Ο τελικός του μπάσκετ (SportDay / Φίλιππος Συρίγος)

Πριν καταπιαστούμε με την τελική αναμέτρηση για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ας κλείσουμε το κεφάλαιο της δραματικής ημιτελικής σειράς ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Αρη. Και πρώτα απ' όλα ας προσπαθήσουμε να δώσουμε μια απάντηση στο εξής ερώτημα: «Ηταν υπέρβαση για τον Ολυμπιακό η πρόκρισή του με μειονέκτημα έδρας ή απλή αποκατάσταση των πραγματικών ισορροπιών;».

Με βάση τα δεδομένα της κανονικής περιόδου (0-2 υπέρ του Αρη), ναι ήταν υπέρβαση. Μια υπέρβαση που αποκτά μεγαλύτερο μπόι, αν σκεφθεί κανείς ότι ο Αρης μετά το τρίτο ματς, το οποίο κέρδισε διά περιπάτου και μάλιστα χωρίς τον Σκέιλς, έδινε την εντύπωση ότι δεν μπορούσε πια να χάσει στο Αλεξάνδρειο από τους «ερυθρόλευκους».

Ομως η πραγματική υπέρβαση του Ολυμπιακού, αυτή που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων και τον έσπρωξε στην πρόκριση, είχε να κάνει με δύο εσωτερικές του υποθέσεις. Η μία ήταν η επαναδραστηριοποίηση του Σχορτσιανίτη και η άλλη η γενικότερη διαφοροποίηση στον τρόπο παιχνιδιού και στην αξιολόγηση μερικών παικτών της ομάδας.

Η αλλαγή κατεύθυνσης έγινε αισθητή στον τέταρτο αγώνα, όταν ο Σοφοκλής, αν και ογκοδέστερος από κάθε άλλη φορά, γεγονός που σχεδόν δεν του επέτρεπε να τρέχει, έπαιξε για 11 λεπτά και ουσιαστικά «καθάρισε» και το επόμενο ματς, δηλαδή το πέμπτο και καθοριστικό. Πώς έγινε αυτό; Μα με την πλήρη ανατροπή του ψυχολογικού κλίματος που υπήρχε μέχρις εκείνη τη στιγμή στη μονομαχία του Ολυμπιακού με τον Αρη. Γιατί οι μεν «κιτρινόμαυροι» κατάλαβαν ότι απέναντι στο θηρίο έμοιαζαν με ανοχύρωτη πόλη, οι δε «ερυθρόλευκοι» αναθάρρησαν λόγω της σιγουριάς που ένιωσαν με τον Σοφοκλή να ισοπεδώνει τη ρακέτα του Αρη και ταυτόχρονα, με μόνη την παρουσία του, να δημιουργεί προϋποθέσεις δράσης για τους περιφερειακούς συμπαίκτες του.

Ετσι λοιπόν στο τελευταίο ματς, εκείνο της μεγάλης αλήθειας, ο Ολυμπιακός επικράτησε όχι γιατί ο Σοφοκλής ήταν ανυπέρβλητος, αλλά διότι η παρουσία του είχε αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Πρώτα απ' όλα, ο Αρης για να τον σταματήσει αναγκάσθηκε να διαφοροποιήσει την άμυνά του, γεγονός που σε κρίσιμα διαστήματα μείωσε την πίεση στην περιφέρεια και επέτρεψε στον Ολυμπιακό να αποφύγει την εκατόμβη των λαθών του τρίτου αγώνα. Κατόπιν η ανάγκη αξιοποίησής του στον επιθετικό τομέα επέβαλε στην πεντάδα του Ολυμπιακού για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από άλλοτε τον Βασιλόπουλο και τον Παπαμακάριο, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την εκλογίκευση του ρυθμού αλλά και την αύξηση της αμυντικής αποτελεσματικότητας.

Με άλλα λόγια για να φθάσει ο Ολυμπιακός στην πρόκριση, χρειάσθηκε να εγκαταλείψει ο Πίνι Γκέρσον τις αρχές του και επί της ουσίας να παίξει άλλο μπάσκετ από αυτό που βλέπαμε μέχρι τώρα. Οσο για την εσπευσμένη επαναδραστηριοποίηση του Σχορτσιανίτη, παρά την τραγική φυσική του κατάσταση, αυτή απέδειξε αφ' ενός μεν το μέγεθος του αδιεξόδου στο οποίο είχαν βρεθεί διοίκηση και τεχνική ηγεσία και αφ' ετέρου ότι ο σέντερ - μπετονιέρα ακόμα και χωρίς... ρόδες (που λέει ο λόγος...) είναι για τον Ολυμπιακό ό,τι όλοι οι άλλοι μαζί. Και κάτι παραπάνω!

Παρ' ολ' αυτά, αν κανείς αξιολογήσει το υλικό των δύο ομάδων και συγκρίνει τον προϋπολογισμό της μιας με εκείνον της άλλης, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι επί της ουσίας δεν σημειώθηκε καμιά υπέρβαση με την επικράτηση του Ολυμπιακού επί του Αρη. Μόνο η τεράστια διαφορά βάθους στους ψηλούς (από τη μια ουσιαστικά μόνο οι Ουίλκινσον, Μάσεϊ και από την άλλη Σχορτσιανίτης, Ζίζιτς, Μπουρούσης, Βασιλόπουλος, Στακ αλλά και Μπάρλος) αρκεί για να καταδείξει τις ανισότητες, τις οποίες ο Αρης προσπαθούσε να εξουδετερώσει από την αρχή της περιόδου, ποντάροντας στα «μαγικά» της διοίκησης και του Ματσόν αλλά και στις αυτοκτονικές τάσεις των «ερυθρολεύκων». Είπαμε όμως. Ολα τα πράγματα έχουν ένα όριο, ένα ταβάνι, το οποίο ο Αρης ξεπέρασε αρκετές φορές φέτος, με αποτέλεσμα στο τέλος, εκτός όλων των άλλων, να μείνει κι από δυνάμεις. Οπότε...

Ο Ολυμπιακός λοιπόν, την πρόκληση για την πραγματική υπέρβαση την έχει μπροστά του και αυτή είναι ο Παναθηναϊκός. Αλλωστε μόνο με την κατάκτηση του πρωταθλήματος θα μπορέσει να τιθασεύσει την αμφισβήτηση και να αντλήσει δύναμη και ενθουσιασμό για την επόμενη χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας τουλάχιστον ο ευρωπαϊκός συναγωνισμός προβλέπεται ακόμα πιο υψηλός!

Δύο γεγονότα που κανείς δεν ξέρει τι ρόλο θα παίξουν τελικά στις αναμετρήσεις των «αιώνιων» αντιπάλων είναι από τη μια η εκτός έδρας νίκη του Ολυμπιακού στον β' γύρο της κανονικής περιόδου και από την άλλη η κατάκτηση του ευρωπαϊκού στέμματος από τον Παναθηναϊκό.

Γιατί μετά τη νίκη του μέσα στο ΟΑΚΑ, ο Ολυμπιακός ξέρει πια ότι μπορεί να κάνει το μπρέικ που απαιτείται για να σπάσει το πλεονέκτημα έδρας του αντιπάλου αλλά και ο Παναθηναϊκός συνειδητοποίησε ότι, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να αποδειχθεί ευάλωτος ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

Σε ό,τι αφορά τον ευρωπαϊκό τίτλο των «πρασίνων» ασφαλώς και δίνει το μέτρο των δυνατοτήτων τους, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και έξτρα κίνητρο στους «ερυθρόλευκους», οι οποίοι, αν επικρατήσουν, δεν θα έχουν κατακτήσει μόνο το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά θα έχουν νικήσει και τον πρωταθλητή Ευρώπης! Λίγο είναι αυτό;

Για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι δύο ομάδες υπάρχει περιθώριο για πολλές συζητήσεις. Ο Παναθηναϊκός, μετά τον θρίαμβό του στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας δεν μπόρεσε να κάνει κάποιο σπουδαίο παιχνίδι. Παράλληλα, το γεγονός ότι κάθεται από την προπερασμένη Κυριακή, όταν έκανε το 3-0 με τον Πανιώνιο, μπορεί να του πρόσφερε επιπλέον ξεκούραση, αλλά σίγουρα τον έβγαλε από τον όποιο αγωνιστικό ρυθμό είχε βρει μέχρι τότε.

Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, έχει ήδη παίξει τρία παραπάνω ματς στα πλέι οφ και ταυτόχρονα μπαίνει στη μάχη για τον τίτλο πριν ακόμα προφθάσει να ανασάνει από τις αναμετρήσεις του με τον Αρη. Ομως σίγουρα έχει αγωνιστικό ρυθμό που μπορεί να τον βοηθήσει πολύ, ειδικά στο πρώτο παιχνίδι. Οσο για την ενδεχόμενη κόπωση των παικτών του, όσο θα πλησιάζουμε προς το τέλος της σειράς μπορεί να αξιολογηθεί όχι μόνο σε σχέση με τη μεγαλύτερη επιβάρυνσή τους στα πλέι οφ αλλά και σε σχέση με το ότι, όταν ο Παναθηναϊκός έδινε πριν από ένα μήνα το όλον του για να πάρει τον ευρωπαϊκό τίτλο, εκείνοι έκαναν εποικοδομητικές προπονήσεις στο ΣΕΦ.

Υπάρχει βέβαια και το θέμα της δίψας για τον τίτλο και του ενδεχόμενου κορεσμού. Ο Ολυμπιακός είναι σίγουρα πιο αγριεμένος από τον αντίπαλό του, αλλά στο τέλος νομίζω ότι δύο πράγματα θα κρίνουν την έκβαση των αναμετρήσεων. Το πρώτο έχει να κάνει με τους αυτοματισμούς και τον βαθμό συγκέντρωσης κάθε ομάδας και το δεύτερο με τον Σχορτσιανίτη. Θα αντέξει μια τόσο σκληρή σειρά που θεωρητικά μπορεί να πάει ακόμα και στα πέντε ματς; Η φυσική του κατάσταση δεν αποτελεί εγγύηση για κάτι τέτοιο και αυτό ίσως αποδειχτεί το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ολυμπιακού.