Η παράλογη ταλαιπωρία του μπαράζ (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Πέρυσι, το μπαράζ της Γ' Εθνικής ήταν ο Μεσσηνιακός από τον Νότο και ο Πανθρακικός από τον Βορρά. Ενα ματς, στο τέλος μιας ολόκληρης χρονιάς, συναντήθηκαν στο Αλκαζάρ, ο Μεσσηνιακός βρήκε ένα γκολ, νίκησε 1-0, προβιβάστηκε. Μετά, στη Β' Εθνική διαπιστώθηκε η αδυναμία συμμετοχής του Ακράτητου, οπότε (για να μπαλωθεί το κενό) προβιβάστηκε... και ο Πανθρακικός! Το μπαράζ, αν μ' εννοείτε, έγινε... εντελώς τζάμπα. Ανέβηκαν κατηγορία και ο νικητής και ο ηττημένος.

Τι αναδεικνύει το μπαράζ; Την καλύτερη ομάδα; Αστείο πράγμα. Εφέτος στη Β' Εθνική ο (ηττημένος) Πανθρακικός κέρδισε με άνεση την παραμονή του και ο (νικητής) Μεσσηνιακός όδευσε σε επίσης άνετο... υποβιβασμό. Οταν, δε, αναμετρήθηκαν τετ α τετ στην Κομοτηνή ο Πανθρακικός έριξε πέντε γκολ στον Μεσσηνιακό. Αναδεικνύει μήπως, το μπαράζ, την καλύτερη ομάδα «στην ημέρα». Ενδεχομένως, ναι. Αλλά δεν είναι Κύπελλο, για να μας ενδιαφέρει ο καλύτερος της στιγμής. Είναι πρωτάθλημα, και μας ενδιαφέρει ο καλύτερος της σεζόν.

Επιπλέον: Πέρυσι, 20 Μαΐου τελείωσε το πρωτάθλημα και 24 Μαΐου είχε, κιόλας, γίνει το μπαράζ. Εφέτος, το πρωτάθλημα τελείωσε 27 Μαΐου και το μπαράζ γίνεται απόψε, ακριβώς τρεις εβδομάδες μετά, 17 Ιουνίου, σε συνθήκες υψηλής ζέστης, έξι το απόγευμα! Η Ρόδος έχει δώσει 35 αγώνες (34 στο πρωτάθλημα, έναν στο Κύπελλο), ο Ολυμπιακός Βόλου 36 (32 στο πρωτάθλημα, τέσσερις στο Κύπελλο), η Ρόδος έχει ταξιδέψει μακριά απ' το νησί (μ' αεροπλάνα, με πούλμαν, με βαπόρια) 17 φορές, κι άλλη μία τώρα... 18, ο Ολυμπιακός Βόλου έχει ταξιδέψει (απ' την Αλεξανδρούπολη ως την Αρτα και τα Γιάννενα) 15 φορές, κι άλλη μία τώρα... 16.

Κι είχαν, από πάνω, να διαχειριστούν (αυτές τις τρεις εβδομάδες) την αδημονία, την απραξία, το άγχος. Η γραφειοκρατική δικαιολογία (ότι έπρεπε, πρώτα, να επικυρωθεί η βαθμολογία και ότι υπήρχε η εκκρεμότητα του Απόλλωνα... στην άλλη άκρη του πίνακα) ακούγεται γελοία αντιποδοσφαιρική. Στους προπονητές και στους ποδοσφαιριστές, εκτός από γελοία, πιθανότατα ακούγεται και επικίνδυνη!

Αλλά, μεταξύ μας, δεν είναι να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό απ' την (παλαιά ΕΠΑΕ, νυν) Ενωση Β' και Γ' Εθνικής. Την Τετάρτη που μας πέρασε, στη συνεδρίαση του Δ.Σ., αποφάσισαν τα επόμενα πρωταθλήματα Β' και Γ' Εθνικής ν' αρχίσουν στις 9 Σεπτεμβρίου. Επειδή δεν ήξεραν, ούτε ρώτησαν να μάθουν, ότι 8 και 12 Σεπτεμβρίου η Εθνική Ελπίδων (με πολλά παιδιά που ανήκουν στις ομάδες-μέλη της Ενωσης) παίζει προκριματικά Euro 2009 στο Αζερμπαϊτζάν και στα Φερόε! Θα το αλλάξουν, δεν τίθεται θέμα. Αλλά αρκεί για ν' αντιλαμβανόμαστε πώς λειτουργούν...

Τι θ' αναδείξει, λοιπόν, το σημερινό μπαράζ στο Περιστέρι; Στην καλύτερη περίπτωση, όποιον έκανε πιο αποτελεσματική «συντήρηση» εδώ και τρεις εβδομάδες. Στη χειρότερη, όποιον έχει το πιο αποτελεσματικό κονέ με τη διαιτησία! Και, πάντως, δεν θ' αναδείξει τον αληθινά, εάν υπάρχει τέτοιος, καλύτερο. Είναι, πάλι, ένα ματς (μες στη ντάλα του Ιουνίου) για ν' αξιολογηθεί μία ολόκληρη περίοδος. Παραλογισμός. Η συμπάθεια πηγαίνει και στις δύο ομάδες. Οταν το παιγνίδι τελειώσει, η σκέψη πηγαίνει στον ηττημένο. Ο νικητής θα πάει στα μπουζούκια, και θα δούμε το ολοσέλιδο αφιέρωμα (τις επόμενες ημέρες) στις εφημερίδες. Ο ηττημένος όμως; Ο ηττημένος δεν παύει να ήλθε όσο δεύτερος στον όμιλό του (οριακά πίσω από τον πρώτο, καθαρά μπροστά από τον τρίτο) και ο νικητής.

Τι νομιμοποιεί συνεπώς, εάν δεν βρεθεί πάλι ένας... Ακράτητος να δηλώσει αδυναμία συμμετοχής, το πισωγύρισμα του ηττημένου στην πίκρα της Γ' Εθνικής; Η προφανής απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει κανείς «ποδοσφαιρικός» λόγος που να το νομιμοποιεί. Κανείς αγωνιστικός λόγος και κανείς, έστω, «εμπορικός» (το μπαράζ δεν το δείχνει, καν, η tv). Είναι άλλο να είχαν ισοβαθμήσει στον ίδιο όμιλο, να είχαν φέρει τα ίδια αποτελέσματα και στα μεταξύ τους παιγνίδια, οπότε, ναι, το μπαράζ είναι το ύστατο tie-break, το σπάσιμο της ισοδυναμίας. Οπως (εκείνο το αλησμόνητο που) είχε γίνει πριν από 15 χρόνια ανάμεσα στην Προοδευτική του μακαρίτη Κυράστα και τον Ηλυσιακό όπου έπαιζε, στα τελειώματά του, ο φίλος μου, ο Ηλίας Μπέριος. 'Η, ακόμα παλαιότερα, ανάμεσα στην Ενωση Ατρομήτου/Ρεθυμνιακού και τον Ηρόδοτο. Εδώ; Οι λύσεις, για ν' απαλειφθεί ετούτη η εξωφρενική ταλαιπωρία... από του χρόνου πλέον, είναι οι εξής δύο:

• Είτε υποβιβάζονται απ' τη Β' Εθνική (όχι τρεις, αλλά) τέσσερις ομάδες, οπότε προβιβάζονται 2+2 από κάθε όμιλο της Γ' Εθνικής. Πράγμα που, εκτός από το ν' απλοποιεί τη ζωή στη Γ' Εθνική, συγχρόνως κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα τη Β' Εθνική, και δυσκολεύει τις... εαρινές συνεννοήσεις στην κάτω ζώνη.

• Είτε, εάν εμμείνουμε στο να υποβιβάζονται από τη Β' Εθνική μόνον τρεις, τότε ν' ανεβαίνουν από τη Γ' ο πρώτος κάθε ομίλου και, μεταξύ των δύο δεύτερων, αυτός με την υψηλότερη βαθμολογία (στην «κανονική περίοδο»). Είναι πιο έντιμο, πιο δίκαιο, πιο αξιόπιστο, πιο πειστικό. Και δεν είναι κάτι καινούργιο. Είχε γίνει μόλις πρόπερσι, όταν ο δεύτερος του Νότου (Χαϊδάρι) μάζεψε +2 πόντους από τον δεύτερο του Βορρά (Γιάννενα) και προβιβάστηκε απευθείας.

Το μπαράζ, να το επαναλάβουμε, είναι το έσχατο tie-break. Οποιαδήποτε άλλη χρήση παραπέμπει σε ψυχική φθορά και αδικία. Δυνητικά, και σε διαφθορά.