Η κουλτούρα που γεμίζει ένα ολόκληρο «Βελοντρόμ» (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

O κύριος Γιάννης Χειμώνας, εάν τον ακούσει κανείς από τηλεφώνου, είναι η περιγραφή της πραότητας. Σαν να μην τον κατέβαλε ποτέ καμία βιοτική έγνοια. Σκαλίζοντας κάτω απ' την πραότητα, ωστόσο, βρίσκεις πράγματα. Ο κύριος Γιάννης Χειμώνας, θύμα ατυχήματος από πολύ μικρός, εδώ και δεκαετίες ζει επάνω σε αμαξίδιο.

Η σύζυγός του, επίσης από ατύχημα, επίσης ζει σε αμαξίδιο. Μαζί, αποφασισμένοι να ζήσουν και όχι μονάχα να επιβιώσουν, ενώθηκαν κι έκαναν τρία αγόρια. Το ένα, υγιέστατο, σπουδάζει στο πανεπιστήμιο. Τα άλλα δύο, που ήλθαν αμέσως μετά, είναι δίδυμα. Δίδυμα, που πάσχουν από αυτισμό.

Οι αυτιστικοί άνθρωποι έχουν αυτονόητη ανάγκη μιας κάποιας ιδιαίτερης, στα στοιχειώδη της καθημερινότητας, εξυπηρέτησης. Να τους βγάλεις μια βόλτα στον έξω κόσμο, το πιο απλό, να εκτονώσουν ό,τι συσσωρεύεται απ' τον αφόρητο εγκλεισμό μέσα σε τέσσερις τοίχους. Οι γονείς, αυτοί οι γονείς, αυτό δεν μπορούν (ή, στην καλύτερη περίπτωση, δυσκολεύονται) να το προσφέρουν στα παιδιά τους.

Ο κύριος Γιάννης Χειμώνας, μ' όλα ταύτα, παραμένει πράος. Ηρεμος. Δεν μεμψιμοιρεί. Και δεν σταυρώνει τα χέρια. Διότι δεν είναι, σ' αυτόν τον κόσμο, ο μοναδικός ανήμπορος να βοηθήσει αυτιστικά παιδιά γονιός. Παλεύει, με χαμόγελο. Η εμπειρία τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως μοναδική λύση είναι ο ξενώνας με το (αντίστοιχο περιβάλλον και το) εξειδικευμένο προσωπικό που θα υποστηρίξει, όπως αδυνατούν να υποστηρίξουν οι παραπληγικοί γονείς, τα παιδιά.

Έφτιαξε σύλλογο. Βρήκε δωρεές, προσφορές (οι περισσότερες) ανώνυμες. Εντόπισε το οικόπεδο. Ξεκίνησαν. Εριξαν τα μπετά. Συνέχισαν, όσο υπήρχε χρήμα. Εφτασαν έως τα τούβλα. Σε κάποιο σημείο αυτής της δημιουργικής ανηφόρας, με όλα τα ups και τα downs των ενδιάμεσων ενθουσιασμών και των ενδιάμεσων απογοητεύσεων, φράκαραν. Εμοιαζε πως δεν πήγαινε παραπέρα. Κι είναι τέτοια η φυσική συστολή του κυρίου Γιάννη Χειμώνα που, όποτε του μιλούσα για ιδέες ευρείας δημοσιοποίησης του εγχειρήματος, ντρεπόταν. Δεν τις ήθελε.

Προ μηνών, όταν ένα πρωινό μες στο καταχείμωνο μου τηλεφώνησε απ' την Ολλανδία ο Γιάννης Αναστασίου κι άρχισε να μου εξιστορεί ό,τι κατέληξε να συμβεί χθες το απόγευμα στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο λόγος του ήταν μουσική στ' αυτιά. Του έδωσα τη γνώμη μου, τις όποιες επιμέρους παρατηρήσεις μου... και μια παράκληση. Να βάλει στο πρόγραμμα (και) τον ξενώνα. Το είχε κάνει, προτού χρειαστεί να φτάσω σε ό,τι υπολόγιζα πως θα 'ταν μια πρώτη υπενθύμιση.

Τον ευγνωμονώ. Αλλιώς αξιολογείς το event όταν ξέρεις τον σκοπό, αλλιώς όταν ακούς την αοριστία «για φιλανθρωπικό λόγο». Ο Γιάννης είναι πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Με όλα, δοτικός. Αυτούς τους μήνες, μου έλεγε τις προάλλες η καλή του, Βάσω, 24 ώρες το 24ωρο ασχολιόταν μ' αυτό. Φόρτιζε, κάθε νύχτα, τρία κινητά κι απ' το πρωί ως το βράδυ μιλούσε για το ραντεβού της 28ης Μαΐου, το συναπάντημα της αγάπης και της προσφοράς, στην Αθήνα. Συγχρόνως, έπαιζε ποδόσφαιρο στη Σπάρτα Ρότερνταμ. Συγχρόνως, επίσης, ετοίμαζε τα χαρτιά του και έγινε δεκτός, φεύγει σήμερα κιόλας, σε σχολή προπονητών στην Αγγλία.

Πέρασε, κι αυτός, στη διαδρομή τα ups και τα downs. Τη χαρά της επιβεβαίωσης της συμμετοχής του ενός, τη στενοχώρια της άρνησης ή της απρόοπτης ακύρωσης της παρουσίας του άλλου, τον πυρετό των λεπτομερειών, την αγωνία να πάει καλά. Ηταν σαν τα τελειώματα των φάσεων. Αλλα έγιναν γκολ. Αλλα πήγαν δοκάρι ή άουτ. Σημασία, για τον σέντερ φορ, έχει να είναι εκεί. Σημασία για τον Γιάννη, που είναι εξ επαγγέλματος σέντερ φορ, έχει ότι (το σκέφτηκε, το 'πε, το δούλεψε και) το 'κανε.

Η Ελλάδα είναι χώρα κοινωνικής αλληλεγγύης, μόνο που έχει μάθει να τη διοχετεύει και να την εκδηλώνει (όπως και τόσα άλλα πράγματα) κατά κόρον... μέσω της TV. Δώσε μας τηλεμαραθώνιο, για οποιονδήποτε σκοπό, και βγαίνουμε πρωταθλητές. Εάν δεν είναι στην TV, είναι (όπως και τόσα άλλα πράγματα) σαν να μη υπάρχει. Σαν να μη συμβαίνει. Η σημασία του χθεσινού είναι ότι μπορεί να λειτουργήσει σαν το πρώτο τουβλάκι στο να δομηθεί, ανάμεσά μας, με τη συχνή επανάληψη τέτοιων εκδηλώσεων εκείνη η, εδραιωμένη στη Δύση, κουλτούρα.

Οπου μπορεί, μια Δευτέρα βράδυ με το θερμόμετρο κοντά στο μηδέν, να μαζευτούν οι Φίλοι του Τάδε κι οι Φίλοι του Δείνα, και αυτό να αρκεί για να 'ναι γεμάτο ένα «Ζανκτ Γιάκομπ» στη Βασιλεία ή ένα ολόκληρο «Βελοντρόμ» στη Μασσαλία...