Δεν αντέχουν να βλέπουν, καν, ο Ντέταρι ή ο Εστερχάζι (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Την εποχή, ακόμη, που το Κύπελλο Εθνών παιζόταν σε τελική φάση (μόνον) τεσσάρων ομάδων και το πρόγραμμα του μίνι τουρνουά είχε (εκτός από ημιτελικούς και τελικό, επιπλέον) μικρό τελικό, η Ουγγαρία ήταν 3η το '64 και 4η το '72. Η Ουγγαρία του 2007, πάλι, είναι για ένατη σερί διοργάνωση Euro ήδη νοκ άουτ. Και πάνω από 20 χρόνια, μακριά απ' οποιοδήποτε σημαντικό ραντεβού της μπάλας.

Η εποχή (του ομοσπονδιακού προπονητή Λόταρ) Ματέους κατέληξε στο αναμενόμενο, αφού και οι δύο πλευρές κουβαλούσαν μόνο ένδοξο παρελθόν, φιάσκο. Αλλά σε χειρότερο φιάσκο εξελίχθηκε και η μετα-Ματέους περίοδος. Εφεραν στο πόστο τον Μπόζικ, λίγο για το μυθικό όνομα του πατέρα του (από τα '50s), λίγο για την αίγλη που είχε κερδίσει στη χώρα όταν αντιμετώπισε, και νίκησε, σε προκριματικό Τσάμπιονς Λιγκ τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Τον περασμένο Αύγουστο στο Γκρατς, όταν νίκησαν σε φιλικό την «πρώτη εξαδέλφη» Αυστρία, οι προσδοκίες εκτοξεύθηκαν. Αργότερα, αντιλήφθηκαν ότι την Αυστρία μπορεί να τη νικήσει... οποιοσδήποτε. Είναι το άλλο μεγάλο ποδοσφαιρικό δράμα τής, άλλοτε κραταιάς, Κεντρικής Ευρώπης. Αργότερα, επίσης, συνειδητοποίησαν ότι δεν πάνε πουθενά. Ηττα από τη Νορβηγία, ήττα από την Τουρκία, ήττα (το αποκορύφωμα) στη Μάλτα. Μαύρο φθινόπωρο.

Τίποτα το παράξενο. Το πρωτάθλημα στην Ουγγαρία, εδώ και τρία χρόνια, το παίρνει η Ντέμπρετσεν, που πέρυσι, βγαίνοντας στον πηγαιμό για το Τσάμπιονς Λιγκ, έφαγε (στον δεύτερο προκριματικό) τέσσερα γκολ από τη... Ραμποτνίτσκι. Οι δε ξενιτεμένοι Ούγγροι βρίσκουν, κατά κόρον, δουλειά στη β' κατηγορία της Αγγλίας ή της Γερμανίας. Ή στις Κάτω Χώρες. Ή, εάν κοιτάξουμε τον Τόζερ, στην Ελλάδα.

Μετά τα μεγαλοπιάσματα με τον (παγκόσμιας ακτινοβολίας) Ματέους και τον (εσωτερικής καταναλώσεως) Μπόζικ, το εύλογο ξεφούσκωμα έφερε στον πάγκο των Ανδρών, πάντοτε έτσι γίνεται, τον Πέτερ Βάρχιντι από τους Νέους. Ο Βάρχιντι υποτίθεται πως στην U-19 κατεργαζόταν την ομάδα που θα έπαιζε, εφόσον έπαιρναν τη διοργάνωση μαζί με τους Κροάτες, στο Euro 2012.

Τη διοργάνωση τους την έφαγε... κάντερ (για λογαριασμό της ουκρανοπολωνικής συμμαχίας) ο διαβόητος Σούρκις! Τους έμεινε η (προαλειφόμενη) ομάδα. Η οποία μπορεί μάλιστα, έως τότε, να 'χει γίνει και καλή. Ισως η καλύτερη που θα έχουν δει, από το Μουντιάλ '86 και μετά. Η ακαδημία της ΜΤΚ θεωρείται αξιόπιστης παραγωγικότητας και νωπή απόδειξη οι δύο μικροί που προ ημερών αποφάσισε να αγοράσει η Λίβερπουλ.

Ο Βάρχιντι πήρε τη μοναδική ρεαλιστική επιλογή. Να επισπεύσει, μετά το κάζο στη Μάλτα τον Οκτώβριο, το ξεσκαρτάρισμα. Εσβησε από τη λίστα τους Κίραλι και τους Τόργκελε και τους Σάμπιτς και τους Ντάρνταϊ, ανεβάζει σιγά σιγά αρκετά δικά του παιδιά από τους Νέους, είναι στη φάση που πασχίζουν να δημιουργήσουν κάτι νέο. Με διαφορετικά πρόσωπα. Η απόδοση, για την ώρα, δεν είναι πολύ διαφορετική.

Αυτή τη στιγμή η θέση της Ουγγαρίας στο νούμερο 57 της παγκόσμιας κατάταξης ακούγεται έως και κολακευτική για το αληθινό επίπεδό της. Για το τρέχον ποδόσφαιρο που είναι εις θέσιν να παίξει. Δεν χρειάζονται αναφορές στα κόκαλα του Πούσκας ή του Λόραντ που θα τρίζουν. Αυτό το ποδόσφαιρο δεν αντέχουν να το βλέπουν, καν, ο Ντέταρι ή ο Εστερχάζι. Πώς θα τοποθετηθεί απέναντί τους η ελληνική ομάδα, αυτό είναι άλλη σελίδα. Η αυριανή.