Οπου υπάρχει Τζέραρντ, υπάρχουν ελπίδα και πίστη (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η Μίλαν του 3-0 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν το όνειρο. Είχε τα πάντα, ό,τι μπορεί να απαιτήσει η ψυχή του πιο εκλεκτικού. Τεχνική, τακτική, αρμονία, δύναμη, αγωνιστικότητα, ταλέντο. Ολα, σε ύψιστο βαθμό έντασης, ρυθμού, ταχύτητας. Και πολλούς Ιταλούς στην πρώτη γραμμή. Ιταλούς που μπήκαν στη σεζόν, σε φυσική και νοητική (μετα-μουντιαλική) άπνοια. Τιμωρημένοι. Αβέβαιοι. Κουρασμένοι. Με πενιχρό κίνητρο. Σε κλαμπ που δεν είχε σκίσει, κιόλας, στην περίοδο των αγοραπωλησιών.

Η ολική μεταμόρφωση, κλιμακωτή από Αύγουστο σε Μάιο, είναι αληθινό θαύμα. Συνετέλεσε σ' αυτήν, μεταξύ πολλών άλλων, το σχήμα στο οποίο, ύστερα από βάσανο, κατέληξε ο Αντσελότι για να παίξει τα ρέστα της χρονιάς. Οτι πρόσθεσε έναν αγωνιστή χαφ, δηλαδή, τον Αμπροζίνι. Οπότε προώθησε, και αναζωογόνησε, τον καλύτερο από ποτέ Σέιντορφ. Κι έβαλε δεύτερο κυνηγό τον μοναδικό Κακά. Είναι το σχήμα της πληθωρικής παραγωγής και της σωστής ισορροπίας.

Το αποτέλεσμα της (αναδι)οργάνωσης ήταν ότι η Μίλαν εισπράττει περισσότερα από το απλό άθροισμα της ποιότητας ενός εκάστου. Εισπράττει από τη συνεργασία και την αφοσίωση. Κι έφτασε σε ψυχοφυσικό status που, στον ημιτελικό, της επέτρεψε να κάνει παιχνίδι πλούσιο σε πρέσινγκ, σε ντουμπλαρίσματα, σε κίνηση, σε τοποθετήσεις, σε αλληλοκάλυψη. Μία μέρα πριν, Πρωτομαγιά στο «Ανφιλντ», με το πρακτικά τέλειο αμυντικό παιχνίδι της η Λίβερπουλ είχε αναδείξει την αχίλλειο πτέρνα της Τσέλσι. Μαζί, έκρυψε τη δική της. Η αχίλλειος πτέρνα της Τσέλσι είναι η φτωχή ρευστότητα στις επιθετικές μανούβρες. Η δημιουργικότητα. Η ποικιλία. Η φαντασία. Η αχίλλειος πτέρνα της Λίβερπουλ είναι η τεχνική στην κατοχή μπάλας. Την προσπέρασε με το πνεύμα. Με τη θέληση, τη δουλειά, την ομαδικότητα, την ταπεινότητα.

Αλλά και την αυτοπεποίθηση που όλ' αυτά έδωσαν σε κάθε παίκτη της. Οτι, όλοι μαζί και μόνον έτσι, μπορούν να καταπολεμήσουν ό,τι δεν είναι προικισμένοι να διαθέτουν. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τώρα, έκανε το λάθος της Λίβερπουλ στο πρώτο ημίχρονο του τελικού πρόπερσι: «αθώα» διάταξη, δίχως σοβαρή κάλυψη των οπισθοφυλάκων από τους μεσαίους, αυτοκτονία όταν κυκλοφορεί στους ενδιάμεσους χώρους ο Κακά. Ο Αντσελότι δεν μπορεί να προσμένει ίδιο δώρο. Ας ρωτήσει τον Μουρίνιο τι τοίχο βρήκε μπροστά του. Κι ο Κάραγκερ δεν πρόκειται να τρέμει, εναντίον του Ιντσάγκι ή του Τζιλαρντίνο.

Δύο χρόνια μετά την Πόλη. Τέτοιες «δεύτερες ευκαιρίες» είναι, στο ποδόσφαιρο, σπάνιο νόμισμα. Η Μίλαν ξέρει ότι το βρήκε. Τη δυνατότητα να επανορθώσει. Μόνο που η Λίβερπουλ, αυτή τη διετία, φάρδυνε. Μεγάλωσε. Καλυτέρεψε. Η Μίλαν διατήρησε το στυλ της, την προσέγγιση στο παιχνίδι (κατοχή μπάλας, επιθέσεις με πολυάριθμους παίκτες, ανάπτυξη με πολλές κοντινές πάσες), τα στελέχη της. Τα στελέχη, δύο χρόνια επιβαρυμένα. Πρόπερσι ο Ντίντα συγκρινόταν με τον Μπουφόν και τον Τσεχ. Φέτος ο Ντίντα είναι η επιτομή της αστάθειας. Δεν ξέρεις, στη στιγμή, τι να περιμένεις από αυτόν.

Ο Οντο προσδίδει πολλή ενέργεια και το «καλλιεργημένο» δεξί πόδι, αλλά δεν έχει το χάρισμα του Καφού, ούτε την πείρα του φυσικά. Ο Νέστα είναι πάντοτε ο βράχος κι έχει επανέλθει σε φουλ φόρμα ξανά, πιο οξύς και γρήγορος από κάθε άλλη φορά. Αλλά, με τον Σταμ, το δίδυμο ήταν πιο κόμπακτ. Με τον Μαλντίνι, μάλλον πιο αργό σε αντιδράσεις. Και, στη θέση του Μαλντίνι, ο Γιανκουλόφσκι δίνει άλλη ερμηνεία στον ρόλο. Ο Τσέχος είναι, κατά βάθος, εξτρέμ που λατρεύει να ανεβαίνει. Ο Μαλντίνι, εκεί, ήταν σχεδόν τρίτος στόπερ.

Το 4-3-2-1 ακούγεται πιο συντηρητικό από το 4-4-2 αλλά έχει το καλό ότι ο επιπλέον χαφ ευνοεί τις πιο συχνές προωθήσεις των ακραίων μπακ. Το 4-4-2 ήταν ο Κακά πίσω από Σεβτσένκο και Κρέσπο. Το 4-3-2-1 είναι ο Κακά κι ο Σέιντορφ πίσω από τον (όποιον) ένα φουνταριστό. Ο Κακά είναι στο peak, ο Γκατούζο σταθερός στο υψηλό επίπεδο, ο Πίρλο κάπως πεσμένος. Αλλά στον σέντερ φορ η υστέρηση είναι καταφανής. Δεν υπάρχει «εκείνος ο Σέβα» που ενέπνεε. Εδώ, ο ένας περισσότερο τρέχει και δουλεύει για τους δύο από πίσω παρά απειλεί. Η εξίσωση δεν βγάζει τη Μίλαν του 2007 καλύτερη από τη Μίλαν του 2005. Αλλά εάν το πάρει στην Αθήνα, ουδείς θα το θυμάται ή θα νοιαστεί γι' αυτό.

Και η Λίβερπουλ; Στο lounge των ποδοσφαιριστών, στο «Ανφιλντ», υπάρχει μια πανηγυρική φωτογραφία από το 2005. Εχουν κυλήσει μονάχα δύο χρόνια κι όμως είναι δύσκολο να τους πει κανείς, ένα προς ένα, με τα ονόματά τους! Παραμένει δημοφιλές αστείο, στο κόκκινο κομμάτι της πόλης, ότι ο Τραορέ ή ο Μπίστσαν έχουν κερδίσει περισσότερα Κύπελλα Ευρώπης από οποιονδήποτε παίκτη φόρεσε ποτέ τη φανέλα της Εβερτον (ένα, δηλαδή, έναντι μηδενός!), αλλά ισχύει και για τον Χοσέμι ή τον Νούνιεθ.

Στη δε φωτογραφία βλέπει κανείς ακόμα και τον Ντιαό, τον Πάρτριτζ, τον Ουίτμπρεντ. Σήμερα παίζουν στη Στόουκ Σίτι, στη Ρόδεραμ, στη Μίλγουολ. Τότε, πρώτη σεζόν του Ράφα, ήταν ο πυρήνας 4-5 βασικών παικτών κι οι υπόλοιποι που έκλειναν τις τρύπες. Τώρα, όσο αουτσάιντερ, η Λίβερπουλ έχει πολλές επιλογές σε όλες τις θέσεις. Στους κεντρικούς χαφ φτάνει στην πολυτέλεια. Η σφραγίδα του Μπενίτεθ είναι, πια, πολύ πιο ευδιάκριτη. Ο Αντσελότι είπε ότι η Λίβερπουλ «δεν είναι τόσο καλή όσο η Γιουνάιτεντ, αλλά είναι πιο σκληρή». Εννοούσε, φίζικαλ. Αλλά είναι σκληρή, σκληραγωγημένη ακριβέστερα, και νοητικά. Και τακτικά.

Ο ήρωας Ντούντεκ είχε δηλώσει, μετά την Πόλη, ότι «πλέον μπορώ να κόψω το ποδόσφαιρο». Ο Ράφα, δίχως συναισθηματισμούς, τον... βοηθά να το κάνει. Εφερε τον πιο αξιόπιστο Ρέινα που, και στα πέναλτι, αποδείχθηκε εξίσου ικανός. Εκείνο που παραμένει, είναι η έλλειψη της top-class. Στους στράικερ, πρωτίστως. Αλλά, πάλι, ο Μπενίτεθ νομιμοποιείται να πιστεύει τον Κόιτ πιο πολύ από τον Μπάρος. Και τον Κράουτς, από τον Σισέ. Top-class δεν υπάρχει ούτε στους εξτρέμ. Γι' αυτό, άλλωστε, συχνά θυσιάζεται εκεί ο Τζέραρντ.

Οπου υπάρχει Τζέραρντ, όμως, υπάρχει και ελπίδα. Πίστη. Η Λίβερπουλ παραμένει κατώτερη από τη Μίλαν. Οχι όσο κατώτερη ήταν όταν γεφύρωσε το χάσμα, ωστόσο, το 2005. Και η Μίλαν είναι ο ιδανικός αντίπαλος, για ομάδα και προπονητή που, ενώ μπορεί να μπλοκάρουν απέναντι στην Μπενφίκα, το 'χουν σπεσιαλιτέ να υπερνικούν τον ανώτερο (Γιουβέντους, Τσέλσι δύο φορές, Μπαρτσελόνα, Μίλαν). Στο τέλος της ημέρας, η Μίλαν δεν είναι για τη Λίβερπουλ (ως προς τον φόβο της ήττας) η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Από τη Μίλαν, μπορεί να ηττηθείς και να τη χειροκροτήσεις, χαρούμενος που ήσουν ο παρτενέρ της. Από τη Γιουνάιτεντ, η ήττα απλώς δεν αντέχεται.