Πέμπτος, ο τελικός των αστέρων (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Προσπαθώ να βρω ένα ταυτόσημο στοιχείο στους 5ους τελικούς παρελθόντων ετών ώστε να το μετατρέψω σε συμπέρασμα ή έστω σε κοινό παρονομαστή, αλλά... δυσκολεύομαι. Κάθε φορά είχε και αλλιώτικα χαρακτηριστικά ο «τελικός των τελικών». Η αλήθεια είναι ότι πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που έφτασαν οι μάχες του τίτλου στο τεντωμένο σχοινί του Game 5. Πρόχειρο φλας-μπακ στα χρόνια από το '95 και μετά, για όσους νομίζουν ότι το μπάσκετ ξεκίνησε όταν ο Παναθηναϊκός έγινε «παντοκράτωρ»:

•Πέμπτος τελικός 2002, ΑΕΚ - Ολυμπιακός 79-70. Το μεγάλο κόλπο «η ΑΕΚ των Ελλήνων και των ρομαντικών» (φράση που βρήκα σε κείμενό μου της εποχής) το είχε πετύχει στο 4ο ματς, στο Φάληρο, όταν ισοφάρισε έναν αντίπαλο έτοιμο να πανηγυρίσει τίτλο. Ηταν τότε που οι «σοφοί» βλάκες του οπαδικού Τύπου βιάστηκαν να βγάλουν τον Κακιούζη... πουλημένο και τον ώθησαν στην έξοδο. Στο 5ο ματς, ο Ολυμπιακός πάλεψε, αν και αποδεκατισμένος, αλλά παραδόθηκε στα τελευταία δευτερόλεπτα, όταν αφηνίασε ο Χατζής.

•Πέμπτος τελικός 2001, Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 79-63. Μη σας ξεγελάει η ευρεία νίκη των «πρασίνων». Εξι λεπτά πριν από το φινάλε, το σκορ ήταν 59-61 και ο ΠΑΟ έμοιαζε έτοιμος να παραδοθεί, με πρώτο τον Μποντιρόγκα. Τότε ξεκίνησε η... Αλβερτιάδα. Ο Ολυμπιακός του Ζούρου είχε στις τελευταίες 13 επιθέσεις του έξι χαμένα σουτ, άλλες τόσες χαμένες βολές, ένα καλάθι και τρία λάθη. Εμελλε να περάσουν 5-6 χρόνια μέχρι να ξανασηκώσει κεφάλι.

•Πέμπτος τελικός 1999, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 53-62. Ο πιο... τραγουδισμένος απ' όλους και ο μοναδικός που έκρυβε πραγματική ανατροπή. Απέναντι στον επί χρόνια άτρωτο στην έδρα του Ολυμπιακό, ο Παναθηναϊκός του Σούμποτιτς και των Ράτζα - Μποντιρόγκα βρήκε για πρώτη φορά τρόπο να επιβάλει τον νόμο του. Πίστεψε στον θρίαμβο όταν έκανε ένα σερί 20-0 και προσπέρασε οριστικά και αμετάκλητα μετά το 51-50 των «κόκκινων». Ο Οικονόμου πέτυχε τρίποντο-μαχαιριά, ο δε Ομπράντοβιτς βρισκόταν προ των πυλών.

•Πέμπτος τελικός 1998, Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ 68-58. Μέχρι το 25ο λεπτό η παρέα του Στογιάκοβιτς άντεχε, αλλά μετά ανέλαβε δράση ο Μπάιρον Σκοτ, με 19 πόντους στο β' ημίχρονο. Ο παλιός, βλέπετε, είναι αλλιώς. Το τέλος της ελληνικής καριέρας του «Πέτζα» σήμανε συμπτωματικά την ίδρυση της δυναστείας του Παναθηναϊκού, έπειτα από 14 χρόνια προσπαθειών, εξόδων και οδύνης. Το τελευταίο λιθαράκι τοποθετήθηκε χωρίς πολύ κόπο.

•Πέμπτος τελικός 1996, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 73-38. Πραγματικό νέκταρ για τους Πειραιώτες εκείνο το +35 απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης, έγινε μπλουζάκι, σύνθημα, σημείο αναφοράς. Με φευγάτο τον Ντομινίκ, ο ΠΑΟ πήρε κουτσά στραβά το 4ο ματς, αλλά ταπεινώθηκε όσο ποτέ στο 5ο. Ηταν η αρχή του τέλους για τον Μπόζα Μάλκοβιτς και η αφορμή για την «αγιοποίηση» του Ιωαννίδη στο λιμάνι. Λίγες εβδομάδες πριν από την απόλυσή του...

•Πέμπτος τελικός 1995, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 45-44. Κακοποίηση του μπάσκετ και ακραίος φανατισμός τις μέρες που προηγήθηκαν. Ο τίτλος κρίθηκε στο νήμα, όταν αστόχησε ο Οικονόμου και έκλεψε ο Σιγάλας το ριμπάουντ μέσα από τα χέρια του Σοκ. Καλύτερα να μη θυμηθούμε άλλα από εκείνη τη βραδιά.

•Πέμπτος τελικός 1994, Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ 70-65. Ντέρμπι μέχρις εσχάτων και φινάλε με ουρανομήκεις κραυγές των ηττημένων για τη διαιτησία. Οι παίκτες του «Δικεφάλου του Βορρά» αποχώρησαν λίγο πριν από το τέλος σε ένδειξη διαμαρτυρίας (με προεδρική εντολή) και επέστρεψαν 40 λεπτά αργότερα, με παπούτσια, αλλά... χωρίς κάλτσες. Πάλι ένα κλέψιμο του Σιγάλα σφράγισε τη νίκη των «κόκκινων». Θύμα ο Μπάνε Πρέλεβιτς.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οι 5οι τελικοί παίζονται συνήθως μέχρι τελικής πτώσεως ανάμεσα σε ομάδες κουρασμένες και αγχωμένες και κρίνονται από τον οίστρο μεγάλων αστέρων, αυτών που εμφανίζονται σαν έτοιμοι από καιρό. Δεν βρήκα κάποιο ρολίστα ή παγκίτη που να έγραψε ιστορία πέμπτου τελικού. Ευτυχώς, δεν βρήκα ούτε σοβαρά επεισόδια στις εξέδρες. Να μη γίνει φέτος η κακή αρχή, παρακαλώ...