Να ξέρει, εκτός απ' το να νιώθει, τι πάει να κάνει... (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Την επόμενη φορά που η Εθνική θα ανεβεί επί σκηνής, σε δύο-δυόμισι μήνες από σήμερα, θα 'ναι στο φιλικό της Θεσσαλονίκης (22 Αυγούστου με την Ισπανία) προς τιμήν του Θοδωρή Ζαγοράκη. Το ματς νούμερο 120, και τελευταίο, του ιστορικού αρχηγού. Οπως ήταν προ ετών, φιλικό με την Γκάνα στο Καυταντζόγλειο, για τον Χατζηπαναγή. Ή, παλαιότερα, για τον Κούδα (με τη Γιουγκοσλαβία στην Τούμπα). Πάντοτε, για κάποιον.

Παρένθεση: πριν από μερικές εβδομάδες, εν όψει του τελικού Τσάμπιονς Λιγκ στην Αθήνα, είχα ρωτήσει τον Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς τι του φαίνεται πιο δύσκολο. Ποδοσφαιριστής; Προπονητής; Πρόεδρος; Απάντησε, μονομιάς, «προπονητής». Το καλό νέο είναι πως, την επόμενη φορά που η Εθνική θα ανεβεί επί σκηνής, ο Ζαγοράκης δεν θα 'χει γίνει... προπονητής. Κατά πάσα πιθανότητα, ανάμεσα σε πρόεδρος και ποδοσφαιριστής, θα 'χει γίνει πρόεδρος. Αυτό είναι, επίσης, καλό νέο. Κατ' αρχήν.

Για τον ΠΑΟΚ, τουλάχιστον, οπωσδήποτε. Για τον ίδιο τον Θοδωρή, ομολογώ, δεν ξέρω. Μονάχα (προσ)εύχομαι. Οτι θα 'ναι (καλό). Ισχύει ό,τι λες, εφόσον νοιάζεσαι, για την επιλογή οποιουδήποτε ώριμου και αυτεξούσιου ανθρώπου: ελπίζω να ξέρει τι (πάει να) κάνει. Διότι ο Ζαγοράκης, σ' όλη τη ζωή του, κάθε φορά νιώθει τι κάνει. Υποψιάζομαι ότι αυτό συμβαίνει και τώρα. Νιώθει. Μόνο που τώρα, εκτός απ' το να νιώθει, οφείλει και να ξέρει. Εχει, όσο να 'ναι, διαφορά.

Ζαγοράκης σημαίνει ελπίδα υγείας. Μυαλά που θα πάψουν να πονούν. Ο πρώτος καιρός, με όλες τις δυσκολίες, είναι ο πιο εύκολος. Τον σηκώνουν, οι αναθαρρημένοι οπαδοί, στους ώμους. Τον πηγαίνει το κύμα που (ξε)σηκώνεται. Το εγχείρημα, ωστόσο, κρίνεται στον χρόνο. Στην ανθεκτικότητα του πλάνου, στη διάρκεια. Στην καθημερινότητα. Στον... χειμώνα, όχι στο καλοκαίρι. Απ' τα συμφραζόμενα που κυκλοφορούν και γεμίζουν τις εφημερίδες δεν έχω βεβαιωθεί ότι ήδη υπάρχει άρτιο πλάνο.

Περισσότερο, στο ψάχνουμε-και-βλέπουμε (δίνεται η εντύπωση πως) τσουλάει η μπάλα. Οτι λειτούργησε μια φορά ένα τέτοιο πράγμα με τον Νικολαΐδη στην ΑΕΚ δεν είναι εγγύηση πως θα λειτουργεί πάντοτε και σε όλες τις προβληματικές περιπτώσεις-ΠΑΕ. Αλλιώς, τι πιο εύκολο, θα το 'καναν όλοι και παντού! Κι όπως ο ΠΑΟΚ δεν είναι ΑΕΚ, επίσης ο Ζαγοράκης δεν είναι Νικολαΐδης. Είναι κάτι άλλο. Οχι καλύτερο ή χειρότερο. Απλώς, άλλο.

Απ' το project AEK, στον ΠΑΟΚ ο Ζαγοράκης μπορεί μονάχα να διδαχθεί το αλάνθαστο κριτήριο-τεκμήριο για τις προθέσεις των μελλοντικών χρηματοδοτών. Εάν οι όποιοι κύριοι τον υποστηρίξουν παραμείνουν αφανείς, σε βαθμό να πηγαίνουν στο γήπεδο και να περνούν απαρατήρητοι αφού το πακέτο δεν θα 'χει λεζάντα και κανείς δεν θα τους ξέρει στη φάτσα, τούτο αυτοδικαίως σημαίνει ότι είναι γκαραντί. Αγνών προθέσεων. Ειδάλλως...

Το να σε σηκώνει ο περιούσιος λαός στα χέρια, τούτο αυτομάτως σε κάνει υποψήφιο, εν καιρώ, θύμα (του λαού). Και, πάλι, δεν είν' αυτό (το... πότε-θα-φάμε-ξύλο) ο πυρήνας του ζητήματος. Αυτό, απ' τη στιγμή που «μπαίνει» κανείς στο ποδόσφαιρο ισχύει δίχως εξαιρέσεις για όλους. Τον κίνδυνο τον έχει ζήσει ο Κόκκαλης. Τον έχει ζήσει ο Βαρδινογιάννης. Τον έχει ζήσει ο Νικολαΐδης. Θα τον ζήσει, αργά ή γρήγορα, κι ο Ζαγοράκης. Στον ανήφορο.

Ο πυρήνας του ζητήματος έγκειται στο ότι αυτό που δείχνει έτοιμος να αναλάβει ο Ζαγοράκης είναι πολύ πιο σύνθετο, πολύπλοκο και πολύπτυχο απ' το να κλοτσάς καλά μία μπάλα. Θα χρειαστεί να μάθει νομικά, θα χρειαστεί να μάθει οικονομικά, θα χρειαστεί να μάθει κανόνες της αγοράς, θα χρειαστεί να μάθει γλώσσες. Ξένες γλώσσες. Δεν είναι απλό. Και δεν έχει καμία σχέση με το να 'ναι κανείς ποδοσφαιριστής. Ούτε, καν, προπονητής.

Κι ας λέει ο Σαβίτσεβιτς (πιθανότατα επειδή δεν έχει κάνει ποτέ πρόεδρος στον ΠΑΟΚ!) ότι προπονητής είναι πιο δύσκολο...