Το μάθημα της ταπεινότητας (δεκατρία χρόνια μετά...) (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ξεφυλλίζοντας αυτές τις ημέρες (ελληνικές) εφημερίδες του '94, περί τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ τότε στο Ολυμπιακό Στάδιο, θυμήθηκα αρκετά και διδάχθηκα άλλα τόσα. Ηταν, Μίλαν-Μπαρτσελόνα εκείνο τον Μάιο, η κορύφωση των αντιθέσεων.

Οι Ιταλοί είχαν τιμωρημένους τους δύο «γερουσιαστές» του κέντρου της άμυνας, τον Μπαρέζι και τον Κοστακούρτα, μάλιστα ο Κοστακούρτα έμελλε, κάπου ενάμιση μήνα μετά, να χάσει (με κάρτες, ξανά) και τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου εναντίον της Βραζιλίας στην Καλιφόρνια.

Οι Καταλανοί πάλι, με Ρομάριο και Στοΐτσκοφ φωτιά μπροστά, «προορίζονταν» να τους κομματιάσουν. Ο Ρομάριο έλεγε πως θα χαρίσει το τρόπαιο στον πατέρα του. Και ο Στοΐτσκοφ ότι οι παίκτες της Μίλαν είναι καλοί. «Μπορούν άνετα να σταθούν στην Μπαρτσελόνα!». Χα, χα, χα. Οι «ροσονέρι», απλώς, έκρυβαν λόγια.
Εβλεπαν, άκουγαν, φόρτωναν. Η Μπάρτσα, το Σάββατο πριν από τον τελικό, είχε κατακτήσει το τέταρτο σερί πρωτάθλημα στην Ισπανία. Μες από τα χέρια της Ντεπορτίβο, που στο 90' του τελευταίου ματς (με τη Βαλένθια στο «Ριαθόρ») έχασε το περιβόητο πέναλτι. Του Τζούκιτς. Και τον τίτλο.

Ο Κρόιφ, ήδη κυπελλούχος Ευρώπης, εδώ το '87 με τον Αγιαξ, (επαν)ήλθε στην Αθήνα... θυελλώδης. «Ο θεός είναι φίλος μου», και τέτοια. Και πρόβες-πόζες με το κύπελλο, και «η νίκη της Μπάρτσα θα 'ναι νίκη του ποδοσφαίρου», και «η Μίλαν του Σάκι ήταν καλύτερη, τώρα η Μίλαν (σ.σ.: του Καπέλο) είναι μόνον άμυνα», όλο το σετ της τρέλας.

Αποτέλεσμα, πάρε να 'χεις: 4-0, και λίγο ήταν στη βραδιά, η (...αμυντική) Μίλαν. Ο Μαλντίνι, από το αριστερό άκρο στην καρδιά της άμυνας, ήταν Μπαρέζι και Κοστακούρτα μαζί. Ο γκολκίπερ Ρόσι, σε έκσταση, κυκλοφορούσε φορώντας μόνο το σπασουάρ στους διαδρόμους έξω από τα αποδυτήρια και ούρλιαζε «κε κάτσο»!

Για την Γκατζέτα, «το αληθινό τρόπαιο ήταν η φάτσα του Κρόιφ». Απερίγραπτη, στην ταπείνωσή της. Ο Σαβίτσεβιτς, ο μοναδικός που δεν είχε πατρίδα και εθνική να υπερασπίσει στο Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών τον επόμενο μήνα, είχε συνθέσει τη ραψωδία της ζωής του. Ο Ντεσαγί κατάπινε με βουλιμία και ωμότητα ό,τι περνούσε.

Ρώτησα τον Σαβίτσεβιτς, σε μια πρόσφατη ευκαιρία, ποιος ήταν ο MVP του τελικού. Ο ίδιος ή ο Γάλλος; Είπε: «MVP ήταν η ομάδα. Ολόκληρη. Το σύνολο. Ο Ντοναντόνι, ο Αλμπερτίνι, ο Μπόμπαν, ο Πανούτσι, όλοι». Συνήθως, έως πάντοτε, ο θρίαμβος του γκρουπ (και όχι του ενός) είναι ο θρίαμβος της ταπεινότητας.

Τι δηλοί ο μύθος που, 13 χρόνια πίσω, ζήσαμε από τόσο κοντά; Ο Αντσελότι έχει πει κάμποσα, τις τελευταίες εβδομάδες. Ο Γκατούζο, επίσης. Πόσο καλύτερη είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τη Λίβερπουλ, και λοιπά. Ο σερ Αλεξ δήλωσε «απολύτως βέβαιος» για τη νίκη της Μίλαν. Φανταστείτε να το 'κανε ο Μουρίνιο...

Δεν θα 'πρεπε. Οχι επειδή δεν είναι, εκ μέρους της Μίλαν, politically correct. Αλλά επειδή, καθ' ότι πρόκειται για ποδόσφαιρο και τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, είναι σαν να σκάβουν (τον νοητικό) λάκκο (τους). Εάν πέσει κάποιος μέσα, αυτός αποκλείεται να 'ναι ο Ράφα. Ή ο Τζέραρντ.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι, πράγματι, «καλύτερη» από τη Λίβερπουλ. Αλλά η Λίβερπουλ, στην Αθήνα, δεν θα 'ναι για τη Μίλαν όσο «βολική» ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (για να... ποδοπατηθεί) στον ημιτελικό του «Σαν Σίρο»!