Σε μία χώρα λωτοφάγων (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Όσο οι αποκαλύψεις για το σκάνδαλο των ομολόγων ξεδιπλώνονται τόσο μαθαίνουμε ότι οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές αυτής της υπόθεσης έχουν προνομιακές σχέσεις και με τράπεζες και με τον κρατικό μηχανισμό.

Όχι πως κάτι τέτοιο προξενεί έκπληξη, την στιγμή κατά την οποία ακόμα και υπουργοί του οικονομικού επιτελείου υπήρξαν μεγαλοστελέχη τραπεζών και σε αυτές θα επιστρέψουν, αν δεν καταφέρουν να εκλεγούν βουλευτές ή αν η ΝΔ χάσει τις εκλογές. Μην φανταστεί κανείς ότι στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα λειτουργούσαν ή θα λειτουργήσουν διαφορετικά. Η διαπλοκή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό που η πρώτη να αποτελεί υποχείριο της δεύτερης. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τα κέρδη των τραπεζών το πρώτο τρίμηνο του 2007 ήταν κατά 50% περισσότερα από όσα ήταν ολόκληρο το 2004.

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί αυτή η περιβόητη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας που τρέχει από 3,4% έως 4,2% δεν μοιράστηκε τα οφέλη της με τον δικό σας οικογενειακό προϋπολογισμό; Μα γιατί η ανάπτυξη και ο πλούτος που δημιουργεί μοιράζονται ανάμεσα σε 1500-2000 οικογένειες αυτού του τόπου, που κατάφερε μέχρι και την αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία να τη μεταμορφώσει σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία κληρονομικού τύπου. Οπου η βουλευτική έδρα μεταφέρεται «δημοκρατικά» από τον πατέρα στον γιο ή την κόρη.

Οι πολιτικοί, κάποτε, διακρίνονταν από μία ανυστερόβουλη διάθεση προσφοράς στον τόπο. Τώρα αυτή τους η διάθεση αποτυπώνεται στις φορολογικές δηλώσεις τους. Η πολιτική έγινε ένας ασφαλής δρόμος πλουτισμού και κοινωνικής ανέλιξης σε μία χώρα με το υψηλότερο ποσοστό νέων άνεργων πτυχιούχων και φυτοζωούντων συνταξιούχων. Μία χώρα με ξεχαρβαλωμένο εκπαιδευτικό σύστημα και σύστημα υγείας ανεπαρκές ακόμα και για νεκρούς. Μία χώρα στην οποία πέρυσι πουλήθηκαν χίλιες πόρσε, ο μεγαλύτερος αριθμός στην Ευρώπη αναλογικά με τον πληθυσμό της.

Μία χώρα στην οποία τρεις κορυφαίοι υπουργοί ομολογούν ότι γινόταν κατασκοπία σε βάρος του πρωθυπουργού και ουδείς ενδιαφέρεται να μάθει από ποιον και γιατί. Μία χώρα της οποίας η «ιδιωτικο-κρατική» εταιρεία τζόγου είναι τρίτη σε τζίρο παγκοσμίως και δεύτερη πανευρωπαϊκά. Μία χώρα στην οποία οι δημοκρατικές ελευθερίες εξαρτώνται από το χρώμα των παπουτσιών σου και της οποίας η εξωτερική πολιτική σχεδιάζεται στην απέναντι όχθη του ατλαντικού. Μία χώρας της οποίας η ιστορία ξαναγράφεται για να συμπεριλάβει «...και την αλήθεια των άλλων…» στα σχολικά της βιβλία, λες και οι αλήθειες, κυρία Ρεπούση μου, είναι πολλές.

Μία χώρα που έχει αναγορεύσει την εκκλησία σε συνέταιρο του κράτους και εν έτει 2007 συνεχίζει να έχει υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, όταν οι άλλοι έχουν υπουργεία Εκπαίδευσης και Ερευνας. Μία χώρα που θεωρεί ότι η απουσία όπερας αποτελεί απαράδεκτη πολιτιστική έλλειψη και «χαρίζει» έκταση του δημοσίου για την ανέγερσή της, την ώρα που θεωρεί επαρκή τον αριθμό των δύο ειδικευμένων ασθενοφόρων για την αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών υγείας βρεφών. Μία χώρα της οποίας ο πρώην πρωθυπουργός γράφει βιβλίο για την κρίση της δημοκρατίας, ενώ όταν ασκούσε την εξουσία ευχαριστούσε μέσα στη βουλή τους Αμερικανούς και παρέδιδε τον Οτσαλάν στους Τούρκους στρατοκράτες.
Μία χώρα της οποίας ο ανώτατος δικαστικός λειτουργός τυλίγει σαν σαρδέλα τη δικαιοσύνη στις φορολογικές δηλώσεις του γιου του, την ίδια ώρα που συστήνει στους συναδέλφους του να μη δικαιώνουν προσφυγές συμβασιούχων ή συνταξιούχων που διεκδικούν την καταβολή επιδομάτων. Μία χώρα που καταδικάζει τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς στον προσβλητικό μισθό των 300 ευρώ και την υποχρεωτική τρίμηνη ανεργία του καλοκαιριού, ενώ αυξάνει κατά 50% τον μισθό του διοικητή της ΔΕΗ, στον οποίο παράλληλα χορηγεί και ένα γενναίο πριμ 100 χιλιάδων ευρώ. Μία χώρα που σαν να μην υπάρχει αύριο, εκπαιδεύει τους πολίτες της στην κατανάλωση μέσω του δανεισμού την ώρα που η ίδια η χώρα, στο πρώτο τρίμηνο της χρονιάς, έχει δανειστεί 9 δισ. ευρώ.

Οι υπουργοί της, μάλιστα, κομπάζουν για τη «σοφία» της οικονομικής διαχείρισής τους, που τους επιτρέπει να κάνουν μία γενναιόδωρη αύξηση στην αγροτική σύνταξη πριν από τις εκλογές και να την ανεβάσουν στα 330 ευρώ. Ούτε τα ναύλα της Αχερουσίας για να σε περάσει ο χάρος απέναντι.

Ετσι, μένεις εγκλωβισμένος σε μία χώρα όπου το μεγαλύτερο επίτευγμα που μπορούν να πετύχουν οι άνθρωποι που την κατοικούν είναι να πεθάνουν με αξιοπρέπεια.

Η πολιτική της τηλεόρασης

Λέγεται ότι η ημερομηνία γέννησης της τηλεόρασης ως μέσου μαζικής επικοινωνίας, του ισχυρότερου και αποτελεσματικότερου στις μέρες μας, συνέπεσε με κείνη τη μέρα του Νοεμβρίου του 1963, όταν δολοφονήθηκε ο Τζον Κένεντι.
Το «νέο», τότε, μέσο κάλυψε τις όποιες εξελίξεις με απίστευτη ταχύτητα και εκμεταλλευόμενο τη δύναμη προβολής της εικόνας, ανάγκασε τα άλλα ΜΜΕ και ιδίως τις εφημερίδες να ακολουθούν ασθμαίνοντας.

Αν ερευνήσουμε λίγο καλύτερα την ιστορία της τηλεόρασης, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή έγινε το αποκλειστικό -σχεδόν- μέσο επικοινωνίας των πολιτικών με τον λαό. Και αυτό συνέβη όταν ο Κένεντι νίκησε τον Νίξον σε ένα debate των εκλογών του 60. Δεν ήταν μία νίκη που προήλθε από μία αναμφισβήτητη πολιτική ανωτερότητα του JFK στην τηλεοπτική αναμέτρηση, αλλά από την όμορφη φυσιογνωμία του σε αντίθεση με εκείνη του αμήχανου Νίξον που ίδρωνε συχνά κάτω από τη θερμότητα των προβολέων του στούντιο και έδειχνε αξύριστος και ανήσυχος. Η σύγκριση της τηλεοπτικής εικόνας των δύο πολιτικών λειτούργησε εις βάρος του Νίξον.

Από τότε λοιπόν που ο πολιτικός άρχισε να φαίνεται, μετατράπηκε σε ηθοποιό. Τώρα πια είναι πολύ δύσκολο για έναν τίμιο πολιτικό να μην παίξει με τους όρους του συστήματος. Σήμερα οι πολιτικοί, αν έχουν κάτι σοβαρό να πουν, το λένε στην τηλεόραση και όχι στο κοινοβούλιο. Και αυτό είναι η αρχή του λαϊκισμού. Επιλέγοντας την επικοινωνία μέσα από την τηλεόραση περιορίζονται σε ένα συνθηματικό λόγο. Χωρίς περιεχόμενο, που όμως μπορεί να δημιουργήσει εντυπώσεις. Σε αυτές τις εντυπώσεις σκόπευε και η «σκληρή» -όσο και υποκριτική- δήλωση του πρωθυπουργού με την οποία καταδικαζόταν η απίστευτη ωμότητα και αυθαιρεσία του γνωστού βίντεο από το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας.
Σε προεκλογική περίοδο είμαστε και οι επικοινωνιολόγοι του τον συμβούλεψαν να κάνει τη δήλωση που δεν είχε κανένα πολιτικό κόστος για να τονώσει το κεντρώο προφίλ του και να διαφοροποιηθεί από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης. Λες και οι κυβερνητικές πολιτικές είναι ζήτημα προσώπων.

Η υποκρισία της πρωθυπουργικής δήλωσης γίνεται φανερή και από το γεγονός ότι ουδέποτε ο Κ. Καραμανλής ενοχλήθηκε από την υπερβολική βία των αστυνομικών που εκδηλώθηκε απέναντι σε εργαζόμενους, απεργούς και φοιτητές. Ο «ευαίσθητος» πρωθυπουργός την «έκανε γαργάρα» και στη ζαρντινιέρα της Θεσσαλονίκης και στην περίπτωση των 49 συλληφθέντων φοιτητών, οι οποίοι αθωώθηκαν, αλλά και στην περίπτωση του φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια.
Ας υπενθυμίσει κάποιος στους μαθητευόμενους μάγους της επικοινωνίας του Μεγάρου Μαξίμου ότι είναι μικρός τόπος η Ελλάδα. Γνωριζόμαστε όλοι. Δεν φτουράει η επικοινωνιακή κοροϊδία.