Χόρτασε το μάτι μας μπάσκετ (Χρήστος Ρομπόλης)

Όσοι παρακολουθήσαμε τον τρίτο τελικό ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό είμαστε ευτυχείς. Δεν θυμάμαι πραγματικά πότε για τελευταία φορά γίναμε θεατές τέτοιου υψηλού ποιοτικού επιπέδου και σασπένς παιχνίδι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Διακυμάνσεις στο σκορ, εντυπωσιακές φάσεις, μεγάλα καλάθια και σπουδαίοι παίκτες συνέθεταν το σκηνικό στο ΟΑΚΑ. Οι δύο «αιώνιοι» πρόσφεραν ένα θέαμα που ανεξάρτητα από συλλογικές προτιμήσεις και οπαδικές εμπάθειες ήταν εκπληκτικό και θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη όλων, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Άλλωστε το συγκεκριμένο ντέρμπι είναι αναμφίβολα το κορυφαίο της Ευρώπης τη δεδομένη στιγμή...

Στο προκείμενο τώρα... Ο μέτριος Παναθηναϊκός κατάφερε να νικήσει τον εξαιρετικά βελτιωμένο και ψυχωμένο Ολυμπιακό. Μπορεί μέχρι το Μάιο η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων να ήταν αναμφισβήτητη και όλοι να προδικάζαμε περίπατο μέχρι την κούπα για το «τριφύλλι», ωστόσο η πτώση του Παναθηναϊκού με την ταυτόχρονη άνοδο του Ολυμπιακού έχουν επιφέρει σχετική ισορροπία στη σειρά. Οι «πράσινοι» επέδειξαν για μία ακόμη φορά σημάδια κάμψης στη μετά φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας εποχή. Πιθανώς ο προγραμματισμός και η προετοιμασία της ομάδας να είχαν καταρτιστεί έτσι ώστε ο Παναθηναϊκός να φτάσει στην κορύφωση της απόδοσής του στις αρχές του Μαΐου. Αυτό μόνο ο Ομπράντοβιτς και οι συνεργάτες του μπορούν να το γνωρίζουν. Πάντως η εικόνα του Παναθηναϊκού τόσο στα παιχνίδια με Μαρούσι και Πανιώνιο στα προημιτελικά και τα ημιτελικά αντίστοιχα, όσο και στα τρία αυτά ματς των τελικών δεν θυμίζει σε τίποτα αυτή εκείνου του εκπληκτικού τριημέρου του φάιναλ φορ. Κι αν απέναντι σε Μαρούσι και Πανιώνιο η διαφορά ποιότητας ήταν τέτοια που ακόμη και ένας «σβηστός» Παναθηναϊκός αρκούσε για να προκριθεί, το ίδιο δεν ισχύει και στους τελικούς. Οι γηπεδούχοι θα πρέπει να ανάψουν κυριολεκτικά μία λαμπάδα στο μπόι του Δημήτρη Διαμαντίδη. Μπορεί ο διεθνής γκαρντ να έχει παρασυρθεί κι αυτός στα play-offs από τη μέτρια εικόνα της ομάδας του και να εμφανίζεται σαφώς κουρασμένος (άλλωστε τράβηξε πολύ κουπί φέτος και παίζει ασταμάτητα), ωστόσο για μία ακόμη φορά φέτος-μετά το ματς του πρώτου γύρου στο ΣΕΦ-κέρδισε μόνος του ένα ματς απέναντι στον Ολυμπιακό. Πρώτα με την τάπα αλά Βράνκοβιτς (στον τελικό του Παρισιού απέναντι στην Μπαρτσελόνα) στον Άκερ και στο τέλος με το επιθετικό ριμπάουντ και το νικητήριο καλάθι. Μεγάλο κέρδος για τον Παναθηναϊκό ήταν και η «ανάσταση» του Μάικ Μπατίστ, που μετά από ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα «μίλησε» στην κατάλληλη στιγμή.

Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του οφείλω να ομολογήσω πως με εξέπληξε εμφανίζοντας ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο από αυτό της κανονικής περιόδου στο πρωτάθλημα, αλλά και στην Ευρωλίγκα. Με καλή άμυνα (πράγμα που ούτε για αστείο δεν μπορούσε να το πει κάποιος μέχρι τον Ιούνιο) και πάθος οι παίκτες του Γκέρσον κοίταξαν στα μάτια τον Παναθηναϊκό και έχασαν μία τεράστια ευκαιρία να φύγουν με το «διπλό». Αν εξαιρεθεί το νεκρό διάστημα στο φινάλε της πρώτης περιόδου, ο Ολυμπιακός τα έκανε σχεδόν όλα σωστά. Οι παίκτες του βραχυκύκλωσαν το μηχανισμό του Παναθηναϊκού και πέτυχαν πολλά καλάθια που «σίγησαν» το πλήθος και τόνωσαν την ψυχολογία της ομάδας. Όλα αυτά υπό την καθοδήγηση του Αρβίντας Ματσιγιάουσκας, που αποδεικνύει πως τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την απόκτησή του τα αξίζει μέχρι τελευταίου σεντ. Ο Λιθουανός άσος αποτελεί και το μεγαλύτερο ελαφρυντικό του Πίνι Γκέρσον για το κακό πρόσωπο της ομάδας μέχρι τους τελικούς, αφού τώρα φαίνεται πόσο πολύ έλειψε. Η αστοχία στις βολές (13/27!) και κάποια πολύ σοβαρά λάθη στα κρίσιμα σημεία του αγώνα στέρησαν από τον Ολυμπιακό τη νίκη. Ο Σκούνι Πεν μπορεί να είχε πολύ πιο πλούσια στατιστική από τον Δημήτρη Διαμαντίδη, αλλά τα θαλάσσωσε σε αρκετές περιπτώσεις. Το ίδιο ισχύει και για τον Άλεξ Άκερ, ο οποίος με το τρίποντό του και εν συνεχεία το κλέψιμο στον Ραμούνας Σισκάουσκας θα μπορούσε να είχε γίνει ο από μηχανής Θεός του αγώνα, ωστόσο η τάπα που δέχτηκε από τον Διαμαντίδη τα ακύρωσε όλα. Όπως λένε και οι Αμερικανοί... «from hero to… zero».

Όποιος βιαστεί να προδικάσει πως ο τίτλος κρίθηκε είναι γελασμένος. Άλλωστε με εξαίρεση τον πρώτο τελικό, όταν ο Παναθηναϊκός ήταν εμφανώς καλύτερος του ελλιπούς Ολυμπιακού, τα δύο επόμενα ματς θα μπορούσαν να είχαν κερδηθεί από οποιαδήποτε ομάδα και κρίθηκαν στις λεπτομέρειες. Σίγουρα ο Παναθηναϊκός έχει ξανά το πάνω χέρι, αφού έχει πλέον δύο match ball και την ψυχολογία με το μέρος του, σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό που παίζει με την πλάτη στον τοίχο και αν χάσει την Κυριακή... χάνεται. Ωστόσο τίποτα δεν έχει κριθεί. Κάθε ουδέτερος παρατηρητής και αντικειμενικός θεατής θα ευχόταν η σειρά να φτάσει σε πέμπτο ματς για να αναμετρηθούν οι δύο ομάδες με τον κόσμο τους στο ΟΑΚΑ σε ένα ματς ζωής ή θανάτου. Με όσα όμως έχουν προηγηθεί φέτος (βλέπε επεισόδια στη Λεωφόρο Λαυρίου κλπ.) η ευχή αυτή μοιάζει περισσότερο με κατάρα.

ΥΓ1: Πολλά και σοβαρά λάθη εκατέρωθεν έκανε η διαιτησία. Τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο Ολυμπιακός έχουν δικαίωμα να φωνάζουν για συγκεκριμένες φάσεις, όπου έγιναν καταφανή φαλτσοσφυρίγματα. Αν όμως μπούμε στη διαδικασία να κάνουμε ανάλυση φάσεων βάζοντας στη ζυγαριά πού ευνοήθηκε ο ένας και πού αδικήθηκε ο άλλος, υποβαθμίζουμε το σπουδαίο θέαμα που παρακολουθήσαμε. Τουλάχιστον όσοι αγαπούν το μπάσκετ περισσότερο από τις ομάδες τους δεν στέκονται σε αυτά.

ΥΓ2: Λέγαμε μέχρι και πέρυσι το καλοκαίρι, πριν το Μουντομπάσκετ, πως η Εθνική δεν διαθέτει τον μεγάλο σούπερ σταρ σε αντίθεση με άλλα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα και πως η μεγάλη της δύναμη αποτελεί το γεγονός πως είναι ΟΜΑΔΑ. Το δεύτερο σκέλος εξακολουθεί να ισχύει, αλλά όποιος συνεχίζει να πιστεύει το πρώτο, κάνει μεγάλο λάθος. Απλώς αναλογιστείτε πόσες ομάδες του ΝΒΑ ενδιαφέρονται για τον Παπαλουκά και πόσα μεγάλα ματς έχει πάρει μόνος του ο Διαμαντίδης. Για να μην αναφερθούμε και στους υπόλοιπους... Ποιον να πρωτοπάρει στην Ισπανία ο Γιαννάκης;

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.gr