Η καλύτερη ενδεκάδα της χρονιάς (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται. Σήμερα σας έχω υποσχεθεί να σας γράψω την καλύτερη ενδεκάδα του πρωταθλήματος. Περιμένω, όπως πάντα, τις ενστάσεις σας στο karpetshow@yahoo.gr. Το ξέρω ότι πήγε ο Ριβάλντο στην ΑΕΚ –είμαι βέβαιος ότι η μισή εφημερίδα θα αναφέρεται στο αναμενόμενο ευχάριστο τέλος του «φλερτ» που είχε ξεκινήσει ανάμεσα στην «Ενωση» και τον Βραζιλιάνο εδώ και μέρες. Για τον Ριβάλντο, άλλωστε, θα τα λέμε ολόκληρη τη χρονιά, διότι ο Βραζιλιάνος είναι ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει το ελληνικό πρωτάθλημα.

Οι καλύτεροι λοιπόν του φετινού πρωταθλήματος ήταν, κατά τη γνώμη μου, αυτοί που θα διαβάσετε στη συνέχεια.

Τερματοφύλακας

Είδαμε αρκετούς καλούς τερματοφύλακες φέτος. Ο Μάλαρτζ της Ξάνθης είναι αυτός που έκλεψε καρδιές, αλλά άργησε λίγο να πάρει τη θέση του βασικού και τον μισό πρώτο γύρο τον είδε από τον πάγκο. Πολύ καλό πρωτάθλημα έκαναν ο Πόζα του Εργοτέλη, ο Κόβατς της Καλαμαριάς, ο Μιχαηλίδης και ο σταθερός Σορεντίνο που έπαιξε σπουδαία στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Νικοπολίδης σαν λίγο να χαλάρωσε προς το τέλος κι ο Φερνάντες «έπεσε» στον δεύτερο γύρο –ειδικά από τον προικισμένο τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ περίμενα μεγαλύτερη σταθερότητα. Ο τίτλος του καλύτερου πάει στον Κώστα Χαλκιά.

Δεξί μπακ

Εντυπωσιακό δεύτερο γύρο ως δεξί μπακ έκανε ο Μάριο Μπρέσκα στον Πανιώνιο. Τον Νίκο Γεωργέα που ξεκίνησε εντυπωσιακά τον φάγαμε με τα μάτια. Ο Νίλσον μοιάζει στη θέση αυτή καλύτερος του Βύντρα. Φέτος ήταν η χρονιά της καθιέρωσης του Αραμπατζή και η χρονιά της ωριμότητας του Τοροσίδη. Αν στον Ολυμπιακό δεν αγωνιζόταν σε άλλες θέσεις θα ήταν αυτός ο καλύτερος του πρωταθλήματος. Τώρα είναι ο συμπαίκτης του Μίχαλ Ζεβλάκοφ.

Αριστερό μπακ

Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ένα καλό ματς του Ντομί και ένα του Σεριτς: δεν βρίσκω. Δεν βρίσκω συνέχεια στις εμφανίσεις του Τζιωρτζόπουλου, του Κοντοδήμου, του Χαραλάμπους, που μέσα στη σεζόν έδειξαν πάντως καλά στοιχεία. Μεγάλη είδηση η επιστροφή του Βενετίδη, που στον τελικό του Κυπέλλου έδειξε ότι όταν είναι υγιής παραμένει ο καλύτερος στην Ελλάδα. Ομως η χρονιά χαρακτηρίστηκε από τη σπουδαία επιστροφή του Νίκου Σπυρόπουλου.

Στόπερ

Ο Παπασταθόπουλος είναι το μέλλον. Ο Ανατολάκης «καθάρισε» και φέτος για τον Ολυμπιακό, όταν άλλοι πήδηξαν από το καράβι. Ο Μπαρκαουάν ήταν καλός αλλά λίγο βαρύς και μάλλον ακατάλληλος για ομάδα που έπαιζε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ο καλύτερος της χρονιάς, ο Μπρούνο Τσιρίλο, δύσκολα θα αντικατασταθεί στην ΑΕΚ.

Λίμπερο

Αληθινοί αρχηγοί ο Πλετς στον Πανιώνιο κι ο Νταμπίζας στη Λάρισα. Ηρωικός ο Κατσιαμπής στο φινάλε. Σπουδαίο πρωτάθλημα έκαναν ο Πιερ Ισά στον ΟΦΗ και ο Ολιβέιρα στον Ατρόμητο. Ο Χούλιο Σέζαρ στον Ολυμπιακό είχε ένα εντυπωσιακό δίμηνο, μετά χαλάρωσε αρκετά. Αυτός που σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασε τον εαυτό του ήταν ο Παρασκευάς Αντζας.

Αμυντικό χαφ

Ο Ζήκος, ο Εμερσον –άριστοι γνώστες της θέσης– έπαιξαν ορισμένα καταπληκτικά ματς, αλλά ταλαιπωρήθηκαν από τραυματισμούς. Ο Τζιόλης είχε σταθερή παρουσία, όμως του έλειψαν κάποιες απαραίτητες εκλάμψεις. Το ίδιο ισχύει και για τον Μάκο και τον Σκοπελίτη -τον μόνο που σώθηκε από το ναυάγιο του Αιγάλεω-, αλλά και για τον Τάσιτς του Εργοτέλη και τον Πρίττα του Ηρακλή. Περισσότερο από όλους έτρεξε, συνδυάζοντας προσφορά και ποιότητα, ο «Ταμ» Ενσαλίβα, που πάνω του στηρίχθηκε όλος ο Πανιώνιος. Εφαγε στο νήμα τη θέση από τον εξαιρετικό Παλαθουέλος, που του χρόνου στον Αρη θα παίξει ακόμα καλύτερα και τον Μήτσο Ορφανό που αξίζει μια ευκαιρία σε μεγάλη ομάδα.

Μέσα δεξιά

Ο Χαβίτο ξεκίνησε φουριόζικα και άρεσε πολύ. Ο Ζαγοράκης έχει ειδικό βάρος, το οποίο και φαίνεται όταν λείπει. Ο Σέζαρ της ΑΕΚ είναι λίγο ασταθής –αλλά ξεχωρίζει. Ο Νίνης ήταν η αποκάλυψη της σεζόν, ο Τζούνιορ του Εργοτέλη «εργαλείο», ο Γιώργος Γεωργιάδης ένας καθηγητής της θέσης. Ομως ο Φανούρης Γουνδουλάκης που πέτυχε μια ντουζίνα γκολ έκανε απλώς το πρωτάθλημα της ζωής του.

Μέσα αριστερά

Στον πρώτο γύρο είχε μαγέψει ο Μερίνο, που μετά χάθηκε, στον δεύτερο ανέβηκε ο Ιβανσιτς, που όμως πρέπει να γίνει πιο ομαδικός. Ο Αλωνεύτης ήταν πολύ βελτιωμένος σε σχέση με πέρυσι, ο Γκουέλα ξεχώρισε στην Κέρκυρα κι ο Σφακιανάκης στον ΟΦΗ, ο «Τζόλε» δεν βρήκε τα πατήματά του, ο Λεοντίου αγωνίστηκε σε ένα σωρό θέσεις. Δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει στην καλύτερη ενδεκάδα του πρωταθλήματος η μεγάλη έκπληξη που λέγεται Γκουστάβο Μαντούκα.

«Δεκάρι»

Ο Κοιλιάρας ξεκίνησε εντυπωσιακά και μετά χάθηκε. Ο Λουτσιάνο ανέβηκε στο τέλος της σεζόν –ειδικά στα ματς που έλειψε ο Μερίνο. Πολύ καλό δεύτερο γύρο έκανε ο Πάουλο Κόστα και πολλά σκαμπανεβάσματα είχε ο Κλέιτον. Αλλά ο Ριβάλντο με 17 γκολ κι ένα τσουβάλι ασίστ επέβαλε και φέτος τον νόμο του.

Σέντερ φορ

Δεν βρήκα τόσο κακή τη σεζόν του Σαλπιγγίδη –πιστεύω ότι του χρόνου θα παίξει καλύτερα. Μαθήματα παρέδωσε στα ελληνικά γήπεδα ο Ντρούλιτς και εντυπωσιακή ήταν η σταθερότητα του γερόλυκου Μίετσελ. Αλλαξε τη μοίρα του Πανιωνίου ο Τζιμπούρ και έδωσε άλλη βαρύτητα στην επίθεση της Καλαμαριάς ο σπουδαίος Περόνε. Αποθεώθηκε, και δικαίως, στην «αρειανή» Θεσσαλονίκη ο Κόκε και αγαπήθηκε από την εξέδρα της ΑΕΚ ο «Λεό» Καπάνταης. Ομως δεν επιτρέπεται να λείπει από τους καλύτερους έντεκα της χρονιάς ο Νίκος Λυμπερόπουλος, μολονότι μακριά από το ΟΑΚΑ σκόραρε λιγότερο.

Ελεύθερος επιθετικός

Ο Μπούσι ήταν ο καθοριστικότερος ίσως παίκτης στη σωτηρία της Καλαμαριάς. Ο Λουρέντσο έδωσε ποιότητα και ταχύτητα στον Πανιώνιο. Ο Οφορίκουε μοιάζει να ξαναγεννήθηκε. Ο Παπαδόπουλος έπαιξε ουκ ολίγες φορές μόνος και αβοήθητος. Ο Λαζανάς έκανε αθόρυβη, αλλά και μεγάλη δουλειά, ακριβώς όπως ο Μπούντιμιρ που πέτυχε τα σημαντικότερα γκολ του Εργοτέλη, τον οποίον, σημειωτέον, μεταμόρφωσε ο σπουδαίος Ογκνιένοβιτς. Ομως η ιστορία του πρωταθλήματος θα ήταν διαφορετική αν δεν είχε ωριμάσει ο Νέρι Καστίγιο.

Προπονητές

Θέλω να σας γράψω και τους δέκα καλύτερους προπονητές της χρονιάς στη Σούπερ Λίγκα. Και γι’ αυτή τη δεκάδα γίνεται δεκτή κάθε ένσταση:
10) Βίκτορ Μουνιόθ. Στο τέλος δεν κέρδισε τίποτα, κανείς όμως δεν μπορεί να πει ότι δεν προσπάθησε πολύ. Το κουράγιο του να κάνει βασικό τον 16χρονο Νίνη πέρασε στην ιστορία.
9) Γιώργος Δώνης. Το υλικό της Λάρισας δεν ήταν τέτοιο, που να σε κάνει να πιστεύεις ότι η ομάδα θα σωθεί μόλις την τελευταία αγωνιστική. Η ΑΕΛ σε θεαματικότητα και πρόοδο έκανε βήματα προς τα πίσω. Ομως η κατάκτηση του Κυπέλλου δίνει στον νεαρότερο τεχνικό της κατηγορίας πολλούς πόντους.
8) Τάκης Λεμονής. Η δουλειά έγινε. Και στην Ξάνθη (που χωρίς αυτόν στο τιμόνι δύσκολα θα έκανε τις κολλητές νίκες που της επέτρεψαν να ξεκολλήσει από την ουρά) και στον Ολυμπιακό (μολονότι το ποδόσφαιρο που η ομάδα απέδωσε δεν συγκίνησε κανέναν). Του χρόνου τα δύσκολα.
7) Τροντ Σόλιντ. Φεύγοντας άφησε πίσω έναν Ολυμπιακό πρώτο στη βαθμολογία και με σημαντικό αβαντάζ από τους διώκτες του. Για το μέτριο ποδόσφαιρο που η ομάδα έπαιζε, δεν έφταιγε, όπως αποδείχτηκε, μόνον ο Νορβηγός.
6) Γκιγέρμε Ογιος. Αν όλες οι ομάδες έπαιζαν όπως ο Αρης του Ογιος, το ποδόσφαιρο δεν θα ήταν ποτέ βαρετό. Ο Ερνάντεθ διαχειρίσθηκε σωστά μια ομάδα ήδη έτοιμη.
5) Νίκος Καραγεωργίου. Οδήγησε τον Εργοτέλη στη σωτηρία, παρουσιάζοντας μια λεγεώνα ξένων με πολλή καρδιά. Δικαιωμένος για την καλή δουλειά και τη μεγάλη προσπάθεια.
4) Ράινερ Μάουρερ. Μπορεί στο τέλος να αποδείχτηκε ότι οι καλές εμφανίσεις του ΟΦΗ οφείλονταν κυρίως στον Ντρούλιτς και τα κέφια του, όμως κι ο Γερμανός κόουτς έκανε πολλά. Κάτι μου λέει ότι θα μείνει καιρό στην Ελλάδα: έμαθε άλλωστε και καλό τάβλι.
3) Λορένσο Σέρα Φερέρ. Η βαρετή ΑΕΚ που παρέλαβε από τον Φερνάντο Σάντος αποτελεί παρελθόν. Η ΑΕΚ του «Δον Λορένσο» με ένα ρόστερ που δεν είχε αστέρια, αλλά είχε τα πάντα (και νεαρούς παίκτες και «τυχοδιώκτες» και έμπειρους βετεράνους) έπαιξε καλή μπάλα κι ανέδειξε πρωταγωνιστές. Αν έλειπαν και οι 32 μυϊκοί τραυματισμοί…
2) Μάκης Κατσαβάκης. Η σωτηρία του Απόλλωνα Καλαμαριάς (και μάλιστα έτσι εύκολα) είναι ένα μικρό αριστούργημα που έχει τη σφραγίδα του και την υπογραφή του μεγάλου Ηλία Δαμήλου.
1) Εβαλντ Λίνεν. Ο Πανιώνιος τις πέντε πρώτες αγωνιστικές ήταν στη ζώνη του υποβιβασμού. Τερμάτισε πέμπτος. Οι καλές ομάδες χτίζονται από άξιους ανθρώπους.