Πρώτα η θύρα μετά η ομάδα (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο τρόπος διάθεσης των εισιτηρίων του αγώνα μπάσκετ Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού έδειξε τις διαθέσεις των δύο Αγγελοπουλαίων. Οτι ανεξάρτητα με τις προθέσεις του Παναγιώτη και του Γιώργου να αγοράσουν μια μέρα τον Ολυμπιακό, αντίθετα με τους Γιαννακόπουλους, δεν σκέφτονται να βασιστούν στους οργανωμένους. Με το πέμπτο ματς της σειράς είχαν μια μοναδική ευκαιρία να ικανοποιήσουν τη «Θύρα 7» διαθέτοντας μέρος ή όλα τα εισιτήρια στα μέλη της. Με το να διαθέσουν όμως τα εισιτήρια στους κατόχους των διαρκείας και σε όσους στηθούν να τα αγοράσουν από τα γκισέ του ΣΕΦ, οι Αγγελόπουλοι έδειξαν ότι δεν θα στηριχθούν σε ευκαιριακές συμμαχίες. Από την πλευρά της, η «Θύρα 7» έβγαλε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει ότι εφόσον τα μέλη της δεν θα πάνε όλα, δεν θα πάει κανένα. Προσθέτοντας ότι στήριξε την ομάδα σε όλη τη σεζόν και σε εποχές που δεν τη στήριζε κανένας και δείχνοντας ότι η αγάπη δεν είναι ένα πράγμα που διατίθεται χωρίς ανταλλάγματα και ότι το «πάνω απ' όλα είναι ο Ολυμπιακός», δεν ισχύει όταν στο ζύγι μπαίνει η «7». Το παράδοξο που παρατηρείται στα ελληνικά γήπεδα είναι ότι οι οργανωμένοι είναι πρώτα οπαδοί της θύρας τους και μετά της ομάδας. Κλασικό παράδειγμα τα μέλη της Οriginal, που έπειτα από κάθε σύνθημα υπέρ της ΑΕΚ τελείωναν με σύνθημα για την Οriginal.

Αναφέροντας την Οriginal θέλω να προσθέσω πόσο εξαρτώνται οι οργανωμένοι από την προβολή του Τύπου. Δεκαετίες στις εφημερίδες -και όχι μόνο τις οπαδικές- ο αναγνώστης μπορούσε να διαβάσει για «το καμαράκι της Αλεξάνδρας», για το «προποτζίδικο του Σίμου» στη Δεκελείας, για την καρδιά της Οriginal που χτυπάει στη Νέα Υόρκη, μέχρι και για το παπί του Χατζηχρήστου, το οποίο ακόμα και σήμερα θυμάμαι ότι το έλεγαν «Ντούσαν» και παραλίγο να ξέρω και κάθε πότε το έκανε σέρβις. Απότομα τουμποφλό. Ολοι αυτοί οι χαρακτήρες και τα μηνύματα από τον τηλεφωνητή εξαφανίστηκαν. Τι έγινε; Επεσε ατομική βόμβα και τους εξαφάνισε; Μάλλον όχι. Απλώς μετά τη σύγκρουση με τον Ντέμη έπαψαν να υπάρχουν επικοινωνιακά. Τέρμα οι τηλεφωνητές και τέρμα τα δωματιάκια. Και μια που έπιασα το θέμα των οργανωμένων, να γράψω ότι κάθε βλάκας μπορεί να βγαίνει και να λέει ότι τίποτα δεν έγινε μετά τα επεισόδια της Λεωφόρου Λαυρίου, επειδή ακόμα δεν έχει γίνει δίκη και «κανένας δεν μπήκε φυλακή». Κανένας δεν θα έμπαινε φυλακή, εκτός αν είχαμε δικτατορία. Ακόμα και για τη δίκη της «17 Νοέμβρη», που βιαζόμαστε να την κάνουμε λόγω 2004, χρειάστηκε πάνω από χρόνο. Το αντικείμενο δεν είναι να καταδικαστούν πέντε άνθρωποι, αθώοι ή ένοχοι, αλλά να μην ξανασυμβεί κάτι ανάλογο. Και δεν θα ξανασυμβεί αν σταματήσουν να υπάρχουν με την προηγούμενη -εξαρτώμενη από τα εισιτήρια των διοικήσεων- μορφή τους. Κομμένα τα εισιτήρια, κομμένη η προβολή και ο εφιάλτης του Λαυρίου δεν θα ξαναζήσει.

Πριν από κάποιες μέρες αναφερόμουν στον νέο ΚΟΚ, τις ποινές του και τον τρόπο που εφαρμόζεται σε συνάρτηση με την εικόνα που παρουσιάζει η Αθήνα απέναντι από τη Βουλή. Αναφερόμουν στο γεγονός ότι, ενώ ακριβώς απέναντι -μπροστά από τη Μεγάλη Βρετάννια- τα Mercedes και τα Cayene τριπλοπαρκάρουν με τον τροχονόμο στη γωνία με Πανεπιστημίου να μην ενοχλείται, στον λεωφορειόδρομο έκοβαν κλήση σε οδηγό Albanmobile που το ποσόν της πρέπει να ήταν το μισό του μηνιάτικο. Στο κείμενό μου υπήρχε αναφορά στον Αρη Σταθάκη, δημοσιογράφο και βουλευτή, που στο παρελθόν και τώρα ασχολήθηκε με τον ΚΟΚ και την ασφάλεια των ελληνικών δρόμων. Για τον οποίο έγραφα ομολογουμένως με θυμό και υποσυνείδητα πιθανόν με «κακία» ότι συμμετέχει στη σύνταξη ενός δρακόντειου νόμου σε μία κοινωνία κοινωνικής ανισονομίας. Χθες έλαβα τη σχετική με τον κώδικα ομιλία του στη Βουλή. Κάποιες σκέψεις.

Για τα μεγάλα πρόστιμα στις τρεις «θανατηφόρες» παραβάσεις -τη μέθη και τις παραβιάσεις του κόκκινου και του stop- κανένας δεν μπορεί να φέρει αντίρρηση αν συνοδεύονταν με αντίστοιχες ποινές σε άλλους τομείς.

Γιατί για κάποιον που έχει λεφτά το μεγαλύτερο χρηματικό πρόστιμο μπορεί να αντιπροσωπεύει τον λογαριασμό από μια «βραδιά στην Πέγκυ». Ακόμα και η αφαίρεση του διπλώματος, σε οριακές περιπτώσεις, καλύπτεται με την οδήγηση από σοφέρ. Το μόνο που δεν καλύπτεται από τα λεφτά είναι η προσωποκράτηση. Παράδειγμα η υπόθεση της Πάρις Χίλτον, που έμεινε ένα μήνα φυλακή επειδή οδηγούσε μεθυσμένη. Προς τιμήν του Αρη Σταθάκη είναι το γεγονός ότι διαφώνησε με τη μείωση του προστίμου στο μισό σε περίπτωση άμεσης πληρωμής, όπως και στην ανάγκη δημιουργίας οδηγικής συνείδησης, σύμφωνα με την οποία δεν θα περνάμε με κόκκινο όχι επειδή φοβόμαστε το πρόστιμο, αλλά επειδή δεν αντέχουμε την ιδέα ότι μπορεί να σκοτώσουμε κάποιον.

Επίσης, από την ομιλία του στη Βουλή είναι σαφές ότι ο Αρης Σταθάκης αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο από ανενεργές διατάξεις. Σε ένα σημείο της ομιλίας του αναφέρεται στην κατάργηση του ποινικού μέρους σε «παραβάσεις» όπως η έλλειψη άδειας ποδηλάτου, η έλλειψη φώτων και φρένων σε ζωήλατα οχήματα και φώτων σε κοπάδια ζώων. «Και τι έγινε;», μπορεί να πει κάποιος. «Κανένας τροχονόμος δεν θα τις επιβάλλει». Και όμως οι ανενεργές διατάξεις είναι μία από τις μεγάλες κατάρες των ελληνικών νόμων, αφού συνηθίζουν τους αστυνομικούς στη λογική να «διαλέγουν» νόμους και ενίοτε εφαρμόζονται. Θυμάμαι πριν από 22 χρόνια με τον πρώτο ΚΟΚ, όταν στη στατιστική με τις ποινές της πρώτης χρονιάς είχε εμφανιστεί μία (1) κλήση σε μοτοσικλετιστή «επειδή δεν φορούσε αντιανεμικά γυαλιά». Μια περίπτωση που εμφανώς κάποιος τροχονόμος είχε σταματήσει ένα μοτοσικλετιστή, δεν του βρήκε άλλη παράβαση και επειδή δεν τον γούσταρε, του μπουμπούνισε κλήση για έλλειψη αντιανεμικών γυαλιών.

Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα σημείο της ομιλίας του Αρη Σταθάκη. Σε αυτό με τα «πρέπει». Στο οποίο γράφει ότι πρέπει να υπάρχει ουσιαστική αστυνόμευση από ικανούς τροχονόμους, πρέπει να επισκευάζονται οι κακοτεχνίες των δρόμων, πρέπει να γίνει ενημέρωση των δικαστικών για τη νέα τεχνολογία, πρέπει να υπάρχουν διασώστες, τμήματα επειγόντων περιστατικών, ιατρικές εξετάσεις οδηγών και εξορθολογισμός των ορίων ταχύτητας. Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε. Οπως και νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ότι, επειδή όλα αυτά δεν έγιναν ή δεν θα γίνουν, δεν μας δίνει το δικαίωμα να μπαίνουμε σε ένα αμάξι ντίρλα στο μεθύσι και περνάμε με κόκκινα. Από την άλλη, μέχρι να γίνουν αυτά, μέχρι οι αστυφύλακες να μην περιορίζονται να κόβουν κλήσεις σε μπλόκα αλλά και να κυνηγούν τον μεθυσμένο της παραλιακής που πηγαίνει με 200, θα έπρεπε να κρατήσουμε τα πρόστιμα σε ανθρώπινα όρια; Γιατί αυτοί που ψήφισαν τον νόμο μπορεί να μην είναι υπεύθυνοι για την ποιότητα της Αστυνομίας και κάθε πράξη του Πολύδωρα, αλλά κάθε νόμος κρίνεται στην εφαρμογή του. Και αν οι συλλήψεις για υπερβολική ταχύτητα στην παραλιακή είναι αρκετές, χαλάλι τα ευρώ για τις «εύκολες» κλήσεις για μη χρήση κράνους το μεσημέρι στην Αθήνα. Αν όμως είναι ελάχιστες, ο ΚΟΚ θα αποδειχθεί ένα εισπρακτικό μέσο που θα γονατίζει τον φτωχό, ο οποίος επειδή δεν φορούσε ζώνη και μιλούσε στο κινητό θα πρέπει να πληρώσει μισό μηνιάτικο. Οσο για την «κακία», ειλικρινά sorry, που λένε και στο χωριό μου. Θεωρώ τον Αρη από τα ελάχιστα άτομα που μπορούν να μιλήσουν σοβαρά για οδηγική ασφάλεια και καμιά φορά η αγανάκτηση μοιάζει με κακία.

Ειλικρινά, όμως, ακόμα και αν στο κείμενό μου αδίκησα τον Αρη Σταθάκη, τον οποίο γνωρίζω το λιγότερο μια εικοσαετία, δημοσιογραφικά καλύτερα να συμβαίνει αυτό παρά να πηγαίνουμε στην ανοχή. Αντίθετα με τον νόμο, που πιστεύω ότι καλύτερα να αθωωθούν 99 ένοχοι από το να καταδικαστεί ένας αθώος, στη δημοσιογραφία καλύτερα είναι να αδικηθεί ένας φίλος από το να κάνουμε τα στραβά μάτια επειδή έτσι ο κόσμος θέλει. Ισχύει και για την περίπτωση του Θοδωρή Ζαγοράκη. Ο κόσμος μπορεί να θέλει «Ζαγόρ», αλλά ο Ζαγοράκης, από τη στιγμή που κόβει το ποδόσφαιρο και ασχολείται με τα διοικητικά, δημοσιογραφικά θα πρέπει να έχει την ίδια αντιμετώπιση με κάθε άλλον. Το ίδιο και τα άτομα με τα οποία θα συνεργαστεί. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους αζαντάουα της κερκίδας που έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν την όποια γνώμη τους στο γήπεδο και τα Μέσα που τους φιλοξενούν, αλλά δημοσιογραφικά. Οση ασυλία είχαν δικαίωμα να ζητήσουν από τα Μέσα ο Γκούμας και ο Νοτιάς, τόση υπάρχει και για τον Μανδρινό και τον Παπαδόπουλο ή όποιον άλλο συμμετάσχει στη διοίκηση του ΠΑΟΚ στο μέλλον.

Οπως όμως έλεγαν στο παρελθόν οι Ρωμαίοι, για το παρελθόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, το μέλλον κανείς δεν το ξέρει και το μόνο που μπορεί να μας ενδιαφέρει είναι το παρόν. Σήμερα ο Θοδωρής Ζαγοράκης, με τους συνεργάτες που παρουσιάζει και με την πρόθεση να μη ζητήσει από τον κόσμο του ΠΑΟΚ να αγοράσει διαρκείας, παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο. Δημοσιογραφικά το τι θα γίνει αφορά και μόνο τον Ζαγοράκη. Σε προσωπικό όμως επίπεδο «γιασασίν του μάγκα».