Ηταν κουλ τελικός, δηλαδή... της Μίλαν! (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η αλήθεια είναι ότι έχω δει καλύτερους τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ απ' αυτόν της Αθήνας. Επίσης, είναι αλήθεια ότι έχω δει και χειρότερους. Τον εφετινό, θα τον χαρακτήριζα έως το πολύ πολύ ευχάριστο. Κυλούσε, σαν πασατέμπος. Αλλά νορμάλ. Κουλ. Οχι κάτι για να εκστασιαστεί, έστω να ενθουσιαστεί, κανείς.

Ο τελικός δεν γέννησε ακραίο δράμα, δεν ανέδειξε μεγάλους ήρωες, δεν είχε αληθινό (μ' όλη τη σημασία) MVP καν, δεν είχε ανατροπές και διακυμάνσεις, δεν είχε υπερβάσεις και υπερπροσπάθειες, δεν έφτιαξε κάποια Σταχτοπούτα, δεν παραβίασε καμία λογική του ποδοσφαίρου.

Μια και ήταν κουλ, θα 'ταν της Μίλαν! Για να 'ναι της Λίβερπουλ, ήθελε ηρωισμούς. Επος. Πλοκή. Δεν είχε τέτοια. Οπότε δεν θα μπορούσε να είναι της Λίβερπουλ. Η Λίβερπουλ είναι καλύτερη στο ν' αντιμετωπίζει την κατωτερότητά της απ' το να επιβεβαιώνει την ανωτερότητά της, και να χτίζει πάνω σ' αυτήν.

Η Λίβερπουλ «έπρεπε» να παίξει χειρότερα, απ' όσο (καλά) έπαιξε, για να 'χει τύχη. Ιδίως στο α' ημίχρονο ήταν τόσο καλή που, ασυναίσθητα φυσικά, άφησε να ξεγυμνωθούν τα στενά όριά της. Οταν είσαι καλός, χρειάζεσαι το εξτρά άγγιγμα της κλάσης για να μετατρέψεις την καλοσύνη σε γκολ.

Δεν το είχε, η ομάδα του Ράφα. Πάντοτε οι τελικοί, στο κομμάτι της διαχείρισής τους εκ μέρους του ηττηθέντος, βγάζουν από μέσα μας... τον προπονητή, που άπαντες κρύβουμε. Αρνούμαι να μπω στο παιχνίδι και στο καφενείο. Ηταν τελικός που κρίθηκε στην απειροελάχιστη λεπτομέρεια. Στην τόση δα στιγμή που, εκ των υστέρων, φαίνεται να έχει κάνει τόοοοοοοση διαφορά. Οχι ο πρώτος τέτοιος (τελικός), ούτ' ο τελευταίος.

Η Αθήνα επιβεβαίωσε στους Αθηναίους και σ' όσους άλλους Ελληνες κόπιασαν στην πρωτεύουσα ότι ο τελικός δεν είναι 90 λεπτά μπάλας μέσα σε τέσσερις γραμμές. Ο τελικός είναι η πλάκα. Το φαν. Το γύρω γύρω. Η ανάμειξη των ανθρώπων. Η συνάντηση των μενταλιτέ. Ενα τριήμερο διαφυγής απ' τη ρουτίνα της καθημερινότητας.

Τα 90 λεπτά μπάλας μέσα στις τέσσερις γραμμές τα βλέπεις και στην τηλεόραση. Και με πληρέστερη, απ' όση στην κερκίδα, θέαση. Με οπτική πρόσβαση εκεί που δεν φτάνει το γυμνό μάτι. Ο τελικός είναι για να ζήσεις την ατμόσφαιρα. Τα έκθαμβα, στην ανάπαυλα, μάτια του «μιλανίστα» Αντώνη για την εικόνα του Kop.

Ο αρχέγονος λόγος για να υπάρχει το ποδόσφαιρο, είναι να περνά ο κόσμος καλά μ' αυτό. Ο κόσμος πέρασε, διαισθάνομαι, καλά. Η διεκδίκηση στο Τάλιν προ διετίας, εν τέλει η ανάληψη του event, έχει δικαιώσει (και μόνον που ο κόσμος πέρασε καλά) το πρωταρχικό νόημά της. Τα επιμέρους, το οικονομικό effect ή οι οργανωτικές αδυναμίες κ.λπ., έπονται. Είναι υποσημειώσεις.

Σημασία έχει ότι το κοινό ευχαριστήθηκε. Πήγε σε μέρη, έπαιξε, χάρηκε μέγκα-σταρ από κοντά, δημιούργησε ιστορίες να τις διηγείται, είδε το Ολυμπιακό Στάδιο όπως δεν το 'χει ξαναδεί κι όπως, ίσως, δεν θα το ξαναδεί, συνειδητοποίησε την ιδιαιτερότητα, το σπέσιαλ της υπόθεσης. Εάν μάθαμε, κιόλας, πέντε πράγματα, τόσο το καλύτερο. Ακόμα καλύτερα, εάν εν ευθέτω χρόνω έλθει κατά δώ, 2010 με 2012, και κάνας τελικός Κυπέλλου UEFA...

Στη λογική των προσωπικών εξιστορήσεων των εμπειριών, ο καθένας ό,τι του συνέβη το γενικεύει και μ' αυτό καπελώνει την αξιολόγησή του για ολόκληρο το πρότζεκτ. Επαθε δηλητηρίαση απ' το βρόμικο στην καντίνα ή του φάνηκαν ακριβά τα αναμνηστικά; Μάπα ο τελικός. Βρήκε, από καραμπόλα της ύστατης ώρας, καλό εισιτήριο και εύκολο πάρκιγκ; Σούπερ ο τελικός.

Δεν γενικεύω το παραμικρό. Απλώς, νιώθω ότι χρωστάω μια καλή κουβέντα. Στους... τροχονόμους μας. Το δούλεψαν έτσι, που (σε ώρες, υποτίθεται, αιχμής και δίχως ολυμπιακές λωρίδες!) ανέβηκα με γιώτα-χι την Κηφισίας, από Νέο Κόσμο σε Καλογρέζα, σε μισή ώρα. Και την κατέβηκα μετά σε είκοσι λεπτά. Ως πολίτης προετοιμασμένος για τα χειρότερα, τους οφείλω το ευχαριστώ.