Αλλαγή σελίδας για να προλάβουμε την κρίση (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Πέτρος Κόκκαλης υπήρχε, ο Γιάννης Μώραλης το ίδιο. Ο Γιώργος Λούβαρης παραμένει αντιπρόεδρος και ο Σάββας Θεοδωρίδης στρατιώτης του Ολυμπιακού. Ο Σωκράτης Κόκκαλης ξεκαθάρισε ότι τις τελικές αποφάσεις θα τις παίρνει το Δ.Σ. Κι όμως, ενώ όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, στον Ολυμπιακό από χθες μπορεί να αλλάξουν όλα.

Ας προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τη χθεσινή κίνηση του Σωκράτη Κόκκαλη χωρίς να πέσουμε στα τετριμμένα.

Δύο

Το να αλλάζεις τη δομή μιας ποδοσφαιρικής εταιρείας είναι λογικό σε δύο μόνο περιπτώσεις: όταν δεν υπάρχουν επιτυχίες (οπότε κάποιος πρέπει να την πληρώσει) κι όταν αλλάζουν τα δεδομένα. Οι επιτυχίες από τον Ολυμπιακό δεν έλειψαν, η ομάδα πανηγύρισε πρόσφατα το 11ο πρωτάθλημα της εποχής Κόκκαλη. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν φέτος λιγότερο επιτυχημένος από πέρυσι: και πέρυσι είχε αποκλειστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ και είχε κερδίσει εύκολα το πρωτάθλημα. Ο Κόκκαλης, απομακρύνοντας (ουσιαστικά) την παλιά φρουρά και ανακοινώνοντας ότι θα μπει λίγο στο περιθώριο και ο ίδιος, ουσιαστικά εκτίμησε ότι βρίσκεται μπροστά σε μια αλλαγή δεδομένων: ο σύλλογος χρειάζεται μια άλλου τύπου διαχείριση.

Περιθώρια

Ο Κόκκαλης ήταν ειλικρινής όταν πέντε μήνες πριν δήλωνε ότι δεν πιστεύει ότι ένας τεχνικός διευθυντής είναι απαραίτητος στη λειτουργία μιας ομάδας. Για την ομάδα «του» αυτός δεν ήταν, αλλά ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη είναι αμφίβολο κατά πόσο υπάρχει πια. Ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη ξόδευε πολλά κι όταν ξοδεύεις δεν έχεις ανάγκη από διευθυντές που θα σου κάνουν υποδείξεις. Από τη στιγμή που χάθηκαν τα χρήματα που η Ιντραλότ έπαιρνε από τον ΟΠΑΠ, δεν υπάρχουν περιθώρια για σπατάλες.

Δεδομένα

Τα νέα δεδομένα λένε το εξής απλό: ότι η εταιρεία που λέγεται Ολυμπιακός για να χτίσει μια ομάδα από την αρχή (πράγμα περίπου αναγκαίο) πρέπει να βρει χρήματα. Αν αυτά δεν τα βάλει κάποιος –για να μπορέσει η εταιρεία να δημιουργήσει πλούτο–, πρέπει ή να αυξήσει τα έσοδά της ή να μειώσει τα έξοδά της ή και τα δύο. Εχω προ πολλού επισημάνει ότι ο Ολυμπιακός στα έσοδά του την περασμένη τριετία χτύπησε ταβάνι: το τηλεοπτικό του συμβόλαιο ήταν για τα ελληνικά δεδομένα το πιο μεγάλο το Καραϊσκάκη είναι ένα γήπεδο μοντέρνο, αλλά μικρό, το οποίο δύσκολα θα φέρει περισσότερο χρήμα στα ταμεία. Τα έξτρα έσοδα μπορεί να 'ρθουν μόνο από αύξηση των χορηγικών εσόδων, πωλήσεις ποδοσφαιριστών, αξιοποίηση των ακαδημιών, μείωση των εξόδων, ευρωπαϊκές πορείες και καλύτερο μάνατζμεντ.

Επιλογή

Η επιλογή του Πέτρου Κόκκαλη μπροστά σε αυτά τα νέα δεδομένα ήταν υποχρεωτική. Ο Πέτρος είχε δουλέψει με επιτυχία στη Θρύλος Α.Ε.–η ΠΑΕ χρειάζεται την τεχνογνωσία του. Ως πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας ο νέος διευθύνων σύμβουλος απέκτησε και μια γενικότερα χρήσιμη διαπραγματευτική ικανότητα και κέρδισε και συμπάθειες. Κάτι μου λέει ότι ένα από τα πρώτα του ραντεβού π.χ. θα είναι με τη διοίκηση του ΟΠΑΠ. Ο Ολυμπιακός μπορεί πλέον να μπει στο κουπόνι του «Πάμε Στοίχημα», διότι δεν συντρέχουν λόγοι αποκλεισμού του. Βρίσκω απολύτως λογικό και να διεκδικήσει σύντομα χορηγία του ΟΠΑΠ. Επίσης έχει ένα τηλεοπτικό συμβόλαιο που του χρόνου λήγει –κι εκεί θα υπάρξει ανάγκη μιας καλής διαπραγμάτευσης. Δεν νομίζω ότι ο Γιώργος Λούβαρης θα πήγαινε ποτέ στον Γιώργο Ορφανό να μιλήσει για χορηγίες του ΟΠΑΠ –όταν έχεις ασχοληθεί κάποτε με την «αγορά του αιώνα», αυτά τα βαριέσαι. Μου φαίνεται επίσης δύσκολο να τρέχει όπως παλιά ο Σωκράτης Κόκκαλης στον Δημήτρη Κοντομηνά για να συζητούν για τα τηλεοπτικά του Ολυμπιακού –όλα έχουν ένα τέλος.

Ψήφος

Πέρυσι ο Ολυμπιακός πλήρωνε αδρά 32 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και είναι ζήτημα να του ήταν χρήσιμοι οι μισοί από αυτούς. Ο Ιλια Ιβιτς προσελήφθη για να σταματήσουν κυρίως αυτά τα φαινόμενα ασυδοσίας. Ο Γιώργος Λούβαρης είχε κουραστεί να γίνεται κακός με τους προπονητές και να κινδυνεύει να τα ακούει και από την εξέδρα. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν έναν άνθρωπο που και να μπορεί να πουλάει σωστά και να μπορεί να αγοράζει με μέτρο, παίρνοντας και ψήφο εμπιστοσύνης από τον κόσμο. Ο Ιβιτς αυτό το 'χει.

Δράση

Ο πιο βασικός λόγος αυτής της διοικητικής ανανέωσης, ωστόσο, είναι ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να ξαναδείξει στην αγορά ένα προφίλ δυναμικής εταιρείας. Δεν μιλάω για την αγορά του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά την αγορά γενικά. Αν ο Ολυμπιακός έμενε όπως ήταν, η φθορά του θα χρεωνόταν σχεδόν αποκλειστικά στο διοικητικό του σχήμα: θα ήταν μια εταιρεία που διοικούν κάποιοι κουρασμένοι άνθρωποι, μια εταιρεία χωρίς προοπτική. Μια τέτοια εταιρεία δεν ενδιαφέρει κανέναν υποψήφιο ενδιαφερόμενο αγοραστή: αν κάποιος τέτοιος υπάρχει, μετά την ανακοίνωση του νέου διοικητικού σχήματος πρέπει να κατάλαβε ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης πουλάει δύσκολα. Κυρίως γιατί εμφάνισε ένα σχέδιο δράσης πριν από τη στιγμή της μεγάλης κρίσης.

Κρίση

Θα υπάρξει κρίση; Εξαρτάται. Παρά το γεγονός ότι η χθεσινή κίνηση δείχνει πως ο Ολυμπιακός προσπαθεί να λειτουργήσει πλέον ως νορμάλ εταιρεία (μακριά από ψυχώσεις και παραγοντικούς εγωισμούς), εν’ τούτοις κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι μπροστά στο πρώτο στραβό αποτέλεσμα ο Σωκράτης δεν θα αρχίσει να κατηγορεί τον Πέτρο ότι του διέλυσε το μαγαζί: μεταξύ πατέρα και γιου αυτό είναι πιθανό σε κάθε οικογενειακή επιχείρηση. Για την ώρα, το μόνο που μπορεί να αξιολογήσει κανείς είναι η πρόθεση και ο στόχος: το μέλλον θα μας δώσει απαντήσεις. Μια εταιρεία πρέπει για να αποδώσει το προσδοκώμενο να έχει μπροστά της χρόνο. Στον Ολυμπιακό χρόνο δεν είχε ποτέ κανείς: αν «το επόμενο πρωτάθλημα πρέπει να κερδηθεί οπωσδήποτε» (αυτή τη φορά για να στηριχθούν τα νέα παιδιά που ανέλαβαν), προβλέπω γενικά στο πρωτάθλημα να γίνεται το «έλα να δεις»...

Ακριβά βρακιά

Μου γράφει ο φίλος αναγνώστης Γιώργος Χειλάς: «Οι άνθρωποι έχουν την τάση να παρασύρονται από την ψεύτικη λάμψη και να φοβούνται την αλήθεια, όταν αυτή είναι οδυνηρή. Καμιά φορά την κρύβουν και από τον εαυτό τους.
Μέσα σ' ένα χρόνο έχουμε ακούσει ως μεταγραφικούς στόχους ελληνικών ομάδων τους Σαβιόλα, Ρικέλμε, Ρομπέρτο Κάρλος, Μακεκελέ, Γκέρεμι, Τουντσάι, Μπερμπάτοφ, Ντούντου, Λοβ, Ζε Ρομπέρτο, Ρεκόμπα, Πιζάρο, Παουλέτα, Μπατίστα και πολλούς άλλους. Ολοι αυτοί θα μπορούσαν να είναι η Μεικτή Κόσμου. Δύο πράγματα συμβαίνουν: ή δεν έχουμε καταλάβει το επίπεδό μας ή το έχουμε καταλάβει και κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Οι μεγάλοι αυτοί παίκτες είναι όνειρο απατηλό, όπως ακριβώς είναι η διάκριση στην Ευρώπη μιας ελληνικής ομάδας. Δεν συμβαίνει στις “μεταγραφές” τίποτα διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κατά καιρούς έχουμε φτάσει να θεωρούμε προσιτούς αντιπάλους ακόμα και ομάδες όπως η Λιόν, η οποία προχθές απέκτησε εν μια νυκτί τους Κεϊτά και Μποντμέρ. Το εύκολο συμπέρασμα αυτής της ιστορίας είναι ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Για να καταλάβουμε και να συνέλθουμε, ας θυμόμαστε χάρη στα όσα έγιναν φέτος το καλοκαίρι τα εξής τρία παραδείγματα:

1. O Τουντσάι προτίμησε τη Μίντλεσμπρο αντί του Ολυμπιακού.
2. Ο Μάρτινς υπέγραψε στην Ουέλβα κι όχι στον ΠΑΟ.
3. Ο βασικός μεταγραφικός στόχος της ΑΕΚ για την κάλυψη του κενού του Τσιρίλο ήταν ο Μάρκος Αντόνιο. Ανήκει από χθες στην Οσέρ.

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να καταλάβουμε ότι οι ελληνικές ομάδες πρέπει να συναγωνιστούν κατ' αρχάς τη Μίντλεσμπρο, την Ουέλβα και την Οσέρ και μετά την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Τσέλσι και την Ιντερ. Τα μεγαθήρια μπορούν να περιμένουν. Ας καταλάβουμε επίσης πως το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος είναι τόσο χαμηλό, που κάθε καλός παίκτης προτιμά μια μικρομεσαία ομάδα της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας παρά τον πρωταθλητή Ελλάδας. Ας θυμηθούμε την ανικανότητα να διοργανώσουμε έναν τελικό Κυπέλου της προκοπής, ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε έναν πρόεδρο της ΕΠΟ που δεν μιλάει ούτε αγγλικά, ας αναλογιστούμε τις γελοίες διαιτησίες του πρωταθλήματός μας και ας κάτσουμε στα αυγά μας. Τα ακριβά βρακιά είναι για άλλους…».