Το Σάββατο δικαίωσε τους Κατσιμιχαίους... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Αμφότερα τα σκέλη του αποφθέγματος των Κατσιμιχαίων «τίποτε δεν έχει αλλάξει, τίποτε δεν είναι όπως παλιά» δικαίωσαν οι σαββατιάτικες αναμετρήσεις. Σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Η επαλήθευση του πρώτου σκέλους είναι, απλώς, γνωσιολογική: δεν άλλαξε τίποτε από όσα γνωρίζαμε, πιστεύαμε ή υποψιαζόμασταν. Αλλάζουν όμως πολλά, στο «διά ταύτα».

Αρης - Ολυμπιακός, μπάσκετ. Ξέραμε ότι οι γηπεδούχοι συγκροτούν ομάδα-ορισμό του ισορροπημένου συνόλου και οι φιλοξενούμενοι της αγωνιστικής αναρχίας. Επιβεβαιώθηκε, πάλι. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν σε αφήνουν ποτέ να πλήξεις, γιατί είναι όλο «εκπλήξεις»! Την ώρα που ο αντίπαλος πιέζει, μπορείς να δεις σε ρόλο πλέι μέικερ τον Ντόμερκαντ, τον Μασιγιάουσκας -ακόμη και τον... Σοφοκλή να «πειραματίζεται» σε αυτή τη θέση! Μπορείς, ακόμη, να καταμετρήσεις κάμποσες επιθέσεις που εκδηλώνονται κακήν κακώς στην εκπνοή του διαθέσιμου χρόνου, επειδή δεν προηγήθηκαν στοιχειώδεις ομαδικές κινήσεις.

Τείνει να γίνει θεσμός, τουλάχιστον μακριά από το ΣΕΦ: στην αρχή κάθε αγώνα οι «ερυθρόλευκοι» παίκτες υποπίπτουν σε απανωτά λάθη. Λες και ο ένας προσπαθεί να μάθει τις κινήσεις του άλλου -τώρα, στο τέλος της σεζόν. Πώς ερμηνεύει, άραγε, το φαινόμενο αυτό ο Π. Γκέρσον;

Γνωρίζαμε τι μπορεί να κάνει, έστω και σποραδικά «στρατευόμενος», έστω και υπερβολικά υπέρβαρος, ο Σχορτσιανίτης. Υποψιαζόμασταν ότι λίγες προσθήκες ορθολογισμού, όπως αυτές που ενίσχυσαν το παιχνίδι του Ολυμπιακού στα τελευταία λεπτά, ενίοτε κομίζουν νίκες. Εξυπακούεται, όμως, ότι εναντίον του Παναθηναϊκού χρειάζονται απείρως περισσότερες αρετές. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να τις βρουν οι «ερυθρόλευκοι», έτσι όπως έχουν «δομηθεί» ως ομάδα -αν δεν συνιστά υπερβολή η λέξη «ομάδα».

Ελλάδα - Ουγγαρία, ποδόσφαιρο. Γνωρίζαμε τι εστί (φετινός) Γκέκας. Το διαπιστώσαμε πάλι. Ξέραμε ότι η Μπουντεσλίγκα κάνει καλό στην ποδοσφαιρική υγεία των «δικών μας παιδιών». Το επιβεβαίωσε η απόδοσή τους. Περιμέναμε καλές μπαλιές και πινελιές ποιότητας από τον Τοροσίδη. Τις προσέφερε, έστω και στα αριστερά αγωνιζόμενος.

Αναμέναμε «φρέσκο αέρα» στο παιχνίδι μιας ομάδας που έχει απογαλακτιστεί από εκείνη του 2004, σε σημαντικό βαθμό. Τον αισθανθήκαμε. Οπως αισθανθήκαμε και κάποια θλίψη, παρακολουθώντας τη διαρκή κατάπτωση της ουγγρικής ποδοσφαιρικής σχολής. Λες κι από το Μουντιάλ του 1986, όταν τους διέλυσαν Σοβιετικοί (0-6) και Γάλλοι, (0-3), οι Ούγγροι στοιχημάτισαν με τον εαυτό τους ότι θα χειροτερεύουν διαρκώς. Μήπως όμως κι αυτό δεν το περιμέναμε πριν παρακολουθήσουμε τον σαββατιάτικο αγώνα;

Το «τίποτε δεν είναι όπως παλιά» αφορά -το είπαμε ήδη- το «διά ταύτα». Η Εθνική τρέχει ολοταχώς προς την πρόκριση. Το ζευγάρι των «αιωνίων» στο μπάσκετ υπόσχεται -λίγο πριν παραδοθούμε άπαντες στη θερινή ραστώνη- τόνωση ενδιαφέροντος και... παθών. Περισσότερα επ' αυτού, αύριο.