Πράσινος αυτόματος πιλότος εναντίον κόκκινων καμικάζι (Χρήστος Ρομπόλης)

Ο πρώτος αγώνας της σειράς των τελικών της Α1 ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό απέδειξε αυτό που όλοι λίγο πολύ γνωρίζαμε... Από τη μία βρισκόταν μία ομάδα βασισμένη σε παγιωμένους μέσα σε μία ολόκληρη χρονιά (ή και χρόνια ολόκληρα για πολλούς παίκτες) αυτοματισμούς και σαφείς αγωνιστικούς προσανατολισμούς στο παρκέ και από την άλλη ένα σύνολο που βασιζόταν ως επί το πλείστον στο ατομικό ταλέντο ορισμένων παικτών, χωρίς κάποιο προκαθορισμένο σχέδιο δράσης. Οι αριθμοί λένε πως αποτελούν τον πιο εύκολο τρόπο για να πεις ψέματα, αλλά το στατιστικό στοιχείο των 15 ασίστ των «πράσινων» έναντι των μόλις 5 των «ερυθρόλευκων» είναι άκρως αντιπροσωπευτικό της πραγματικότητας.

Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς είχε διαβάσει πολύ καλά το παιχνίδι του Ολυμπιακού και κατάφερε να αξιοποιήσει όλες τις αδυναμίες του αντιπάλου. «Χτύπησε» χαμηλά στο καλάθι με τους ψηλότερούς του γκαρντ (Μπετσίροβιτς και Διαμαντίδη) σε σχέση με τους αντίστοιχους του Ολυμπιακού (Πεν και Χαρίσης) και κατάφερε να ελέγξει την εναέρια κυκλοφορία χάρη στις περισσότερες λύσεις που είχε στη ρακέτα κερδίζοντας τη μάχη των ριμπάουντ. Παράλληλα, δεδομένου πως δεν μπορούσε να εξουδετερώσει τον Σχορτσιανίτη με την άμυνα, κατάφερε να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του σέντερ του Ολυμπιακού εναντίον του και τον κουράσει, αφού αναγκαζόταν να βγει έξω για να κυνηγήσει τον αντίπαλο ψηλό (με εξαίρεση τον Τομάσεβιτς, όλοι οι «πράσινοι» ψηλοί» είναι καλοί σουτέρ).

Στον αντίποδα ο Ολυμπιακός πλήρωσε την κακή περιφερειακή του άμυνα (ανίατη ασθένεια από την αρχή της περιόδου), ενώ πολλά ήταν αυτή τη φορά και τα κενά που παρουσιάστηκαν μέσα στο καλάθι. Ο Ζίζιτς απουσίαζε, Στακ και Σχορτσιανίτης έπαιξαν από οκτώ περίπου λεπτά έκαστος (ο πρώτος λόγω αδυναμίας να μπει στο κλίμα του αγώνα και ο δεύτερος λόγω κόπωσης και τραυματισμού) και έμεινε μόνο ο Μπουρούσης να παλεύει με τους τέσσερις (πέντε αν προστεθεί και ο Γιαβτόκας) ψηλούς που είχε την πολυτέλεια να εναλλάσσει ο αντίπαλος. Τα... γιουρούσια του Πεν (καλοί οι 21 πόντοι, αλλά όχι και το ολοστρόγγυλο μηδέν στις ασίστ σε 38 λεπτά αγώνα από τον βασικό πλέι μέικερ μιας ομάδας) και τα σουτ του Ντόμερκαντ κατάφεραν να κρατήσουν τους φιλοξενούμενους ως το τέλος σχετικά κοντά στο σκορ, αλλά είναι αδύνατο να ελπίζει ο Ολυμπιακός παίζοντας τέτοιο μπάσκετ πως θα κερδίσει τρεις αγώνες από τον Παναθηναϊκό. Ίσως έναν, άντε δύο (όπως έκανε στο ΟΑΚΑ στην κανονική περίοδο), αλλά πολύ δύσκολο έως απίθανο τρεις...

Φυσικά τα ελαφρυντικά για τους Πειραιώτες είναι πολλά: ο τραυματισμός του Ζίζιτς, η πρόωρη αποχώρηση του Σχορτσιανίτη, η ανετοιμότητα του Ματσιγιάουσκας, η κόπωση από την εξαντλητική σειρά αγώνων με τον Άρη (ο Παναθηναϊκός είχε δέκα ημέρες ξεκούρασης μετά τα ματς με Πανιώνιο και μέχρι τους τελικούς) αποτελούν σίγουρα παράγοντες που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν, αλλά δεν μπορούν να λογιστούν και ως επαρκείς δικαιολογίες. Άλλωστε τα συμπτώματα αυτής της αναρχίας είναι εμφανή από την αρχή της περιόδου και δεν περιμέναμε τον πρώτο τελικό για να τα διαπιστώσουμε.

Ο Παναθηναϊκός έχει πλέον το προβάδισμα στις νίκες και την ψυχολογία έναντι του αντιπάλου του. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει τρεις νίκες στα τρία ή τέσσερα παιχνίδια που απομένουν (εκτός κι αν επαναληφθεί το περσινό σενάριο του 3-0). Οι «ερυθρόλευκοι» έχουν μπροστά τους ένα πραγματικό βουνό να σκαρφαλώσουν...

ΥΓ: Εξαιρετική η διαιτησία του αγώνα. Για να μην γράφουμε μόνο τα κακά...

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο... mesastiraketa@yahoo.com