Αν αρχίσουν να δέρνουν κι οι Απολλωνιστές... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Μια φορά και έναν καιρό, ο όρος «βίαιος οπαδός του Απόλλωνα» φάνταζε περισσότερο σουρεαλιστικός κι από το «Βεδουίνος ψαροτουφεκάς» ή «Εσκιμώος καμηλιέρης». Επεισόδια στη Ριζούπολη; Μόνο οπαδοί «των άλλων». Το ίδιο ακριβώς «καλό όνομα» είχαν και οι φίλοι της ομάδας μπάσκετ των γειτονικών Πατησίων, του Σπόρτιγκ.

Στα 70s και τα πρώιμα 80s, εάν οι «σκληροπυρηνικοί» πιστοί του Ιωνικού Νικαίας ήταν «φόβος και τρόμος» των οπαδών –ενίοτε και των παικτών– των αντιπάλων, στον αντίποδα φιγουράριζαν εκείνοι του Σπόρτιγκ: ζωντανός ορισμός της ηρεμίας. Αργότερα ο τίτλος των μεγαλύτερων «τσαμπουκάδων» άρχισε να εναλλάσσεται, αλλά στο εκ διαμέτρου αντίθετο «αξίωμα» ακλόνητοι παρέμεναν οι «Σπορτιγκίτες».

Ο ποδοσφαιρικός Απόλλωνας και το καλαθοσφαιρικό Σπόρτιγκ διέθεταν, όχι μόνο απολύτως νηφάλιους, αλλά και λίγους οπαδούς. Κανένα από τα δύο δεν ήταν τυχαίο. Η (διπλή) εξήγηση αφορούσε τα χωροταξικά αλλά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της ευρύτερης περιοχής των Πατησίων: στη συνείδηση των κατοίκων της, η όλη περιοχή καταγράφεται ως απλή προέκταση του κέντρου, όχι ως άθροισμα από αυτοτελείς, οριοθετημένες συνοικίες.

Η ομάδα -ποδοσφαίρου ή μπάσκετ- δεν ήταν ποτέ τοπικό ή τοπικιστικό σημείο αναφοράς, όπως συνέβαινε σε Μαρούσι, Δάφνη, Παγκράτι, Καισαριανή, Βύρωνα κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο πως το Σπόρτιγκ των Πατησίων και ο Πανελλήνιος της Κυψέλης ουδέποτε συμπεριελήφησαν στις –άφθονες, κατά τα άλλα- «βεντέτες» μεταξύ άσπονδων «γειτόνων»: Περιστέρι - Αιγάλεω, Νίκαια - Κορυδαλλός, Βύρωνας- Καισαριανή κ.λπ. Κάτι ακόμη: κοινωνικά ανομοιογενής η περιοχή του Απόλλωνα και του Σπόρτιγκ, δεν περιβλήθηκε ποτέ από την «αίγλη» μιας ταξικής ή πολιτισμικής ιδιαιτερότητας, όπως λόγου χάριν συμβαίνει στο Περιστέρι: ένας λόγος λιγότερος να γίνει η ομάδα «παντιέρα» μαχητικότητας -με την καλή ή κακή έννοια.
Η είδηση, λοιπόν, ότι οπαδοί του Απόλλωνα πρωταγωνίστησαν σε σοβαρά επεισόδια ηχεί σαν «τέλος εποχής». Μόνο που η εποχή έχει παρέλθει, προ πολλού. Ποια εποχή; Εκείνη κατά την οποία η βιαιότητα χρειαζόταν ειδικούς λόγους για να εκδηλωθεί: χρόνιες «βεντέτες», τοπικισμούς, κ.λπ. Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι πλέον «προαπαιτούμενο» -αρκεί η γενική εξοικείωση με τη βία, σε όλες τις εκφάνσεις της: βία των «κουκουλοφόρων», βία της Αστυνομίας σε βάρος διαδηλωτών, βίαιη -κατ’ ουσίαν- περιστολή του ελεύθερου χρόνου των εφήβων και πολλά «λαμπρά» ακόμη. Στην Ελλάδα μπορεί να μην έχουμε τα γκέτο του Παρισιού ή τον επαγγελματικά οργανωμένο χουλιγκανισμό της Ρώμης. Εχουμε όμως μια γενική διάχυση τραχύτητας, «μπουχτίσματος», αλλά και παραλογισμού: σε μία κοινωνία στην οποία κινδυνεύεις να φυλακιστείς επειδή έβρισες, αλλά «τη βγάζεις καθαρή» όταν «τζογάρεις» τα αποθεματικά ασφαλιστικών Ταμείων, όχι οι οπαδοί του καλοκάγαθου Απόλλωνα, αλλά και η Μητέρα Τερέζα θα «θόλωνε»...