Τα φουσκωμένα μάγουλα του Πίπο (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σούπερ Πίπο σημαίνει στα ιταλικά Σούπερ Γκούφι: το παρατσούκλι του Ιντσάγκι είναι το όνομα του ήρωα της Ντίσνεϊ. Στην Κωνσταντινούπολη η Μίλαν δεν είχε τον σούπερ ήρωά της κι έχασε, την Τετάρτη ήταν ο ΜVP. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Πίπο δημιουργεί σχολή. Πολλοί επιθετικοί μιμούνται το παιχνίδι του, κατανοούν ότι για να παίξεις ποδόσφαιρο πρέπει και λίγο να ξέρεις να σπεκουλάρεις τις ίδιες τις αδυναμίες του παιχνιδιού. Δεν είναι απαραίτητο να δημιουργείς, μπορείς απλώς να κυνηγάς την τύχη σου. Αυτό έκανε πάντα ο Ιντσάγκι: δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω.

Tον Πίπο Ιντσάγκι τον είχα πρωτοδεί το 1993, όταν φορούσε τη φανέλα της Πιατσέντσα και φόρτωνε με γκολ τις άμυνες των ομάδων της Β’ Εθνικής: ήταν δεν ήταν 20 χρόνων. Προηγουμένως είχε περάσει από τη Βερόνα και το Λέφε. Οταν οι συνομήλικοί του έβγαζαν μάτια στα τουρνουά των Νέων, προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν τους ατζέντηδες για να τους αναλάβουν, ο Ιντσάγκι έτρωγε τα γόνατά του στα γήπεδα της ιταλικής επαρχίας κι έστρωνε χαρακτήρα. Μετά την Πιατσέντσα πήγε στην Πάρμα, μετά παραλίγο να πάρει το «Χρυσό Παπούτσι» στην Ευρώπη με την Αταλάντα και μετά ο Λουτσιάνο Μότζι τον πήρε στη Γιουβέντους –τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Ο Ιντσάγκι δεν είναι απλώς ένας μεγάλος σέντερ φορ. Είναι κάτι άλλο: ο πιο μοντέρνος φορ που είδαμε στα γήπεδα τα τελευταία χρόνια.

Μοντέρνο

Μην μπλέκετε το μοντέρνο με το καλό ή το όμορφο. Το παιχνίδι του Ιντσάγκι δεν σηκώνει αισθητική αξιολόγηση. Η αισθητική προϋποθέτει συγκρίσεις, αναφορές, προηγούμενες εικόνες. Ο Ιντσάγκι δεν έχει προηγούμενο –τον έφτιαξε η εποχή. Στην πραγματικότητα το παιχνίδι του είναι η απόδειξη του πόσο έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια.

Καραούλι

Αν ρωτήσεις κάποιον πώς παίζει ο Ιντσάγκι, θα σου πει ότι στήνει καραούλι στο ύψος της ευθείας των αμυντικών και προσπαθεί να φύγει στον κενό χώρο. Οντως το κάνει αυτό –αλλά δεν κάνει μόνο αυτό. Οσοι τον είδαν στο ΟΑΚΑ, στη μεγαλύτερη βραδιά της ζωής του, κατάλαβαν ότι αυτό είναι μία μόνο από τις κινήσεις ρεπερτορίου. Το πιο σημαντικό είναι το τρέξιμό του, η ικανότητά του να παίζει στους χώρους, η καταπληκτική αίσθηση του χώρου και του χρόνου: και γι' αυτό είναι ένας μεγάλος αντιπρόσωπος του ποδοσφαίρου του καιρού μας. Ο Γιόχαν Κρόιφ είχε πει κάποτε σαρκαστικά ότι «ο Ιντσάγκι δεν παίζει ποδόσφαιρο, απλώς βρίσκεται εκεί που πρέπει τη στιγμή που πρέπει». Σήμερα το ποδόσφαιρο είναι ακριβώς αυτό: γνώση της στιγμής, κρίση.

Παλιά

Πριν από τριάντα πέντε χρόνια, όταν οι επιθετικοί για να παίξουν μπάλα έπρεπε πρώτα απ' όλα να μπορούν να την κρατάνε, ο Πίπο δεν θα είχε θέση σε καμία μεγάλη ομάδα. Την μπάλα την κρατάει ελάχιστα, δεν ντριμπλάρει, αλλά στην καλύτερη περίπτωση μπουκάρει, σπανίως πασάρει και παίζει εκνευριστικά για το γκολ. Πριν από 25 χρόνια, όταν στον Τζεντίλε επιτρεπόταν να αρπάζει από τον λαιμό τον Μαραντόνα και να του δαγκώνει την καρωτίδα, ο Πίπο δεν θα μπορούσε να σταθεί. Δεν είναι δυνατός, δεν αντέχει στις αγκωνιές και είναι μόνο νευρώδης, πράγμα που του επιτρέπει, εκτός από τα ξεπετάγματα, να παίζει εύκολα και το ένα-δύο. Με τους παλιούς κανονισμούς που επέτρεπαν τα σκληρά μαρκαρίσματα θα είχε πρόβλημα. Οι νέοι κανονισμοί νομίζεις ότι έγιναν γι' αυτόν. Ο Φέργκιουσον είχε πει κάποτε ότι ο Πίπο είναι σε θέση οφσάιντ ακόμα κι όταν κοιμάται. Ελα που δεν είναι έτσι…

Απλό

Το παιχνίδι του Ιντσάγκι ήταν πάντοτε ο θρίαμβος της προβλεψιμότητας και της απλότητας. Ολοι ξέρουν τι κάνει, αλλά κανείς δεν έχει βρει ακόμα τρόπο να τον βγάλει από το παιχνίδι. Ο Πίπο χάνεται όταν δεν παίρνει τις μπάλες που θέλει και το έχουμε καταλάβει. Εχει όμως αναπτύξει ένα αίσθημα-φονιά, τέτοιο που του επιτρέπει να στείλει την μπάλα στα δίχτυα ακόμα κι αν την πάρει μόνο μία φορά σε όλο το ματς. Το καταπληκτικό στην περίπτωσή του δεν είναι ότι μπορεί να σου κάνει ένα γκολ από το πουθενά, όπως έκαναν όλα τα μεγάλα φορ, αλλά ότι μπορεί να κάνει το «πουθενά» παιχνίδι. Την Τετάρτη το βράδυ δεν ήταν πουθενά κι όμως έβαλε δύο γκολ!

Μάτι

Τα γκολ του Ιντσάγκι αποδιοργανώνουν τις άμυνες, τις σκοτώνουν. Υπάρχουν παίκτες που σκοράρουν πιο πολύ: ο Κρέσπο π.χ. ή ο Φαν Νιστελρόι. Τα γκολ τους, όμως, δεν είναι «μαχαιριές» -είναι αποδείξεις κλάσης. Τα γκολ του Ιντσάγκι είναι σαν θανατηφόρα αρρώστια: άμα σε βρουν δεν γλιτώνεις. Γιατί; Διότι ο Πίπο σκοτώνει πάνω απ' όλα την ψυχολογία του αμυντικού, τον κάνει να σκέφτεται ότι έχει κάνει λάθος, ότι κάπου ο Ιταλός τον έπιασε κορόιδο, ότι η βραδιά του καταστράφηκε, ότι αυτή τη στιγμή όλοι γελούν μαζί του επειδή δεν κατάφερε να σταματήσει αυτό το ενοχλητικό τσιμπούρι, που ποτέ δεν γέμισε το μάτι σε κανέναν.

Το πρώτο

Χθες όλη η Ευρώπη γοητεύτηκε από το δεύτερο γκολ, κυρίως γιατί το έχει βάλει καμιά εκατοστή φορές: η επανάληψη μοιάζει πάντα με κερδισμένο στοίχημα. Εμένα πάλι όταν χθες είδα στη «SportDay» τη φωτογραφία που δημοσιεύω πάνω δεξιά, με κέρδισε το πρώτο: αυτή η εκτός λογικής καραμπόλα, χάρη στην οποία η Μίλαν άνοιξε το σκορ κι έφερε το παιχνίδι στα μέτρα της. Δείτε τη λεπτομέρεια της φωτογραφίας: τα φουσκωμένα του μάγουλα! Μόλις ο Πίρλο εκτελεί το φάουλ ο Ιντσάγκι σπριντάρει στον κενό χώρο. Δεν ξέρω αν επιδιώκει να βρει την μπάλα και να της αλλάξει πορεία, ούτε αν αυτό που σκεφτόταν είναι ότι η μπάλα μπορεί να φύγει από τα χέρια του Ρέινα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η φωτογραφία αποδεικνύει πως για τον Ιντσάγκι δεν υπάρχει «νεκρός χρόνος»: κάθε δευτερόλεπτο μπορεί να είναι χρήσιμο αν ξέρεις να το αξιοποιήσεις. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτό είναι το ποδόσφαιρο σήμερα. Καμιά φορά και η ζωή μας η ίδια…

Τι κατάρα!

Δεν ξέρω ποια κατάρα κυνηγάει την Ιντερ, αλλά πρέπει να είναι από αυτές που δεν σπάνε με τίποτα. Σκεφτείτε μόνο τι έπαθαν οι οπαδοί της φέτος. Η σεζόν ξεκίνησε πραγματικά με τους καλύτερους οιωνούς. Επειτα από πολλά χρόνια ο πρόεδρος Μάσιμο Μοράτι κατάφερε τελικά να διαλύσει το κύκλωμα που τον ανάγκαζε να βάζει συνεχώς χρήματα και να παρακολουθεί τους άλλους να κερδίζουν πρωταθλήματα. Η Ιντερ που δημιουργήθηκε το περασμένο καλοκαίρι ήταν η πληρέστερη της ιστορίας και κατέκτησε το πρωτάθλημα χωρίς αντίπαλο, διότι απείχε έτη φωτός από τους υπόλοιπους. Η Ιντερ κέρδισε και τα δύο ντέρμπι με τη Μίλαν στο πρωτάθλημα, πράγμα που κανείς δεν θυμάται από πότε είχε να συμβεί. Κι όμως, χθες το βράδυ πάλι οι οπαδοί της Ιντερ –όπως συμβαίνει καμιά εικοσαριά χρόνια τώρα– δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι τους! Το κοκκινόμαυρο Μιλάνο πάλι πανηγύριζε –στην αυλαία, πάλι τα χειροκροτήματα είναι για τον Πάολο Μάλντίνι και την παρέα του.

Οταν δύο αληθινά μεγάλες ομάδες συστεγάζονται στην ίδια πόλη, μπορεί να τύχει η μία να κερδίσει το πρωτάθλημα και η άλλη το Τσάμπιονς Λιγκ. Ομως είναι στατιστικά αδύνατο να γίνει κάτι τέτοιο δύο φορές! Η Μίλαν αυτό το χουνέρι στη συμπολίτισσα το έκανε και το 1990, όταν κέρδισε με τον Αρίγκο Σάκι το δεύτερο συνεχές Κύπελλο Πρωταθλητριών, τη χρονιά που η Ιντερ με τον Τραπατόνι κατέκτησε το Καμπιονάτο –όμως εκείνη ήταν μια Μίλαν πανίσχυρη και το κατόρθωμά της ήταν αναμενόμενο. Φέτος, όμως, ποιος το περίμενε; Φαντάζεστε τι γλώσσα έβγαλαν οι Ιντερίστες φέτος;

Πόσο πείραξε την Ιντερ αυτή η εξέλιξη φάνηκε και στις δηλώσεις του Μάσιμο Μοράτι μετά την πρόκριση της Μίλαν στον τελικό. «Είχαν κάποια προβλήματα να γραφτούν πέρυσι το καλοκαίρι στο Τσάμπιονς Λιγκ», είπε ο Μοράτι, θυμίζοντας την εμπλοκή των «ροσονέρι» στο σκάνδαλο, «αλλά στο τέλος τα κατάφεραν καλά. Ελπίζω να πάρουν μέρος στη διοργάνωση και του χρόνου».

Η πίκρα του χθες το βράδυ, όταν είδε το πανηγύρι του ιστορικού εχθρού, πρέπει να ήταν ατελείωτη.