Επικίνδυνα συναισθηματικά σοκ (SprortDay / Στέφανος Χάρης)

Συγκλονίστηκα από τη διαπίστωση του Γκαρσία στη χθεσινή συνέντευξή του στη «SportDay». Ο παίκτης του Αρη δηλώνει ότι η ομάδα του είναι γεμάτη από παίκτες που μπορεί να παίξουν στο ισπανικό πρωτάθλημα! Και πού είναι, βρε παιδιά, η είδηση; Γεμάτος Ισπανούς είναι ο Αρης. Αν ο Γκαρσία έλεγε ότι ο Αρης είναι γεμάτος από παίκτες που μπορούν να παίξουν στο κορεάτικο πρωτάθλημα, τότε μάλιστα και θα άξιζε τον κόπο να σταθεί κανείς στην επισήμανση.

Ανοιξα χθες το «Φως» σίγουρος ότι θα έχει δέκα, τουλάχιστον, επιστολές αναγνωστών για το θέμα Ριβάλντο. Απογοητεύτηκα! Ούτε μία! Η μοναδική που υπήρχε ήταν στη στήλη του Κώστα Νικολακόπουλου και την είχε γράψει ένας αναγνώστης που παρακαλούσε να μη δημοσιεύονται κάθε τρεις και λίγο συνεντεύξεις του Αλέφαντου! Αυτό το τελευταίο αποδεικνύει ότι ο περήφανος λαός του Θρύλου βρίσκεται υπό την επήρεια κάποιου συναισθηματικού σοκ!

Ενα τέτοιο σοκ μπορεί να προκαλέσει διάφορα προβλήματα. Αλλος μπορεί να βαριέται να γράψει, άλλος μπορεί να έχει βαρεθεί τον Αλέφαντο (κάτι που δεν γίνεται!), άλλος μπορεί να καταλάβει τη μεταγραφική πολιτική του Λεμονή! Μη νομίζετε, και για τον ίδιο το Ριβάλντο το πέρασμα από τον Ολυμπιακό στην ΑΕΚ αποτελεί αληθινό σοκ –κι ευτυχώς που θα φύγει για διακοπές, γιατί η κατάστασή του θα μπορούσε να επιδεινωθεί.

Ποτέ δεν μιλάω αφοριστικά –έχω πάντα αποδείξεις. Η τελευταία του συνέντευξη στην Ελλάδα δόθηκε στον «Ελεύθερο Τύπο». Στην ερώτηση «ποιος παίκτης στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορείς να πεις ότι παίζει λίγο βραζιλιάνικα; Ποιος έχει αυτό το στυλ των Βραζιλιάνων;», ο «Ρίμπο» απάντησε «ο Καφές που έπαιζε στον Ολυμπιακό!». Η απάντηση είναι φυσικά ανησυχητική, γίνεται όμως άκρως ανησυχητική όταν ο «Ρίμπο» εξηγεί τι ακριβώς του άρεσε στον Παντέλο:

«Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που αγωνιζόταν», λέει και προσθέτει: «Ηταν τσαμπουκάς. Στην Ευρώπη είναι πολύ λίγοι οι παίκτες που έχουν τσαμπουκά σαν τον Καφέ».

Αν ήμουν Ντέμης και διάβαζα αυτή την απάντηση, μια μικρή ανησυχία θα με έπιανε, το ομολογώ…

Πολύς κόσμος έψαχνε τον Θοδωρή Ζαγοράκη μετά το τέλος του τελικού στο ΟΑΚΑ. Κάποιοι κακοί διέδιδαν ότι εξαφανίστηκε κι ότι δεν τίμησε τη νυχτερινή Αθήνα με κάποια επίσκεψή του (ο Νίκος ο Βέρτης δεν θα του το συγχωρέσει ποτέ), γιατί τρέμει την παντόφλα της Ιωάννας! Υπερβολές! Ο «Τεό», μόλις τελείωσε ο τελικός, κάθισε στη γραφομηχανή, όπως τον βλέπετε στο σκίτσο, κι έγραψε το άρθρο του για τον τελικό που δημοσιεύτηκε στον «Ελεύθερο Τύπο» την περασμένη Πέμπτη:

«Είναι σαν δρεπάνι ένα γκολ στο 45ο λεπτό. Κόβει τα φτερά σου. Τσακίζει τα πόδια σου. Οταν, λοιπόν, στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου η Μίλαν σκόραρε, άλλαξαν όλα. Και πήγε τζάμπα ο κόπος της Λίβερπουλ μέχρι τότε. Αυτό, όμως, είναι το ποδόσφαιρο. Η Μίλαν πήρε αυτό το χρονικό "δώρο". Το εκμεταλλεύτηκε. Και θριάμβευσε 2-1 στον τελικό της Αθήνας, όπως το 1994 (4-0 την Μπαρτσελόνα).

Η ιταλική ομάδα μάς ξάφνιασε αρνητικά. Στο ξεκίνημα δεν έδειξε καλά στοιχεία. Φάνηκε να φοβάται τη Λίβερπουλ. Και αυτή πάντως δεν ρίσκαρε. Φοβόταν η αγγλική ομάδα τη Μίλαν κόντρα στη Μάν. Γιουνάιτεντ! Απίστευτο, αλλά αληθινό. Ετσι, δεν απολαύσαμε όμορφο θέαμα. Ξεχείλιζε, βέβαια, ο τελικός από πάθος, δύναμη και ταχύτητα».

Σκληρά λόγια, αλλά με μια σαφέστατη θέση. Η Λίβερπουλ ήταν καλύτερη. Πάμε παρακάτω.

«Μετά το 45ο λεπτό δε, οι Αγγλοι εμφανίστηκαν αποφασισμένοι να μην παραδοθούν αμαχητί. Είχε λυγίσει όμως η ψυχολογία τους. Οι Ιταλοί ροκάνιζαν τον χρόνο με ευφυή τακτική. Επαιξαν παρτιζάνικα. Είχαν ιδανική υπομονή. Γι' αυτό και στο 82ο λεπτό, ο Φιλίπο Ιντσάγκι (ΜVP του αγώνα) "τρύπησε" την άμυνα. Και "ζευγάρωσε" τα γκολ των "ροσονέρι". Ηταν αναμενόμενο. Ηταν θέμα χρόνου. Αιτία; Η τσακισμένη ψυχολογία της Λίβερπουλ. Αυτή μετρά πάνω από όλα σ' έναν τελικό. Μετρά ακόμα και στο επίπεδο του Τσάμπιονς Λιγκ. Το γκολ της τιμής από τον Κάιτ στο 89ο ξύπνησε μνήμες Κωνσταντινούπολης. Σε δύο ξένους κόσμους που ήταν στην ίδια πόλη. Αυτή τη φορά ήταν αργά για τον πέρα της Μάγχης. Πάρα πολύ αργά…».

Λίγος λυρισμός, όμως, καταδεικνύεται μια αλήθεια: η Λίβερπουλ έχασε γιατί το γκολ της Μίλαν στο 45' τσάκισε την ψυχολογία της. Για να δούμε τη συνέχεια:

«Η εξέλιξη του μεγάλου τελικού της Αθήνας στηρίχτηκε λοιπόν στα ψυχικά αποθέματα. Εβαλε το χεράκι της και η τύχη. Σε ό,τι αφορά τον χρόνο του 1-0. "Σκοτώνει" ένα γκολ στο 45ο λεπτό! Μετά; Η Μίλαν έπαιξε πιο σωστά από τη Λίβερπουλ. Δεν απειλήθηκε ο Ντίντα. Μια βαθιά υπόκλιση της ποδοσφαιρικής Ευρώπης στη Μίλαν είναι… υποχρέωσή της. Οι "ροσονέρι" σε 3 τελικούς μέσα σε 5 χρόνια κέρδισαν 2 "στέμματα". Συνολικά από τις 22 Μαΐου 2007 έχει κερδίσει 7 τρόπαια… Είναι τελικά μια ομάδα-θρύλος. Οσο για την εκδίκηση; Δεν ήταν αυτό το κίνητρό τους…».

Μια στιγμή! Δεν είπαμε ότι η Λίβερπουλ ήταν καλύτερη; Οτι η ιταλική ομάδα μάς ξάφνιασε αρνητικά; Πώς τώρα καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η Μίλαν έπαιξε πιο σωστά από μια ομάδα που ήταν ανώτερή της;

«Και κάτι τελευταίο: Το "you 'll never walk alone" που σκέπασε το ΟΑΚΑ κατά τη διάρκεια της απονομής από τον Μισέλ Πλατινί (που παρακολούθησε τον τελικό δίπλα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια) και το δυνατό χειροκρότημα των Αγγλων στους πρωταθλητές Ευρώπης δείχνει τον δρόμο για όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου. Η ζωή πάντα συνεχίζεται…».
Προφανώς αν το τραγούδι των Αγγλων δεν σκέπαζε το ΟΑΚΑ κι αν οι Αγγλοι δεν χαιρετούσαν τους πρωταθλητές Ευρώπης, η ζωή κάπου εδώ θα τελείωνε και το καντήλι μας θα έσβηνε…