Ματς που θα θυμόμαστε για χρόνια! (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Είπαμε, τέτοιο απολαυστικό παιχνίδι μπάσκετ δεν σου επιτρέπει να «ξεμπερδέψεις» με ένα –μόνο– άρθρο. Απαριθμούσαμε, χθες, αντιθέσεις εικόνων, συναισθημάτων και προτιμήσεων του timing. Ο χώρος εξαντλήθηκε, δίχως να μνημονευθούν έστω και τα μισά.

Για να μην ξοδέψουμε και σήμερα τη στήλη σε αυτό, περιοριζόμαστε στην αναφορά της κυριότερης, ίσως, αντίθεσης: μια ομάδα η οποία φημίζεται για τη συνοχή, την ομοιογένεια και την υποδειγματική λειτουργία που παρουσιάζει ως σύνολο «άρπαξε» τη νίκη χάρη στον προσωπικό οίστρο ενός σούπερ σταρ, του Διαμαντίδη. Πότε; Οταν έδειχναν επικίνδυνα «ξεθωριασμένες» οι ομαδικές αρετές των «πρασίνων».

Ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία να κάνει άλμα στη θέση της επικρατέστερης, για την κατάκτηση του τίτλου, ομάδας. Δεν έγινε ασφαλώς ανώτερος του Παναθηναϊκού, όμως τούτες τις ημέρες δείχνει να βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Λίγες από τις δυνατότητές τους αφήνουν αναξιοποίητες οι «ερυθρόλευκοι» αυτή την περίοδο –κάτι που δεν ισχύει με τους «πράσινους». Ο,τι κι αν γίνει στον έναν ή τους δύο εναπομείναντες αγώνες, δύσκολα αίρεται η διαπίστωση: ο Ολυμπιακός πείθει ότι βελτιώνεται σταθερά, σε βάθος χρόνου.

Βάθος είπαμε; Αναπόφευκτα ανακαλείται στη μνήμη η φάση του φάουλ στο οποίο υποπίπτει ο Διαμαντίδης σε βάρος του Πεν 4'' πριν από το τέλος: χαίρε διαιτητικό (Πηλοΐδης) βάθος αμέτρητο! Οσο παρακολουθείς τη φάση σε επανάληψη τόσο υποκύπτεις στον πειρασμό να την παραλληλίσεις, έστω και καθ’ υπερβολήν, με τη διαιτησία του... Πιτσίλκα, στην εκπνοή εκείνου του τελικού ανάμεσα στους Γιουγκοσλάβους και τους Αργεντινούς. Κρίμα κι άδικο. Αδικο για τον αγώνα, που άξιζε να γίνει αντικείμενο επαίνων και συζητήσεων «άθικτων» και «αμόλυντων» από τα περί διαιτησίας.

Αδικο, όχι μόνο για τον Ολυμπιακό, αλλά και για τον Παναθηναϊκό: όσοι «μουτζαχεντίν» κατοικοεδρεύουν στις τάξεις των οπαδών του Ολυμπιακού θεωρούν ότι έχουν μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να αναζωπυρώσουν τη φιλολογία που εμφανίζει τη διαιτησία ως βασικό –αν όχι μοναδικό– λόγο της πολύχρονης κυριαρχίας των «πρασίνων». Απλουστευτικός και παραπλανητικός ισχυρισμός, τον οποίο όμως «ανασταίνει» η «ασίστ» που έδωσε ο κ. Πηλοΐδης στους «μουτζαχεντίν». Η νηφάλια και... μεγαλόψυχη, για τον διαιτητή, αντιμετώπιση του θέματος εκ μέρους των Γκέρσον-Μασιγιάουσκας προδίδει ωριμότητα και αυτοκυριαρχία, όχι μοιρολατρία –όπως πιθανόν θεωρούν οι «μουτζαχεντίν»...

Αντί επιλόγου: ορισμένες από τις αξιομνημόνευτες εικόνες που μας προσέφερε ο συγκλονιστικός αγώνας δεν αφορούν καν το αμιγώς αγωνιστικό μέρος. Ας θυμηθούμε: τον Μασιγιάουσκας να κάνει... καθιστική διαμαρτυρία όταν οι διαιτητές τού «έκοψαν» έναν αιφνιδιασμό, καταλογίζοντας φάουλ σε βάρος του. Τον Μπουρούση και τον Τομάσεβιτς να κάνουν «χάι φάιβ» ύστερα από ένα φάουλ του πρώτου επί του δεύτερου. Και τόσα (ωραία) ακόμα...