Όσο ζει προοδεύει. Και ελπίζει... (SportDay / Πάνος Παναγιωτόπουλος)

Όποιος έχει διαβάσει έστω και μία φορά στη ζωή του την ανάλυση ενός καθοριστικού ματς στο μπάσκετ, την έχει συναντήσει την «αμερικανιά». Αυτή για τους μάγκες που αναλαμβάνουν δράση όταν αρχίζουν τα δύσκολα. Αυτή τη φορά το credit πάει στον Μασιγιάουσκας. Θα διαβάσετε πολλά γι' αυτόν στη διπλανή στήλη. Συμφωνούμε κι επαυξάνουμε και το τελειώνουμε το κεφάλαιο «Μάτσε» (προκειμένου να μη διαβάζετε τα ίδια). Πάμε λοιπόν στα υπόλοιπα...

Ο Ολυμπιακός ισοφάρισε τη σειρά σε 1-1 και επανόρθωσε σε μεγάλο βαθμό την αδικία που -με εξαίρεση την ατυχία με τον σοβαρό τραυματισμό του Λιθουανού- μόνος του είχε προκαλέσει στον εαυτό του. Θα ήταν κρίμα για την προσπάθεια που έγινε το περασμένο καλοκαίρι να κλείσει η χρονιά χειρότερα από πέρυσι. Μετά την αποτυχία σε Ευρωλίγκα και Κύπελλο, ένα «σκούπισμα» στον τελικό θα ήταν πισωγύρισμα. Με αυτή τη δυσοίωνη προοπτική οι «ερυθρόλευκοι» έπαιζαν τα ρέστα τους χθες στο ΣΕΦ και ευτυχώς για τους ίδιους -ενδεχομένως και τους ουδέτερους που γουστάρουν τον ανταγωνισμό- δεν έμειναν ταπί και ψύχραιμοι.

Ο Ολυμπιακός κοιτάζει στα μάτια τον αντίπαλό του, διότι ο «τελειωμένος» δύο και τρεις φορές μέσα στη σεζόν Σχορτσιανίτης παίζει και αποδεικνύεται σημαντικός. Γιατί ο ευρισκόμενος εκτός ομάδας Ακερ των πλέι οφ (είχε χαθεί στη σειρά με τον Αρη) ήταν ο δεύτερος καλύτερος παίκτης του χθες. Παραμένουν πολλές οι ανορθογραφίες (είναι δυνατόν να πετυχαίνει 7 σερί πόντους ο «Μάτσε» και οι επόμενες δύο επιθέσεις να είναι «ποικιλίες» του Χαρίση;), αλλά έστω και βασισμένος στους αυτοσχεδιασμούς, το ατομικό ταλέντο και τη διάθεση, ο σημερινός Ολυμπιακός είναι τρεις φορές καλύτερος απ' αυτόν των δύο πρώτων επισκέψεων στο Αλεξάνδρειο στα ημιτελικά.

Η πρώτη νίκη σε τελικό πλέι οφ επί του Παναθηναϊκού σε συνδυασμό με την εκτός έδρας στο ΟΑΚΑ στην κανονική περίοδο δημιουργούν κάποια συγκρατημένη αισιοδοξία. Μέχρις εκεί, αφού, κακά τα ψέματα, η διαφορά των δύο ομάδων παραμένει σημαντική και δεν προκύπτει μόνο από το πλεονέκτημα έδρας του Παναθηναϊκού σε ενδεχόμενο πέμπτο ματς.

Προκύπτει από την εικόνα και του χθεσινού αγώνα, στον οποίο οι φιλοξενούμενοι έγιναν τρεις φορές οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Δεν έπαιξαν καλά, επέτρεψαν στον Ολυμπιακό να τους... ροκανίσει διψήφιες διαφορές και στο τέλος έχασαν στις λεπτομέρειες. Αλήθεια, το ακριβώς αντίθετο (να μην παίζει καλά ο Ολυμπιακός και να μένει στη διεκδίκηση της νίκης μέχρι τέλους), πότε θυμάστε να συνέβη για τελευταία φορά σε ντέρμπι «αιωνίων»;

Μετά το πρώτο ματς είχαμε γράψει ότι οι «ερυθρόλευκοι» χρειάζονται σπουδαίες εμφανίσεις απ' όλα τα αστέρια τους για να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Χθες ήταν ο «Μάτσε» αλλά και ο εκπληκτικός Ακερ των 19 πόντων (14 στην επανάληψη, ακριβώς οι μισοί σε σουτ του τελευταίου δευτερολέπτου!), μαζί με τις σταθερές αξίες των δύο διεθνών του, Βασιλόπουλου και Σχορτσιανίτη. Χρειάζεται όμως ακόμα καλύτερο τον Πεν, χρειάζεται να επιστρέψει ο Ζίζιτς, αλλά και τον Μπουρούση σε φόρμα Φεβρουαρίου. Τότε που πέτυχαν μαζί 32 πόντους, για να αλωθεί το ΟΑΚΑ...

Ο Παναθηναϊκός, αντίθετα, χρειάζεται πολύ λιγότερα για να κερδίσει δύο φορές -σε τρία ματς- και να ξαναπάρει το πρωτάθλημα. Χθες είχε 17 τρίποντα στο σίδερο, μόλις 4/18 από τους τρεις καταπληκτικούς σουτέρ (Σισκάουσκας, Μπετσίροβιτς, Βούγιανιτς) που διαθέτει. Και 11 πεταμένες βολές, νούμερα που μπορούν-ιδιαίτερα τα μακρινά σουτ- να αποδοθούν στην καλή άμυνα του αντιπάλου, αλλά που δύσκολα επαναλαμβάνονται.

Αν υπάρχει ένα «βαρίδι» στους πρωταθλητές, είναι η υποχρέωση να πάρουν τον τίτλο. Και μαζί το ψυχολογικό άδειασμα ορισμένων μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού. Υπάρχουν ορισμένα «πράσινα» μάτια που δεν γυαλίζουν όσο επιτάσσει το όνομα του αντιπάλου. Κι αυτό ενδεχομένως θα ισοσκελίσει τις ποιοτικές διαφορές που προκύπτουν στο παρκέ, μια και στην απέναντι όχθη η επιθυμία φαίνεται να είναι μεγαλύτερη.