Χείμαρρος και τρικυμία (Χρήστος Ρομπόλης)

Φτάσαμε στο 2-2 λοιπόν... Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ή Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός αν προτιμάτε θα λύσουν τις διαφορές τους στον τελικό των τελικών και... όποιος αντέξει. Ο τέταρτος αγώνας της σειράς είχε δύο όψεις. Στο πρώτο μέρος είδαμε τον Παναθηναϊκό με ωριμότητα στο παιχνίδι του και σωστές επιλογές στην επίθεση να έχει τον έλεγχο, αλλά τον Ολυμπιακό να μην του επιτρέπει να ξεφύγει στο σκορ. Στο δεύτερο ημίχρονο οι «πράσινοι» έπαθαν μπλακ άουτ στην επίθεση και οι «ερυθρόλευκοι» παίζοντας στο ίδιο τέμπο με το πρώτο μέρος (αλλά βελτιώνοντας εμφανώς την άμυνά τους) έφτασαν στο ζητούμενο.

Ομολογώ πως πρώτη φορά είδα τον Παναθηναϊκό σε τέτοια κατάσταση τρικυμίας, όπως αυτή στο δεύτερο ημίχρονο (αν εξαιρεθεί ίσως το πρώτο μέρος του αγώνα με την Μπανταλόνα στη Βαρκελώνη, όπου έχανε με -18, αλλά τελικά κατάφερε να νικήσει). Η ομάδα που έχει τον έλεγχο «σημαία» στο παιχνίδι της έδειχνε να έχει βραχυκυκλώσει. Οι παίκτες του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς δεν έφτιαχναν φάσεις, δεν μπορούσαν να διεισδύσουν ή να «ακουμπήσουν» την μπάλα στη ρακέτα για να ανοίξουν την αντίπαλη άμυνα και να βρουν καλύτερα σουτ, με αποτέλεσμα να επιδίδονται σε έναν διαγωνισμό «τούβλων» από την περιφέρεια (το 62% του πρώτου μέρους στα τρίποντα έγινε 42% στο φινάλε του αγώνα) και να υποπίπτουν σε πολλά και ανόητα λάθη. Η έλλειψη καθαρού μυαλού πού μπορεί να αποδοθεί; Προσωπική γνώμη... στην κούραση. Ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται «σκασμένος» στη μετά-φάιναλ φορ εποχή και αν αυτό δεν φάνηκε τόσο ούτε και είχε συνέπειες απέναντι σε Μαρούσι και Πανιώνιο, είναι εμφανές απέναντι στον Ολυμπιακό, σε όλη τη σειρά των τελικών, με εξαίρεση ίσως τον πρώτο αγώνα, όταν και οι «πράσινοι» προέρχονταν από δεκαήμερη ξεκούραση, αλλά και όταν ο αντίπαλος είχε σημαντικά αγωνιστικά προβλήματα (Ζίζιτς, Ματσιγιάουσκας, Σχορτσιανίτης). Η έλλειψη φρεσκάδας στο σώμα μεταδίδεται και στον... εγκέφαλο.

Επειδή όμως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, μεγάλο μερίδιο «ευθύνης» στην εικόνα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός έχει και ο Ολυμπιακός, που είναι πραγματικός χείμαρρος στους τελικούς. Ουδέποτε κάποιος αμφέβαλε για το πάθος των «ερυθρολεύκων» να φτάσουν στη νίκη, αλλά για την ικανότητά τους να τα καταφέρουν μετά από όσα είχαν παρουσιάσει στην κανονική περίοδο και στους αγώνες με ΠΑΟΚ και Άρη για τα play-offs. Αυτό που εκπλήσσει τους πάντες είναι η συνέπεια των Πειραιωτών στη σειρά των τελικών. Η ανισορροπία μεταξύ του επιθετικού και του αμυντικού κομματιού, που χαρακτήριζε την ομάδα του Πίνι Γκέρσον μέχρι την έναρξη των τελικών, εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Οι... ανεπίδεκτοι μαθήσεως (στην πλειονότητά τους) στην άμυνα παίκτες του Ολυμπιακού έγιναν ξάφνου εξπέρ και έχουν καταφέρει ό,τι δεν πέτυχαν Τάου και ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο φάιναλ φορ: να μπλοκάρουν μία καλοκουρδισμένη μηχανή, όπως αυτή του Παναθηναϊκού. Τα γρήγορα πόδια των Πεν, Ματσιγιάουσκας και Βασιλόπουλου (κατά πρώτο λόγο και κατά δεύτερο των Ντόμερκαντ, Άκερ και Χαρίση) αναστατώνουν με τη διαρκή τους κίνηση τους πιο βαρείς «πράσινους» περιφερειακούς που δεν φημίζονται και για τις αμυντικές τους ικανότητες (Μπετσίροβιτς, Βούγιανιτς, Σισκάουσκας). Τα ρήγματα που δημιουργούνται στην άμυνα του Παναθηναϊκού από τη διαφορά «έκρηξης» που έχει ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι του είναι και ο κύριος λόγος που η σειρά οδηγείται πλέον σε πέμπτο ματς και θα είναι η βασική αιτία, αν ο Ολυμπιακός κατακτήσει τον τίτλο.

Τετάρτη... κοντή γιορτή. Ο Παναθηναϊκός θα έχει το βάρος του φαβορί και της υποχρέωσης να νικήσει τον «αιώνιο» αντίπαλο για να κατακτήσει στο σπίτι του τον τίτλο, κάτι που έμοιαζε σχεδόν βέβαιο ως την έναρξη των τελικών και με την εικόνα που είχαν δώσει οι δύο ομάδες, αλλά στην πράξη αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολο. Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του θα πάει για αυτό που θεωρείτο ακατόρθωτο πριν από δέκα ημέρες, αλλά φαίνεται πως είναι πλέον εφικτό.

Η έκβαση στη μάχη του τίτλου έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία, γιατί θα αφήσει και την τελευταία εντύπωση, που είναι και αυτή που τελικά πάντα μένει. Πιθανή απώλεια του τίτλου από τον Παναθηναϊκού δεν θα «σβήσει» την επιτυχία της κατάκτησης της Ευρωλίγκας (αλίμονο άλλωστε), αλλά η πίκρα της ήττας από τον «αιώνιο» αντίπαλο και μάλιστα στο ΟΑΚΑ θα είναι μεγάλη. Αν έρθει ο τίτλος από την άλλη, θα συνεχιστεί μία δυναστεία δέκα ετών (με εξαίρεση τον χαμένο τίτλο του 2002) και θα «ισοφαριστεί» το μοναδικό ως τώρα επίτευγμα του Ολυμπιακού να κάνει το τριπλ κράουν (1997). Στον αντίποδα, πέρα από το γεγονός πως η διατήρηση αυτού του προνομίου (των τριών τίτλων σε μία χρονιά) θα είναι μία ακόμη νίκη γοήτρου, ενδεχόμενη κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Ολυμπιακό είναι ικανή να «σβήσει» όλα όσα προηγήθηκαν μέσα στη σεζόν, αφού θα σηματοδοτεί την επιστροφή του Ολυμπιακού στο θρόνο μετά από δέκα χρόνια. Ο Πίνι Γκέρσον (που ήδη έχει αποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τη δημοφιλία του) θα γίνει και πάλι πρόσωπο κοινής αποδοχής και η ώθηση για την επόμενη χρονιά θα είναι τεράστια. Αν πάλι χαθεί η κούπα, ασφαλώς και η παρουσία της ομάδας στους τελικούς θα παραμείνει σημείο αναφοράς, αλλά το ταμείο στο τέλος της σεζόν θα γράφει... μηδέν.

Πάντως γνώμη μου είναι πως το βράδυ της Τετάρτης ο Παναθηναϊκός έχει περισσότερα να χάσει από όσα να κερδίσει και ο Ολυμπιακός έχει περισσότερα να κερδίσει από όσα να χάσει.

ΥΓ1: Ελπίδα όλων είναι την παράσταση από δύο πραγματικά μεγάλες αυτές ομάδες να μην «κλέψουν» οι επιστήμονες της εξέδρας. Ως γνωστόν στον πέμπτο τελικό ο κόσμος θα είναι μοιρασμένος στις εξέδρες και ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Θα είναι κρίμα όσα «κέρδισε» το άθλημα από αυτή τη συγκλονιστική σειρά των τελικών να σβηστούν μονοκονδυλιά από ορισμένους ανεγκέφαλους...

ΥΓ2: Απέναντι στους ταχείς περιφερειακούς του Ολυμπιακού ίσως φαίνεται για πρώτη φορά τη φετινή περίοδο η έλλειψη ενός γρήγορου γκαρντ στον Παναθηναϊκό. Ενός παίκτη δηλαδή που θα διεισδύσει ανοίγοντας την αντίπαλη άμυνα, αλλά και θα πιέσει στην άμυνα παρατάσσοντας ταχύτητα απέναντι στην ταχύτητα και έκρηξη απέναντι στην έκρηξη. Σπανούλης και Λάκοβιτς μπορούσαν να προσφέρουν τα παραπάνω στοιχεία στους «πράσινους»...

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο... mesastiraketa@yahoo.com