Διότι «θα πάμε και σ' αυτό το Euro» (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Καλή η ανάλυση (αν και, ως γνωστόν, «η πολλή ανάλυση φέρνει τη διάλυση»). αλλά μπροστά στην αδρή πραγματικότητα των αριθμών η «περί ανέμων και υδάτων» θεωρία παραλύει: Η Εθνική, εάν δεν έχει γίνει ευρέως αντιληπτό (και αισθάνομαι πως δεν έχει γίνει αντιληπτό, καν, σε... στενό κύκλο), έκλεισε το μισό της προκριματικής φάσης του Euro 2008 ως η τρίτη καλύτερη ομάδα, ανάμεσα στις 50 που εμφανίστηκαν στην αφετηρία της διοργάνωσης!

Τρίτη, «ισόβαθμη» της Γαλλίας και (με την προϋπόθεση ότι θα πάρει στα χαρτιά το ματς στη Δανία) της Σουηδίας. Μόνον η Κροατία και η Γερμανία έκαναν, με 16 πόντους ενώ εμείς έχουμε 15, καλύτερο «πρώτο γύρο». Πιο σωστά, μόνον η Κροατία. Η μοναδική από τις 50 δίχως γκέλα. Η μία ισοπαλία της δεν ήταν γκέλα. Ηταν στη Μόσχα. Της Γερμανίας ήταν. Στη Λευκωσία. Οπως ήταν γκέλα για τους Γάλλους η ήττα στη Γλασκώβη. Για τους Σουηδούς, το Μπέλφαστ. Για μας, η Τουρκία.

Οι πέντε top ομάδες της άτυπης κατάταξης, συνεπώς, και οι πέντε είχαν (στα έξι) ένα ματς που δεν το κέρδισαν. Η επιβεβαίωση, και για τις πέντε, του «μεμονωμένου περιστατικού». Ενα μεμονωμένο περιστατικό, σε διάστημα εννέα μηνών, συγχωρείται. Αντέχεται. Περισσότερα, επειδή στους προκριματικούς γύρους οι ομάδες... είθισται να παίζουν για να μαζεύουν πόντους και όχι για να κοιτάζονται στον καθρέφτη και να θαυμάζουν την ομορφιά τους, είναι πρόβλημα.

Ο καθρέφτης είναι για την (ψυχ)ανάλυση. Εγώ, για να 'μαι ειλικρινής, σε ολόκληρη την Ευρώπη δεν ξέρω καμία εθνική να 'ναι... όμορφη σ' αυτά τα προκριματικά. Ξέρω, μόνον, ότι η Ελλάδα έχει (σε έξι ματς) 15 πόντους. Οταν η Ιταλία έχει 13, η Ισπανία 12, η Αγγλία 11. Κι οι παλιόφιλοί μας, οι Τσέχοι και οι Πορτογάλοι, 14... σε επτά ματς. Η Εθνική, στα μάτια μου, είναι όπως η γυναίκα μου. Αντικειμενικά, υπάρχουν και (πολλές) ομορφότερες. Αλλά, πάλι, δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί για την αξία της. Φτάνει να την έχεις ζήσει και να μπορείς να την ξέρεις.

Τον Απρίλιο, μιλώντας εντελώς χαλαρά και... ανεπίσημα (βράδυ στο σπίτι) με κορυφαίο στέλεχος του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, μου είπε ορθά-κοφτά να προετοιμάσω την οικογένεια ότι του χρόνου, τέτοιες μέρες, θα λείπω διότι «θα πάμε και σ' αυτό το Euro». Ο ίδιος, όποτε εμφανίζεται δημοσίως, φυσικά λέει τα correct (να 'μαστε συγκεντρωμένοι, έχει ακόμα δρόμο κ.ά.), αλλά σημασία έχει η, στο βάθος, πίστη. Η βεβαιότητα. Με μοναδικό δείγμα, όταν την εξέφρασε, ποιο; Την αντίδραση του Ρεχάγκελ, μετά το 1-4 με την Τουρκία, στη Βαλέτα.

Η Βαλέτα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από το 0-1 και τους τρεις βαθμούς. Οι ποδοσφαιριστές, από μέσα, βλέπουν τα πάντα αλλιώς. Για τον έξω κόσμο, την κερκίδα και τον Τύπο, ήταν το έλα-μωρέ-τη-Μάλτα-κέρδισαν. Ενδον, δεν είχαν κερδίσει τη Μάλτα. Είχαν (ξανά)κερδίσει τον Ρεχάγκελ που ήξεραν και που... τους μεγάλωσε. Και, στο πρόσωπο του Γκέκα που εκεί δεν σκόραρε αλλ' ήταν ολοφάνερο ότι (το «εύκολο» γκολ) ερχόταν, είχαν δει τον στράικερ-τράπεζα που θα μεγιστοποιήσει το αντίκρισμα της συνολικής προσπάθειας.