Δεν κερνάμε πια πορτοκαλάδα (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Εξίμισι χρόνια στήριξης στις Εθνικές ομάδες μπάσκετ θα κλείσει τον Σεπτέμβριο στην Ισπανία η Eurobank. Στην πραγματικότητα, όμως, η σπίθα άναψε ακριβώς πριν από 20 χρόνια, μέσα στην αστερόσκονη της 14ης Ιουνίου 1987. Τότε ο Γιάννης Λάτσης κάθισε και έγραψε ένα ποίημα και μία επιστολή προς τα παλικάρια που έκαναν την Ελλάδα να αισθάνεται λιγότερο μικρή: «Να ξέρετε ότι σας αγαπώ σαν παιδιά μου», ήταν η φράση με την οποία έκλεινε το γράμμα. Και η υπογραφή του: «Ενας αδιόρθωτος ρομαντικός». Ενας ζάπλουτος ρομαντικός, ο οποίος εκείνο το βράδυ βράβευσε τους πρωταθλητές Ευρώπης με ένα προσωπικό πριμ 25 εκατομμυρίων δραχμών, μεγαλύτερο και από το αντίστοιχο που δόθηκε από την κυβέρνηση! Υπό τον όρο να μη μαθευτεί το όνομα του ευεργέτη...

Ο καπετάν Γιάννης δεν μένει πια εδώ. Ούτε η Eurobank ανήκει πλέον στους κληρονόμους του. Στην ίδια όμως ανήκει ένα σημαντικό μερίδιο όσων πέτυχαν τα τελευταία χρόνια οι Εθνικές ομάδες μπάσκετ και ειδικά αυτή των Ανδρών. Οταν αποφάσισε η τράπεζα να ποντάρει στη θαμπή δυναμική της «επίσημης αγαπημένης», τον Μάρτιο του 2001, αυτή έμοιαζε να τροφοδοτείται από τα περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίει. Το Ευρωμπάσκετ που ακολούθησε, στην Τουρκία, βρήκε την ομάδα νεόπλουτη, αλλά φορτωμένη με τα συμπλέγματα αλλεπάλληλων αποτυχιών και με τον πεσιμισμό μιας γενιάς που δεν δικαίωσε ποτέ το ταλέντο της. Ακολούθησε ναυάγιο, ανάλογο με αυτό του 1999, στην Ντιζόν. «Τετέλεσται», είπαμε όσοι παρακολουθούμε από κοντά την Εθνική και νιώθουμε τον σφυγμό της. «Οχι, συνεχίζουμε», απάντησε ο καινούργιος χορηγός.

Το αρχικό «ντιλ» ήταν για επένδυση ενός δισεκατομμυρίου δραχμών την περίοδο 2001-04. Συμφωνήθηκε όταν η Εθνική βρισκόταν ημιθανής στη 16η θέση της γηραιάς ηπείρου. Ανανεώθηκε για μια πρόσθετη διετία λίγο μετά το μίνι φιάσκο της Στοκχόλμης και πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τότε έφτασε η ώρα της ανταμοιβής. Το φινάλε του δεύτερου συμβολαίου βρήκε την Εθνική μας πρωταθλήτρια Ευρώπης (όπως τον καιρό του Γιάννη Λάτση) και στο κατώφλι της παγκόσμιας καταξίωσης.

Οι ιθύνοντες της Eurobank κατάλαβαν ότι το όφελος είναι πολλαπλό, αφού η εταιρεία τους εμφανίζεται ως υποστηρικτής της μοναδικής ίσως εστίας προόδου και ακμής (και σεμνότητας και αλληλεγγύης και ομαδικότητας και ταπεινοφροσύνης) σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ποιος δεν θα ένιωθε υπερήφανος να στέκεται δίπλα στον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Μιχάλη Κακιούζη, τον Θοδωρή Παπαλουκά, τον Δημήτρη Διαμαντίδη και τα υπόλοιπα καλόπαιδα της Εθνικής ομάδας; Η συνεργασία ανανεώθηκε για τρίτη φορά, με καταληκτική ημερομηνία το 2010. Καταληκτική; Τρόπος του λέγειν...

Η Εurobank, είπαμε, κέρδισε πολλά από αυτή τη συμφωνία. Ακόμα περισσότερα όμως κέρδισε η ίδια η Εθνική ομάδα. Ανήκουν πια στο παρελθόν τα κουραστικά ταξίδια με 2-3 αεροπλάνα, τα φτηνά ξενοδοχεία, τα αραχνιασμένα ταμεία της ομοσπονδίας, η εσωστρέφεια, η μιζέρια, η θρυλική πορτοκαλάδα του αείμνηστου Θεόδωρου Μπαλφούσια. Χωρίς να σπαταλά χρήμα άσκοπα, η ομάδα-καθρέφτης του ελληνικού μπάσκετ (αν όχι του ελληνικού αθλητισμού) έχει την ευχέρεια να αφοσιώνεται απερίσπαστη στην αποστολή της και την πολυτέλεια να επιβραβεύεται απλόχερα για κάθε της κατόρθωμα. Υποψιάζομαι ότι δεν θα ζούσαμε ποτέ το Βελιγράδι και τη Σαϊτάμα χωρίς τη συμβολή του χορηγού. Διαφημιστικό διάλειμμα τέλος.