Πριν (ξανα)μπούν τα πλέι οφ στη ζωή μας... (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το ελληνικό πρωτάθλημα, η Σούπερ Λίγκα, δεν είναι το μοναδικό ανά την Ευρώπη που έχει 16 ομάδες και δίνει στα Κύπελλα (θα δώσει, για την ακρίβεια, το 2008-09) μόνον τρεις από αυτές. Δύο στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, μία στο ΟΥΕΦA (η άλλη μία, επίσης στο ΟΥΕΦA, θυμίζουμε ότι «έρχεται» από άλλη διοργάνωση, από το Κύπελλο Ελλάδας).

Αλλά το ελληνικό πρωτάθλημα είναι το μοναδικό στην Ευρώπη με 16 ομάδες που, εδώ έγκειται η ιδιαιτερότητα, ξέρεις προτού καν αρχίσει... ποιες θα 'ναι οι τρεις που θα βγουν στα Κύπελλα! Θα 'ταν δηλαδή, αρχής γενομένης από το πρωτάθλημα που ξεκινά τον ερχόμενο Αύγουστο, ένα (πάρα πολύ) «ρηχό» πρωτάθλημα. Η απόφαση που δείχνει έτοιμος να υιοθετήσει αύριο, στη συνεδρίαση του Δ.Σ., ο «ΣΕΒ του ποδοσφαίρου» οδηγεί προς το να πάρει, ετούτο το ρηχό πράγμα, ένα κάποιο βάθος.

Στη σεζόν που πέρασε η ιδέα ότι «Ευρώπη βγαίνει έως και ο έκτος» (ασχέτως αν, στο φινάλε, για τον έκτο το... χάλασε η Λάρισα με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας!), μαζί με την επικουρική ιδέα ότι «ακόμα και ο έβδομος έχει την πόρτα του Ιντερτότο», κράτησε σχεδόν μέχρι το νήμα κάμποσες ομάδες να «τσακώνονται» για τις θέσεις.

Στη σεζόν που έπεται, ο (4ος) Αρης ή ο (5ος) Πανιώνιος αντιμετωπίζουν τον ρεαλιστικό κίνδυνο να ακούν τα καλύτερα για την μπάλα που παίζουν... και από τον Οκτώβριο να μην έχουν το απτό κίνητρο για να παίζουν αυτή την μπάλα! Ο μοναδικός τρόπος να εξακολουθήσουν να παίζουν «για κάποιον λόγο» είναι να εμπλακούν στην ελπίδα και στα διακυβευόμενα προνόμια. Πρόκειται για την κεντρική ιδέα των (περιβόητων) πλέι οφ που, με διαφορετικό φόρματ από τα παλαιά, ξαναμπαίνουν στη ζωή μας.

Για την κεντρική ιδέα, για το να αποτιναχθεί η ραστώνη, δεν είναι εύκολο να βρει κανείς λογικά αντεπιχειρήματα. Το δύσκολο κομμάτι έρχεται μετά. Είναι το τεχνικό μέρος. Ποιος, με ποιον, πώς, πότε, με τι χρονικό ορίζοντα. Εδώ, το σημείο-κλειδί είναι η βούληση των μεγάλων εταίρων να απεμπολήσουν το κεκτημένο. Να ρισκάρουν το «καλό και συμφέρον». Να δεχθεί, π.χ., η ΑΕΚ ότι δεν αρκεί (για να βγει Τσάμπιονς Λιγκ) που πέρασε κατά οκτώ πόντους τον Παναθηναϊκό, κατά 16 τον Αρη, κατά 17 τον Πανιώνιο, αλλά πρέπει να ξαναπαίξει μέσα-έξω με όλους αυτούς και να υπερασπίσει, με έξι αγώνες σε 20 μέρες στο τέλος της περιόδου, το αβαντάζ από τη regular season.

Είναι και αξιοπρόσεκτο, και ενθαρρυντικό, ότι ετούτη η βούληση φαίνεται να υπάρχει. Είναι ακόμα πιο αξιοπρόσεκτο ότι, επιπλέον, υπάρχει η βούληση τα εξτρά οικονομικά οφέλη που θα προκύψουν από την κεντρική τηλεοπτική διαχείριση των δικαιωμάτων (των παραπανίσιων παιχνιδιών) να μοιραστούν, όχι στις εμπλεκόμενες ομάδες, αλλά στις αμέσως «από κάτω». Απ' την 6η έως τη 13η. Δεν φτάνει να βγάζει κανείς λογύδρια για την τόνωση του ανταγωνισμού. Χρειάζεται να γίνεται και, στην πράξη, κάτι. Κι αυτό είναι, ομολογουμένως, «κάτι». Οπως είναι «κάτι» το ήδη θεσμοθετημένο, ότι οι τρεις που υποβιβάζονται (και οι τρεις που προβιβάζονται, ωσαύτως) παίρνουν, εκάστη, 150 χιλιάρικα... για τα πρώτα έξοδα.
Μένει να δούμε τις διαδικαστικές λεπτομέρειες του φόρματ. Που δεν είναι ούτε διαδικαστικές ούτε, πολύ περισσότερο, λεπτομέρειες. Είναι οι κανονισμοί του παιχνιδιού. Και, ως τέτοιοι, είναι ανάγκη να καλύπτουν δύο κριτήρια. Να είναι ακριβοδίκαιοι με τις ενδεχόμενες ομάδες (ανάλογα με τα πεπραγμένα τους στις 30 αγωνιστικές). Συγχρόνως να είναι εύληπτοι, όχι... ανώτερα μαθηματικά-δαίδαλοι, για το ευρύ κοινό.