Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά... (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Το βράδυ της Κυριακής, ο Ολυμπιακός γνώρισε στο Αλεξάνδρειο ένα αληθινό Βατερλώ. Το μεγαλύτερό του; Το μεγαλύτερο μέχρι το επόμενο. Η μαλαματένια ομάδα του Γκέρσον παίζει πια με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο και κινδυνεύει με μνημειώδες πισωγύρισμα, μέσα στην εβδομάδα που ξεκίνησε. Προλαβαίνει βέβαια να σώσει την παρτίδα, με δύο απανωτές νίκες. Αλλά ποιος απ' όσους τον είδαν να συντρίβεται αμαχητί από τον ταπεινό και χωρίς Σκέιλς Αρη πιστεύει πια σε «κόκκινη» αντεπίθεση;

Ο Ολυμπιακός δεν είχε πλάνο, δεν είχε ρόλους, δεν είχε φλόγα, δεν είχε πρωταγωνιστές, δεν είχε χαμάληδες, δεν είχε καθοδήγηση, δεν είχε τίποτα. Ηταν ο τυπικός Ολυμπιακός του Πίνι Γκέρσον. Ρεμπέτ ασκέρ. Ούτε η πολυαναμενόμενη προσθήκη του Ματσιγιάουσκας βελτίωσε τους οιωνούς. Στον καιρό της φούσκας, ο Ισραηλινός μπορεί να αποδειχθεί μία από τις πιο φανταχτερές τέτοιες στο αδυσώπητο χρηματιστήριο του ελληνικού μπάσκετ. Τον κρατάει, προς το παρόν, μόνο εκείνη η νίκη επί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ.

Ακούω ότι οι Αγγελόπουλοι σκέφτονται να τον κρατήσουν και για την επόμενη περίοδο. Δικά τους είναι τα λεφτά, δική τους η ομάδα, δικό τους το καρπούζι, δικό τους και το μαχαίρι. Δικό τους, όμως, και το Βατερλώ.

Ουαί τοις ηττημένοις, αλλά και εζήτωσαν τους νικητάς. Ο Αρης, με προϋπολογισμό υποπολλαπλάσιο από αυτόν του Ολυμπιακού, βρίσκεται μια ανάσα πριν από τους τελικούς των πλέι οφ. Η σημαντικότερη νίκη του προχθές δεν ήταν το 81-71 του αγωνιστικού χώρου. Ηταν η αυτοπειθαρχία που έδειξαν οι οπαδοί του, με αυστηρή προφανώς οδηγία από τη (σάρκα εκ σαρκός) διοίκηση της ΚΑΕ.

Η ομάδα είναι χρεωμένη με τέσσερις επιπλήξεις και, αν δεχθεί άλλη μία, θα δώσει κεκλεισμένων των θυρών τον επόμενο εντός έδρας αγώνα της. Την Κυριακή, στο Αλεξάνδρειο, οι ύβρεις και οι παρεκτροπές περιορίστηκαν στο απόλυτο μίνιμουμ, ειδικά αν ληφθούν υπόψη όσα προηγήθηκαν στο Φάληρο και το κλίμα που από αυτά διαμορφώθηκε.

Οι Αρειανοί συσπειρώθηκαν, αλλά απέφυγαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά. Αλλη μία απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι είναι αδύνατη η χειραγώγηση των φανατικών.

Ο Αντρέα Ματσόν έπεισε ελάχιστους μες στην περσινή χρονιά και αμφισβητήθηκε πανταχόθεν. Δεν βγάζω βέβαια απ' έξω τη δική μου ουρά. Φέτος, είχε τον Αρη στα χέρια του από την αρχή της περιόδου και απέδειξε ότι εκεί βρισκόταν κρυμμένο το κλειδί. Μια ομάδα με χαμηλούς δείκτες ποιότητας και πείρας την οδήγησε μέσα από μύρια προβλήματα στους «16» της Ευρωλίγκας και πιθανότατα και στους τελικούς του δύσβατου ελληνικού πρωταθλήματος. Του αξίζει κάθε έπαινος.

Πριν όμως του απονείμω τον τίτλο του «προπονητή της χρονιάς», ας κάνω μια αφελή ερώτηση. Αυτόν τον εξαίρετο Σεραπίνας γιατί τον κρατούσε κρυμμένο όλο τον χειμώνα;

Ολα αυτά έχουν φέρει τον Πανιώνιο στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Εάν περάσει ο (σίγουρος για την Ευρωλίγκα βάσει συμβολαίου) Ολυμπιακός στον μικρό τελικό, η αναμέτρηση για την 3η θέση θα είναι κενή περιεχομένου.
Οσο για τον Παναθηναϊκό,έχετε ακούσει τη φράση «ο πωλών τοις μετρητοίς»; Είναι σαν να σκοτώνονται οι υπόλοιποι σε κάποιον άλλον πλανήτη.