Ενας δεινός εκτελεστής διαρκείας... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Δύσκολα θα αμφισβητήσει κάποιος την ορθότητα του κεφάτου αποφθέγματος του Μπιλ Σάνκλι: «Είσαι στην αντίπαλη περιοχή; Στείλε την μπάλα στα δίχτυα. Οταν λήξει ο αγώνας μπορούμε να συζητήσουμε τις εναλλακτικές δυνατότητες που είχες!».

Τέτοια παραίνεση ο «Πίπο» Ιντσάγκι δεν θα τη χρειαζόταν ποτέ. Αν ο Σάνκλι δεν μας είχε εγκαταλείψει πριν από 26 χρόνια, θα είχε εντοπίσει πολλούς (σύγχρονους) ποδοσφαιριστές που θα έπρεπε να γίνουν αποδέκτες της παλιάς συμβουλής του. Αν παρακολουθούσε τον τελικό της περασμένης Τετάρτης, στο ΟΑΚΑ, κάτι ανάλογο θα έλεγε στον Τζέραρντ. Εάν αναζητούσε παράδειγμα προς μίμηση, θα έδειχνε τον Ιντσάγκι.

Συχνά λέμε ότι το «αν» δεν χωράει στο ποδόσφαιρο, αλλά η αλήθεια είναι ότι και χωρίς αυτό μαραζώνουμε. Ο «Πίπο» προκαλεί το κοινό να τον καταστήσει αντικείμενο μιας ατελείωτης υποθετικής φιλολογίας. «Αν ήταν νεότερος θα έκανε καλύτερο κοντρόλ στην (τάδε) φάση» ή «κουράζεται ευκολότερα και χάνει την αυτοσυγκέντρωσή του». «Αν δεν έβαζε το σώμα του έτσι, στη φάση του πρώτου γκολ, πού θα κατέληγε η μπάλα;». Αμέτρητα ψυχαγωγικά «αν». Τα περισσότερα, για να θυμηθούμε πάλι τον Σάνκλι, μετά τα γκολ...

Το ένστικτο του εκτελεστή ανέκαθεν ήταν μια περιζήτητη «ευλογία» στο ποδόσφαιρο. Εάν η εστία παραβιαστεί με τρόπο θεαματικό ή ασυνήθιστο, τόσο το καλύτερο. Ομως αυτό θα είναι το επιπλέον «μπόνους» στην αισθητική μας. Ισως και η επιβράβευση του όμορφου ή απλώς ορθολογικού παιχνιδιού της ομάδας -ή και τα δύο: η επιθυμητή κατάληξη μπορεί να είναι απλή και λιτή. Θυμάμαι πολλά «συνηθισμένα» γκολ του Ιαν Ρας, όλα αποστάγματα της ποδοσφαιρικής αρτιότητας εκείνης της Λίβερπουλ. Για να είμαι ειλικρινής, η μνήμη μου αδυνατεί να ανασύρει έστω κι ένα γκολ του Γκερτ Μίλερ που δεν ήταν «απλό», «συνηθισμένο», «μινιμαλιστικό». Οπως ο «αχώνευτος» -στα μάτια του γράφοντος- γερμανικός ποδοσφαιρικός ορθολογισμός. Ομως...

Ομως η δεινότητα των χαρισματικών εκτελεστών είναι αυτή που ολοκληρώνει -και δικαιώνει- τις αρετές του συνόλου. Το ένστικτο και οι ικανότητές τους. Αναζητήστε το «φονικό» ένστικτο του «Πίπο» στην κίνησή του στο πρώτο γκολ του τελικού και τις ικανότητές του στο δεύτερο. Ναι, η τύχη στο πρώτο τον ευνόησε. Οπως ακριβώς τον είχε σταματήσει -αυτή κι ο Σορεντίνο- στην προηγούμενη επίσκεψή του στο ΟΑΚΑ: την τύχη δεν την έχεις πάντα σύμμαχο ή πάντα εχθρό.

Ο Ιντσάγκι δεν είναι ο παίκτης που θα «σμπαραλιάσει» μόνος του μια άμυνα, όπως έκανε ο Κακά στο «Ολντ Τράφορντ», υποχρεώνοντας δύο παίκτες των αντιπάλων να «σκουντουφλάνε» μεταξύ τους. Είναι, όμως, η επιτομή του ικανού μαχητή, του εκτελεστή διαρκείας. Του οφείλουμε αμέριστο σεβασμό.