Φαντασμαγορία σε μαύρο-άσπρο (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

To χθεσινό υπερθέαμα ήταν ό,τι καλύτερο έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια σε αθλητικό χώρο. Οχι, όχι βέβαια ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Το ποδόσφαιρο, εξάλλου, είναι γοητευτικό για άλλους λόγους και πάντως όχι για την ποιότητα του παιχνιδιού. Ας μη γελιόμαστε, δεν μπορεί να συγκριθεί ως «αθλοπαιδιά» το ποδόσφαιρο ούτε με το μπάσκετ ούτε με το βόλεϊ ούτε με το τένις ούτε με το μπέιζμπολ. Εχει όμως την «έκρηξη», έχει την απλότητα, πάνω απ' όλα έχει την εξίσωση του μικρού με τον μεγάλο, την ανοιχτή πόρτα προς την έκπληξη. Στο ποδόσφαιρο μπορεί να νικήσει η Ελλάδα τη Γαλλία. Στο μπάσκετ μπορεί να νικήσει η Ελλάδα τις ΗΠΑ; Ουπς.

Κλείνει η παρένθεση. Αλλο ήθελα να γράψω. Για τη συναρπαστική παράσταση των Σαν Αντόνιο Σπερς στο δεύτερο παιχνίδι με τη Γιούτα Τζαζ. Κάποτε βλέπαμε την παρέα του Κρόιφ και μιλούσαμε για «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο». Αυτό που παραδίδει εν είδει 48λεπτου σεμιναρίου από τον Φλεβάρη και μετά η συμμορία του ονειρεμένου Τιμ Ντάνκαν είναι ο ορισμός του ολοκληρωτικού μπάσκετ. Οπως λέει και ο φίλος Γιώργος Συρίγος, όλα μοιάζουν βγαλμένα από μοιρογνωμόνιο.

Το passing game (μιας ομάδας χωρίς κλασικό πόιντ γκαρντ) βγάζει συνεχώς σουτ με άριστες προϋποθέσεις και -το πιο εξωφρενικό- ελεύθερα λέι απ. Οι παγίδες στην άμυνα στήνονται με έναν αυτοματισμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν παρακολουθείς ανθρώπους ή μηχανές.

Η τρέλα του Τζινόμπιλι ισοσκελίζει την εξωφρενική μεθοδικότητα των υπολοίπων, οι αυτοσχεδιασμοί του Πάρκερ ποτίζουν με μπρίο το σχέδιο του Πόποβιτς, ο θαυματουργός αμυντικός Μπόουεν είναι ο τέλειος «Ρόμπιν» δίπλα στον «Μπάτμαν» Ντάνκαν, οι πολύπειροι ρολίστες Χόρι, Φίνλεϊ, Μπάρι προσθέτουν σιγουριά από τον πάγκο, ο χαμάλης Ομπέρτο τελειώνει τις φάσεις που δημιουργούν οι υπόλοιποι.

«Boring», απαντούν στην Αμερική. Βαρετό. Είναι όντως ανιαρό να γνωρίζεις εξαρχής ποιος -και πώς- θα νικήσει. Θυμίζει ομάδα από ρομπότ το Σαν Αντόνιο. Αλλά για τον ρέκτη του μπάσκετ δεν υπάρχει τίποτε πιο μαγευτικό από το σεμινάριο τριγωνομετρίας που παραδίδουν οι Σπερς πάνω στο παραλληλόγραμμο του παρκέ. Και τίποτε πιο θεαματικό.

Οι αστραπιαίοι αιφνιδιασμοί, οι συνδυασμοί-βόλεϊ, οι σκαστές πάσες του ψηλού προς τον κοντό μέσα στη ρακέτα, οι «δεν περνάνε αυτά στη γειτονιά μας» τάπες, τα κλεψίματα στη σέντρα, τα τρίποντα έπειτα από πάσες-λέιζερ, όλα αυτά, φίλοι μου, στοιχειοθετούν φαντασμαγορία. Δώστε μου μάτια για να βλέπω, έλεγα από μέσα μου (ίσως και από το μικρόφωνο) στο πρώτο ημίχρονο του χθεσινού νυχτερινού αγώνα. Οι παίκτες της Τζαζ ώρες ώρες χάζευαν τις εμπνεύσεις των Σπερς, λες και έπαιζαν με την ορίτζιναλ Ντριμ-Τιμ και περίμεναν τη λήξη για να μαζέψουν αυτόγραφα. Αν γλιτώσουν το «σκούπισμα», θα είναι κατόρθωμα.

Δεν λέω ότι οι Ντάνκαν και Σία θα πάρουν περίπατο το πρωτάθλημα. Η προχωρημένη ηλικία αρκετών παικτών τους μπορεί να κοστίσει απέναντι στους Πίστονς, οι οποίοι είναι «υβρίδιο Σπερς». Ο πανδαμάτωρ δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ακόμα κι αν χάσουν, όμως, θα τους χρωστάω στο διηνεκές την απόλυτη μπασκετική απόλαυση αυτής της ποδοσφαιρικής Τετάρτης.