Λίγα σπίτια, κακό χωριό (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Μάιο του 2000, ο Απόλλωνας υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική. Ομολογουμένως, άγρια κυνηγημένος απ' το αιμοσταγές καθεστώς της εποχής (με το κωδικό όνομα Παράγκα). Καλύτερος παίκτης που του είχε απομείνει, τότε, ήταν ο Σταύρος Λαμπριάκος. Εμεινε μαζί τους άλλον ένα χρόνο κι ύστερα έφυγε για την Ξάνθη.

Μάιο του 2005, οι καλύτεροι παίκτες που είχαν απομείνει στον Απόλλωνα ήταν ο Δάρλας κι ο Σαρακατσάνος. Ο Απόλλωνας υποβιβάστηκε στη Γ' Εθνική. Μ' εκείνη την αξέχαστη ήττα, τελευταία αγωνιστική, στην Καλαμάτα: 7-3. Από... 0-2. Ηδη, μιλούσε η ακρίβεια της νομοτέλειας.

Πέρυσι, στη Γ' Εθνική, ο Απόλλωνας ήταν η τελευταία από τις ομάδες που σώθηκαν. Εφέτος, Μάιο του 2007, δεν θα σωθεί. Κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι η πρώτη από τις ομάδες που πέφτουν. Οι καλύτεροι παίκτες που του έχουν απομείνει είναι ο Βέρμπης κι ο Καρποντίνης.

Το ακόμα χειρότερο: Ο Απόλλωνας, επιπλέον, υπέστη ατίμωση. Την περασμένη Κυριακή με τον Πανηλειακό. Σε χρονιά κατά την οποία ηττήθηκε στη Ζάκυνθο ή στην Ιεράπετρα ή στη Ριζούπολη απ' το Κορωπί, την ίδια χρονιά κατά την οποία έφαγε τέσσερα γκολ στην έδρα της Παναχαϊκής ή του Πανηλειακού ή εντός από τον Αιολικό, αυτό (το κυριακάτικο) ήταν το επιστέγασμα.

Διότι, δίχως αυτό, ακόμα κι έτσι θα μπορούσε να σωθεί, τελευταία αγωνιστική στη Μυτιλήνη. 'Η να υποβιβαστεί, αλλά με την αξιοπρέπεια του συλλόγου άθικτη. Σαν, π.χ., την Κέρκυρα στη Σούπερ Λίγκα. Οπως έγινε, είναι κηλίδα ντροπής. Σαν του Αρη, πρόπερσι στου Χαριλάου με τον Ηρακλή.

Η ντροπή είναι οδυνηρή. Ο,τι συνδέεται με τα συγκεκριμένα πρόσωπα, που είπαν να το παλέψουν έως το τέλος, απλώς την κάνει αφόρητη. Ο,τι κι αν μεσολάβησε ή υπεισήλθε την Κυριακή, τα γεγονότα δεν αλλάζουν. Βοούν. Απαιτούν έντιμη συγγνώμη. Συμβαίνει να γνωρίζω (και να έχω στην πιο υψηλή υπόληψη) και τον Αριστείδη Καμάρα και τον Γιάννη Γεωργαρά.

Ο Αριστείδης είναι ο Απόλλωνας. Το γήπεδο έχει τ' όνομα του αδελφού του, του συχωρεμένου Γιώργου. Κι η κερκίδα κτίστηκε, απ' τη μετεγγραφή του Αριστείδη στον Παναθηναϊκό. Ο Αριστείδης ξέρω ότι το βασάνισε, εάν συνέφερε το καθαρτήριο της Δ' Εθνικής ή η επιβίωση στη Γ'. Προέκρινε, πιθανόν και για συναισθηματικούς λόγους, το δεύτερο. Εγινε, γι' αυτό, η απεγνωσμένη προσπάθεια. Θα συμβεί όμως, εν τέλει, το πρώτο.

Ο Γιάννης ήταν το (ντελικάτο) «δεκάρι», όταν ο Απόλλωνας μπορούσε να έχει τον τερματοφύλακα της εθνικής Πολωνίας (Κούκλα) ή, έστω στα τελειώματα, τον μύθο του Ολλανδού Ρενέ φαν ντε Κέρκχοφ. Ηταν η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα για την οποία, το 1983 στον «Φίλαθλο», έκανα ρεπορτάζ. Και γνώρισα (στον νυν προπονητή) ένα ελεύθερο πνεύμα, ανήσυχο, ψαγμένο, με guts. Κύλησαν δυόμισι, κοντά, δεκαετίες. Το πνεύμα γνωρίζω ότι παραμένει αναλλοίωτο.

Το παράδειγμα του Αρη (από το ναδίρ του 2005 στο ζενίθ του 2007) είναι πειστικό ότι, υπό συνθήκες, μπορεί να υπάρξει η μετά θάνατον ζωή. Η, μετά τη στάχτη και το έσχατο όριο, αναγέννηση. Αλλ' αυτό είναι κάτι για το αύριο. Για το σήμερα, είναι η αποκαρδιωτική διαπίστωση ότι η μιζέρια καταπίνει. Φθείρει. Ακόμα και γίγαντες, όπως ο Αριστείδης. Η πραγματικότητα αποδιώχνει τους «καλούς» που πάνε και μπλέκουν στη λασπουριά της.
Κι η πραγματικότητα είναι ότι ο Απόλλωνας, σήμερα, έχει (πολλή) μιζέρια. Λίγα σπίτια, κακό χωριό.