Από τα βάθη του πηγαδιού (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

«Αφού ο Αρης δεν έχασε γηπεδούχος αυτό το παιχνίδι, δεν θα χάσει κανένα», λέγαμε στο γραφείο μετά το χθεσινό 84-82. «Αφού ο Πανιώνιος δεν άλωσε χθες το Αλεξάνδρειο, δεν θα το αλώσει ποτέ», φανερώθηκε η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Για να προστατεύσει τα κεκτημένα της κανονικής περιόδου, ο Αρης χρειάστηκε να ανασύρει αποθέματα δυνάμεων και ηθικού από τα βάθη του πηγαδιού. Από τα βάθη της ψυχής των παικτών του, για να το πω σωστά. Μέτρησε, χθες, αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν «desire». Στη Θεσσαλονίκη το λένε: «Ετσι θέλω», με παχύ λάμδα. Νίκη, γιατί... έτσι. «Οχι» στην καταστροφική ήττα.

Ο λαβωμένος Μάσεϊ απουσίασε, ο Ηλιάδης είδε τα πρώτα 15 λεπτά από τον πάγκο, ο Σκέιλς έκανε του κεφαλιού του στο α' ημίχρονο, λες και εφάρμοζε λευκή απεργία, ο Σιγάλας είχε στη στατιστική του μόνο φάουλ -κι όμως ο Αρης νίκησε. Ο έκτος παίκτης έγινε κατά διαστήματα πέμπτος (μολονότι η κερκίδα ήταν αραιοκατοικημένη σε σύγκριση με προηγούμενους αγώνες), ο δε Ματσόν έφτασε έως την άκρη του πάγκου για να βρει λύσεις και την απαιτούμενη ενέργεια.

Στο εφιαλτικό πρώτο ημίχρονο, τον Αρη κράτησε όρθιο η μαχητικότητα του Κασλ και του Γιαννούλη. Αργότερα προστέθηκαν στην εξίσωση η ποιότητα του Ουίλκινσον, τα ξεσπάσματα του Σκέιλς, η τσαχπινιά του Ηλιάδη, η χαμαλοδουλειά του Τσαλδάρη. Δεν θα γύριζε τόσο δύσκολος αγώνας χωρίς ομαδική προσπάθεια.
Οσο σίγουρος έμοιαζε ο Πανιώνιος στο α' ημίχρονο (στο οποίο πέρασαν 19 λεπτά πριν υποπέσει στο πρώτο λάθος του) τόσο δειλός μπροστά στην πρόκληση εμφανίστηκε μετά την ανάπαυλα. Παίκτες-κλειδιά όπως ο Ντόιτσιν, ο Αρσλάν και ο Ντραγκόιλοβιτς είχαν υποτυπώδη παρουσία, μολονότι οι Ουίνστον, Περπέρογλου και Χάτσον έψαχναν απεγνωσμένα βοήθεια. Οσο η ομαδική άμυνα λειτουργούσε σωστά, σύσσωμος ο Πανιώνιος έπαιρνε κουράγιο.

Οταν όμως ο Σκέιλς, ο Ηλιάδης και ο Κασλ διάβασαν τα ατομικά ελαττώματα των φρουρών που είχαν μπροστά τους, άλλαξαν όλα. Το παρκέ έμοιαζε πια με κινούμενη άμμο. Το καίριο πλήγμα για τους φιλοξενούμενους ήταν τα αχρείαστα φάουλ του Χάτσον στα μισά της 3ης περιόδου. Ο Αμερικανός άφησε το σκορ στο 44-50 και το ξαναβρήκε στο 66-59. Οσο αυτός έλειπε, η άμυνα του Αρη προσαρμόστηκε με άνεση στους άλλους πέντε και τους έκανε να αισθάνονται καυτή ανάσα σε κάθε βήμα.

Για το φινάλε, ο Αρης χρειάστηκε λίγη τύχη ώστε να περάσουν ατιμώρητα τα χοντρά λάθη τακτικής του τελευταίου λεπτού. Το εύστοχο σουτ του Ουίνστον 8 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη θα ισοφάριζε τον αγώνα, αν δεν πατούσε ο Αμερικανός τη γραμμή του τρίποντου με τα... νύχια. Ποιος ξέρει πώς θα εξαλισσόταν το θρίλερ αν το σκορ γινόταν εκεί 82-82 αντί για 82-81.

Ο μεγάλος τελικός; Καλώς να ορίσει. Εάν μας δώσει σασπένς και ωραία ατμόσφαιρα όπως το χθεσινό ματς της Θεσσαλονίκης, θα είναι ευπρόσδεκτος και ελκυστικός. Αλλιώς θα μας κάνει να ψάχνουμε διακοπές στο Τιμπουκτού, εις αναζήτηση ανάσας πολιτισμού. Καλό καλοκαίρι...