Αρχές δεκαετίας του 1990 σε κάποια γαλλική εφημερίδα -μάλλον η «Λε Μοντ» ήταν- δημοσιεύθηκε η εξής γελοιογραφία: ο αρχισυντάκτης (εφημερίδας) απευθύνεται στον διευθυντή -ανήσυχος, σχεδόν πανικόβλητος: «Σήμερα δεν έχω θέμα». Ο διευθυντής απαντά ήρεμος: «Μη χολοσκάς. Πάρε τον καλύτερο φωτορεπόρτερ μας και ετοίμασε το θέμα "τραγικό, απόλυτο κενό". Θα πουλήσει...»
Ούτε το πρόβλημα του αγχωμένου αρχισυντάκτη ούτε το αντίστοιχο του ανώνυμου αναγνώστη, ο οποίος δεν θα έβρισκε κάτι ενδιαφέρον να διαβάσει, θα μπορούσαν να βασανίσουν τούτη την περίοδο τους «παραγωγούς» και τους «καταναλωτές» αθλητικής ύλης. Ειδησεογραφικής ή σχολιαστικής. Ξέρετε γιατί; Διότι, απλούστατα, το «απόλυτο κενό» το γεμίζουν ασφυκτικά οι υποκειμενικές ακλόνητες πεποιθήσεις, οι εγγυημένες προβλέψεις και οι αλάνθαστες εκτιμήσεις. Πρωτίστως του ίδιου του κόσμου.
Η καλοκαιρινή περίοδος -μεταγραφών και ονείρων- είναι ευλογία για τον φίλαθλο και δη τον οπαδό: μπορεί άνετα να θριαμβολογήσει ή να γκρινιάξει, να αποθεώσει ή να λοιδορήσει, δίχως να διατρέχει τον παραμικρό κίνδυνο να διαψευστεί. Τουλάχιστον, όχι όσο διαρκούν «τα μπάνια του λαού» και οι μεταγραφές. Από φθινόπωρο, ποιος θυμάται τι έλεγες...
Σκεφθείτε δύο εκ διαμέτρου αντίθετα «μοντέλα» οπαδών. Τον σούπερ αισιόδοξο και σούπερ γκρινιάρη, ο οποίος έχει αναρίθμητα ράμματα για τη γούνα της διοίκησης της ομάδας του. Ο,τι και να γίνει, το χαμόγελο του πρώτου θα παραμείνει ακλόνητο. Απέκτησε η ομάδα τον (τάδε) παίκτη; Θα αφήσει εποχή. Πέρυσι έκανε μέτρια σεζόν; Ναι, αλλά τον χαντάκωνε ο τρόπος παιχνιδιού της τότε ομάδας του. Δεν τον πήρε, τελικά, η ομάδα; Σκοτούρα μας, σίγουρα κάτι καλύτερο έχει στον νου του ο πρόεδρος. Το ρόστερ παρουσιάζει, ακόμη, πολλές ελλείψεις; Πρώτον, δεν είναι και πολλές, διότι -να το θυμηθείτε- οι (τάδε) παλιοί φέτος θα βγάλουν μάτια. Δεύτερον, μη βιάζεστε, στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό.
Την ίδια ακριβώς άνεση έχει και ο σούπερ γκρινιάρης. Τι θα πει «η περίοδος των μεταγραφών διαρκεί πολύ, ακόμα»; Θα αρχίσει η ομάδα προετοιμασία και μετά θα τους πάρουμε; Πόσοι καλοί παίκτες νομίζετε ότι θα είναι διαθέσιμοι σε λίγο; Τι; «Φέτος η διοίκηση έριξε περισσότερο χρήμα»; Ε, και; Σάμπως θα πιάσει τόπο; Για μια βδομάδα, μωρέ, να γινόμουν πρόεδρος να βλέπατε τι κινήσεις θα έκανα με τα μισά λεφτά...
Αυτή είναι η μεγάλη ευεργεσία του θέρους: πιστεύεις ό,τι θέλεις ανέξοδα, εκ του ασφαλούς. «Αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, εξασφαλίζουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα», έλεγε ο Τσόμσκι. Τούτη, λοιπόν, είναι η μεγάλη προσφορά της τρέχουσας περιόδου στους οπαδούς: Θέλεις ελπίδα; Εχεις. Θέλεις «μαυρίλα»; Ομοίως. Απλώς διαλέγεις...