπως κάποιος επιπόλαια θα πίστευε, απλώς έδειξε στον προπονητή της ότι με μια άλλου τύπου νοοτροπία μπορεί να έχει καλύτερα αποτελέσματα.

Ιστορία

Σε αυτή τη διαφορετική νοοτροπία βοήθησε σίγουρα και η ανακοίνωση του Μπέκαμ και του Ρομπέρτο Κάρλος, ότι το καλοκαίρι φεύγουν. Ισως να βοήθησε και το «αντίο» του Ρονάλντο τον Ιανουάριο και ο ερχομός του Κάργκο και του Ινγουάιν, δύο πιτσιρικάδων από την Αργεντινή, η απόκτηση των οποίων σήμαινε ότι η εποχή των Galacticos τελείωσε. Το «αντίο» των τριών ακριβοπληρωμένων άσων κι ο ερχομός των ταλαντούχων μικρών ήταν ενδείξεις-αποδείξεις μιας νέας εποχής: οι Galacticos τελείωσαν.

Φάντασμα

Η πρώτη Ρεάλ Μαδρίτης είναι η ιστορία μιας απελπισμένης προσπάθειας: η προσπάθεια του Καπέλο να μεταμορφώσει σε ομάδα το φάντασμα των Galacticos. H δεύτερη Ρεάλ Μαδρίτης είναι το ουράνιο τόξο μετά την καταστροφή: πρόκειται για παροδικό φαινόμενο, όμως η τεράστια γοητεία του έφτανε για να βγει η Ρεάλ Μαδρίτης πρωταθλήτρια. Αυτή η δεύτερη Ρεάλ ήταν χωρίς αμφιβολία κυρίως μια ομάδα παικτών. Τα παιχνίδια της, με πιο χαρακτηριστικά αυτό εναντίον της Σεβίλλης (το οποίο η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε με 3-2) και αυτό εναντίον της Σαραγόσα (στο οποίο η Ρεάλ σώθηκε ισοφαρίζοντας 2-2 στο τέλος) είναι γεμάτα αρετές και λάθη παικτών. Ενας ύμνος σε ένα ποδόσφαιρο τόσο άναρχο που δεν ορίζεται. Η Ρεάλ που χάνει 2-1 από τη μικρή Σανταντέρ και νομίζεις ότι ξεψύχησε και η Ρεάλ που νικάει 2-1 τη Βαλένθια και ανασταίνεται είναι μια ομάδα χωρίς σταθερές, χωρίς σχήμα ίσως, αλλά με παίκτες με τεράστια διάθεση να αποδείξουν στον προπονητή, τον πρόεδρο και τους οπαδούς ότι μπορούν να αποτελέσουν τη βάση μιας μεγάλης ομάδας: ο τίτλος επιβραβεύει την πίστη τους καταρχήν στην αξία τους.

Μυστικό

Τα πανηγύρια στο «Μπερναμπέου» ήταν μοναδικά γιατί στην Ισπανία είναι κοινό μυστικό ότι φέτος η διαιτησία έπαιξε τη «Βασιλισσα» κόντρα. Ο πρόεδρος Βιγιάρ, κατάπτυστος από κούνια, δεν την ήθελε πρωταθλήτρια. Είναι από τις περιπτώσεις που λες «έτσι είναι καλύτερα».
Αυτοκαταστροφή

Mαθαίνω ότι σε κεντρικό αθηναϊκό ξενοδοχείο έγινε τη Δευτέρα συνάντηση των προέδρων 15 Ενώσεων που διαφωνούν με την πολιτική του Βασίλη Γκαγκάτση στην ΕΠΟ. Οι οργανωτές της εκδήλωσης υποστηρίζουν ότι εκτός των 15 υπήρξαν και τέσσερις ακόμα που έστειλαν εκπροσώπους: οι πρόεδροί τους, αν και δεν διαφωνούν με τα όσα οι «15» υποστηρίζουν, δεν ήθελαν να παρουσιαστούν, φοβούμενοι μήπως ξεσηκώσουν την οργή του προέδρου της Ομοσπονδίας και τους κόψει τα ταξίδια που είναι στο πρόγραμμα μετά την πρόκριση της Εθνικής Νέων στα τελικά του Πανευρωπαϊκού και τη διαφαινόμενη πρόκριση της ομάδας του Ρεχάγκελ στα τελικά του Euro 2008.

Οι παρευρισκόμενοι εξέφρασαν την επιθυμία να δημιουργήσουν ένα είδος πόλου αντιπολίτευσης που αποκαλούν ΚΑΠ –Κίνημα Ανεξαρτητοποίησης του Ποδοσφαίρου. Δεν μου κάνει εντύπωση που καλοκαιριάτικα κάποιοι άνθρωποι προβληματίζονται –η μόνη μου απορία είναι γιατί δεν το έκαναν σοβαρά μέχρι τώρα.

Αυτό που οι Ενώσεις δεν καταλαβαίνουν είναι ότι ο οικονομικός αποκλεισμός τους δεν είναι μια τρέλα του Γιώργου Ορφανού, αλλά μια κυβερνητική απόφαση που βασίζεται αποκλειστικά στα δικά τους «θέλω». Ο νόμος που ψηφίστηκε πέρυσι το καλοκαίρι από την ελληνική βουλή είναι σαφέστατος: όποιος θέλει το αυτοδιοίκητο δεν παίρνει χρήματα. Ο κίνδυνος για τις Ενώσεις είναι να παγιωθεί αυτή η πρακτική του Υφυπουργείου. Πέρυσι δεν πήραν τίποτα, αν δεν πάρουν και του χρόνου δημιουργείται ένα πολύ βολικό για το κράτος προηγούμενο: αν δεν αλλάξουν στάση, ακόμα κι αν κάποια στιγμή φύγει από το Υφυπουργείο ο Ορφανός, αυτός που θα τον διαδεχτεί δεν θα τους δώσει τίποτα, ακόμα και αν από την ΕΠΟ φύγει ο Γκαγκάτσης!

Είναι γνωστό ότι από την πρόσφατη Γενική Συνέλευση της ΕΠΟ προέκυψε μία επιτροπή που θα πάει, λέει, στον Ορφανό να τον πείσει να δώσει στις Ενώσεις χρήματα: τζάμπα κόπο θα κάνουν οι άνθρωποι –δεν πρόκειται να πάρουν τίποτα. Ο υφυπουργός σε αυτή την ιστορία δεν έχει ρόλο. Τι θα κάνει δηλαδή; Θα ακυρώσει τον νόμο της Βουλής για χάρη τους ή θα γίνει παραβάτης; Το πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό τους: αυτοί με τις αποφάσεις τους ζήτησαν να (αυτο)αποκλειστούν οικονομικά, -στο χέρι τους είναι να αλλάξουν τις αποφάσεις ή τουλάχιστον να συζητήσουν σοβαρά τι θέλουν. Οι «15» που βρέθηκαν στην Αθήνα τη Δευτέρα το έκαναν σαφές. Για πολλούς άλλους αμφιβάλλω και αν ξέρουν.