Πολύ καλύτερος εταίρος για το ποδόσφαιρο (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Κατάκοπος οργανισμός σε αγκομαχητό, δίχως φρέσκες ιδέες και ζωτική αύρα, ανέκδοτο για την αθροιστική (σε... αιώνες) ηλικία των ανθρώπων που ακόμη τον διαχειρίζονταν, σε σχεδόν οριακή επαφή με την «αληθινή πραγματικότητα» του ποδοσφαίρου, ο Ολυμπιακός περνά στην επόμενη εποχή... μόνον όταν η προηγούμενη έκαψε και την τελευταία σταγόνα λάδι. Θα συνέβαινε. Από νομοτέλεια. Συνέβη επειδή, απλώς, δεν πήγαινε άλλο. Πουθενά παραπέρα.

Σε σύλλογο παραδοσιακά (από τα χρόνια των Ανδριανοπουλαίων και, μετά, του Γουλανδρή) προεδροκεντρικό, ο Πέτρος Κόκκαλης ίσως ποτέ δεν θα γίνει τόσο «καλός πρόεδρος» για τον Ολυμπιακό όσο ο πατήρ Σωκράτης. Αλλά ο υιός Πέτρος είναι βέβαιον ότι διαθέτει, πλέον, όλα τα εφόδια για να γίνει (και θα 'χει και την ευθύνη εάν δεν γίνει) κάτι που ο πατήρ δεν (έδινε δεκάρα, λόγω νοοτροπίας, και δεν) υπήρξε ποτέ: πολύ καλύτερος εταίρος για το ποδόσφαιρο.

Ο Πέτρος Κόκκαλης, εκπροσωπώντας τον Ολυμπιακό στα διεθνή fora χρόνια τώρα, είναι φυσιολογικό ότι απέκτησε την «ευρύτερη οπτική» απέναντι στα πράγματα. Και, επί ένα χρόνο στη Σούπερ Λίγκα, είναι εξίσου φυσιολογικό ότι έχτισε μενταλιτέ (ανταγωνιστή μεν, αλλά συγχρόνως) συνοδοιπόρου με τον Τζίγκερ, με τον Ντέμη, με τον Πηλαδάκη, με τον Τσακίρη, με τον Σπανό, με τον Τζώρτζογλου. Και μόνον ότι συνεννοείται (ή μπορεί και να συγκρούεται) μαζί τους στον ενικό, αυτή η κεκτημένη οικειότητα έχει, ως δίαυλος, τη σημασία της.

Ο Αλέξης Δέδες, υπεύθυνος επικοινωνίας της Σούπερ Λίγκας, προ καιρού μου έλεγε ότι ο Πέτρος... τον έχει ξεπατώσει (αφού τον ήθελε συνεχώς μαζί του) στα ταξίδια ανά τη χώρα! Πήγε παντού, μίλησε, άκουσε, συζήτησε, ζυμώθηκε με τις «μικρές κοινωνίες». Εάν δεν τις αντιλήφθηκε «εις ολόκληρον», τουλάχιστον κέρδισε την αίσθηση τι σκέπτονται, τι τους ενδιαφέρει ή τι τους απασχολεί. Η επαφή μπορεί να 'ναι καθοριστική στο να δομήσει ο Ολυμπιακός ένα άλλο προφίλ. Να πηγαίνει στο Ηράκλειο, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στην Ξάνθη και να πάψει να είναι ο αρματωμένος εχθρός που μπήκε στην πόλη για να την ισοπεδώσει με την μπότα του...

Είναι αστείο και να αμφιβάλλει, έστω, κανείς (εν γνώσει της ποιότητας του επιτελείου των στελεχών που αναλαμβάνουν τους καίριους ρόλους) ότι ο Ολυμπιακός θα 'ναι πιο ευέλικτος, γρήγορος, λειτουργικός, δυναμικός, ρεαλιστής, αποτελεσματικός. Λιγότερο αλαζόνας, ψυχωσικός, «ρητορικός», εν τέλει αντιπαθής. Ο Σωκράτης Κόκκαλης τα είχε όλα επάνω του, ακόμα και το πώς θα μοιραστούν οι διαπιστεύσεις για το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη!

Τα είχε όλα επάνω του, και την ίδια στιγμή δεν ήταν, οπωσδήποτε, το πιο απλό πράγμα στον κόσμο να τον βρεις για να «τρέξει» η όποια (ασήμαντη ή όχι και τόσο) εκκρεμότητα. Οι προπονητές το ήξεραν για βαρόμετρο, πότε ο πρόεδρος απαντά στο κινητό και πότε, όταν τα κέφια δεν ήταν στο φόρτε τους, η κλήση προωθείται. Ακριβώς εκεί έβρισκαν γήπεδο και ξεφύτρωναν οι (ενδιάμεσοι) αντ' αυτού... κι άντε μετά, ιδίως άμα συνέβαινε κι οι ενδιάμεσοι να μαλώνουν μεταξύ τους, βρες άκρη.

Αντε, κυρίως, να προχωρήσουν (με τέτοια βαρίδια) και να τελειώσουν οι υποθέσεις. Στο εξής, η «κοινή γλώσσα» των στελεχών και η αναμενόμενη ευχέρεια στην αλληλοπρόσβαση απαλλάσσουν την καθημερινότητα του Ολυμπιακού από τις εγγενείς δυσλειτουργίες. Επίσης, η καινούργια πραγματικότητα απαλλάσσει το προφίλ του Ολυμπιακού από το παλαιολιθικό μοντέλο του επιφορτισμένου («γενικού αρχηγού» ή όπως αλλιώς) να... εμψυχώνει τα παιδιά ή να τσακώνεται με τους αντιπάλους ή με τους διαιτητές.

Κάποτε ρωτούσαν (για την ακρίβεια, πίεζαν) τον Νικολαΐδη γιατί δεν παίρνει, «όπως ο Κόκκαλης», κι αυτός στην ΑΕΚ «ένα σαν τον Σάββα», π.χ. τον Νεστορίδη, να κάνει την ίδια δουλειά. Εκείνος γελούσε κι έλεγε εκ πεποιθήσεως, δίχως δεύτερη σκέψη, όχι. Φαίνεται ενθαρρυντικό για το οικοσύστημα ότι, αντί να προσχωρήσει στην παρωχημένη λογική (του παραλόγου) ο Νικολαΐδης και να γίνει «σαν τους άλλους», αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι το αντίστροφο. Το παράλογο γίνεται λογικό. Και το παρωχημένο εκμοντερνίζεται.

Οι «νεαροί κύριοι» (ατάκα του κυρ Γιώργου δεν είν' αυτό ή... δεν θυμάμαι καλά;) είναι βέβαιον ότι θα κάνουν λάθη. Τα λάθη είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να μάθουν και να προχωρήσουν. Δεν είναι ο ασφαλέστερος τρόπος σε κάθε λάθος να τραβάνε από πίσω τα γκέμια οι «παλαιοί κύριοι» για να δείξουν στους νεαρούς πώς γίνεται...