Ενα σύμβολο πίστης, ενότητας, συνέχειας (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το έβδομο Κύπελλο Πρωταθλητριών της Μίλαν μοιάζει πολύ, πάρα πολύ, με το πρώτο... κοντά μισό αιώνα πίσω. Και τότε 2-1 (στο «Ουέμπλεϊ» την Μπενφίκα το '63) και τότε ένας προφανής Κακά (Ριβέρα) και τότε ένας Ιντσάγκι της εποχής, σκόρερ των δύο γκολ (Αλταφίνι, ο Βραζιλιάνος που πριν έλθει στην Ευρώπη έπαιζε μπάλα στην πατρίδα του, και στην εθνική το '58 στο Μουντιάλ, με το ποδοσφαιρικό όνομα «Ματσόλα»).

Και τότε, φυσικά, κάπτεν ένας Μαλντίνι. Πάντοτε ένας Μαλντίνι. Ηταν ο Τσέζαρε, είναι ο Πάολο, σιγά σιγά έρχεται ο επόμενος. Ο εγγονός. Μαλντίνι είναι Μίλαν. Είναι έμβλημα. Είναι προσωποποίηση αθλητικής ηθικής. Fair play. Είναι αυτός που ποτέ δεν πούλησε την ψυχή του. Ο ηγέτης, που είναι ηγέτης αλλά συγχρόνως δεν ντρέπεται να είναι και συμπαίκτης.

Ετσι όπως τον έβλεπα την Τετάρτη στην Αθήνα να υψώνει το τρόπαιο... σαν να μην το είχε ξαναπάρει ποτέ, και με ήδη κατατεθειμένη τη δήλωσή του ότι θα συνεχίσει για άλλη μία χρονιά, έως τα σαράντα, αναρωτιόμουν ό,τι θα σκεπτόταν ο καθένας: γιατί το κάνει ακόμα; Για πλουτισμό; Για φήμη; Για επιτυχία; Για αναγνώριση; Μα, απ' όλα είναι κιόλας γεμάτος.

Από τα 21 παίζει τελικούς. Η Αθήνα ήταν το 168ο διεθνές, με τη Μίλαν, παιχνίδι του. Για τη ματαιοδοξία των ρεκόρ; Μα, τα 'πιασε κι αυτά. Τις οκτώ συμμετοχές του Χέντο. Τα πέντε τρόπαια του Ντι Στέφανο. Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.
Είναι κάτι πολύ ανώτερο. Η ανάγκη να αναμειγνύεται εκεί όπου συσσωρεύονται κάθε χρόνο οι καλύτεροι του κόσμου.

Η χαρά να συμμετέχει εκεί όπου σταθερά παράγεται η καλύτερη ποιότητα (μπάλας) του κόσμου. Το ένστικτο να προκαλεί τον εαυτό του στην κορυφαία αρένα. Στο μεγαλύτερο πάλκο. Οσο του το επιτρέπουν ο χρόνος, το κορμί του, η φόρμα, ο αυτοσεβασμός. Αυτή η ανάγκη, αυτή η χαρά, αυτό το ένστικτο είναι «η Μίλαν». Η μενταλιτέ της επιτυχίας του επαρκούς.

Το έβδομο έμοιαζε με το πρώτο, κι οπωσδήποτε θα μοιάζει και με κάποιο από τα επόμενα. Εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, τούτο το απαράλλακτο διευθυντήριο (Μπερλουσκόνι, Γκαλιάνι, Μπράιντα, Γκαντίνι κ.λπ.) κρατάει το κλαμπ να είναι «η Μίλαν». Και εγγυάται ότι το κλαμπ δεν θα πάψει ποτέ να είναι «η Μίλαν». Ενα σύμβολο πίστης, ενότητας, συνέχειας.

Τι σημαίνει... η Μίλαν; Σημαίνει αυτόν που δεν κάνει relax ποτέ. Αυτόν που δεν ξεχνιέται να θαυμάζει τη θέα από την κορυφή. Αυτόν που φτάνει στην κορυφή και την άλλη μέρα κατεβαίνει πάλι στους πρόποδες της γης, έτοιμος να ξανανεβεί. Το Τσάμπιονς Λιγκ δεν έγινε προτεραιότητα της Μίλαν φέτος... αναγκαστικά λόγω του -8 στο ιταλικό πρωτάθλημα. Πάντα ήταν η Ευρώπη προτεραιότητα.

Μίλαν+Ευρώπη είναι όπως οι καρδούλες που σκαλίζουν τα ζευγάρια στα παγκάκια του πάρκου. Αμοιβαίος, διαχρονικός κι ασταμάτητα φλογερός έρωτας. Λένε πως, στο ποδόσφαιρο όπως και στον πόλεμο, η γνώση (του αντιπάλου) είναι η μισή νίκη. Κι όμως, η Μίλαν ποτέ δεν ήταν απρόσιτη για τον αντίπαλο. Ισα ίσα, συνηθέστατα διαβάζεται με ευχέρεια. Αλλ' όσο ευανάγνωστη κι αν είναι, όσο αναμενόμενη, είναι άλλο τόσο... μη αντιμετωπίσιμη.

Ο Αντσελότι έλεγε, κι επιβεβαιώθηκε και στα δύο, ότι πράγματι η ομάδα της Κωνσταντινούπολης ήταν πιο ισχυρή. Αλλ' η ομάδα που θα ερχόταν στην Αθήνα είναι (όπως ήταν και το '94 εδώ) πιο motivated. Πιο γκαζωμένη από κίνητρο. Αυτό, πώς να το αντιμετωπίσεις; Σε ποιο εγχειρίδιο ευρίσκεται η συνταγή; Οι αναλογίες με το Μουντιάλ 2006 δεν είναι τα (κοινά) πρόσωπα των παικτών, τόσο.

Είναι πρωτίστως ο «ιταλικός τρόπος», οτιδήποτε αρνητικό (ξεκινώντας) να το διοχετεύεις (στη διαδρομή) στο κανάλι της θετικότητας και να το κάνεις, από ντεζαβαντάζ στη θεωρία, όπλο στην πράξη. Από φρένο γκάζι. Το Κύπελλο Πρωταθλητριών, αυτά τα 52 χρόνια, είναι γεμάτο κύκλους. Η Ρεάλ, η Μπενφίκα, το Μιλάνο, η Βρετανία, ο Αγιαξ, η Μπάγερν, η Λίβερπουλ. Τελεία. Στη σύγχρονη εποχή, οι κύκλοι είναι όλο και πιο δύσκολοι.

Τα τελευταία 17 χρόνια, από τη Μίλαν του Σάκι και μετά, δεν έχει υπάρξει η ομάδα που να πήρε το τρόπαιο (όχι τρεις, ούτε καν) δύο συνεχείς σεζόν. Διότι είναι η εποχή όπου τα πάντα κρατούν λιγότερο. Ολα τρέχουν κι όλα καταναλώνονται και ξοδεύονται, πιο γρήγορα. Προσδοκίες, είδωλα, υποχρεώσεις, δυνάμεις, επιθυμία, οίστρος, αποθέματα, ελπίδα. Ολα.

Κι είναι σε τούτη την (τρελή) εποχή που η Μίλαν έπαιξε, την τελευταία εικοσαετία, οκτώ τελικούς. Περισσότερο κι από το νούμερο αυτό καθαυτό, είναι η εποχή που κάνει το επίτευγμα της Μίλαν ασύλληπτο.