Προσβολή της αισθητικής (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Την Κυριακή που μας πέρασε είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω για δεύτερη φορά live και από το μπαλκόνι του σπιτιού μου τον θίασο της Αυλής των Θαυμάτων που ονομάζεται Ετήσιος Μαραθώνιος του Δήμου Αθηναίων. Επειδή υποθέτω ότι το κακό θα τριτώσει, μερικές σκέψεις μπας και αποφευχθεί η ζημιά.

Για να έχει αξία ένα αθλητικό γεγονός πρέπει να υπάρχει κάποια προοπτική. Το ευκταίο σε ένα μαζικό γεγονός, όπως οι λαϊκοί μαραθώνιοι, θα ήταν κάποιος να μετάσχει, να το γουστάρει και να το επαναλάβει επ' ωφελεία της υγείας του και του νοσοκομειακού συστήματος της χώρας μας. Αυτό όμως προϋποθέτει οργάνωση και σοβαρότητα. Πρώτον στην επωνυμία. Οταν γράφεις «Μαραθώνιος Δρόμος» και με αυτόν τον όρο αναφέρεσαι σε τέσσερα χιλιόμετρα δρόμου στο κέντρο της Αθήνας, ήδη έχεις δώσει ένα στοιχείο γελοιότητας για να προσελκύσεις τους γραφικούς και τα νούμερα. Τα οποία εμφανίζονται για να πάρουν το δίπλωμα της συμμετοχής και να μπορούν να το κρεμάσουν στο σπίτι τους. Δεν θα πείραζε αν ο συρφετός που μαζεύεται στον μαραθώνιο δεν απωθούσε οποιονδήποτε άνθρωπο θέλει να έχει κάποια σοβαρότητα.

Μέσα σε ένα τέταρτο που παρακολούθησα τους δρομείς από το μπαλκόνι παρατήρησα: 1) Πενήντα πιτσιρικάδες που τράκαραν μεταξύ τους για πλάκα. 2) Δέκα υπέρβαρες τετραμελείς οικογένειες που έτρεχαν σαν ισάριθμα κινούμενα ντονέρ. 3) Εναν μαύρο με πουκάμισο έξω από το σορτς. 3) Πέντε γκόμενες με σαμπό. 4) Ανεξάρτητους και μεμονωμένους χοντρούς και χοντρές να τρέχουν με τη χάρη Σμυρνιών που τους κυνηγούν τσέτες. 5) Εναν με τρία σκυλιά. 6) Μέχρι και διακόσια άτομα που από φάτσα, ντύσιμο και στυλ, και ο Ελευθεράτος να είσαι, τους κόβεις το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και τους ζητείς να αφήσουν όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο για να ενταχθούν στο πρώτο πρόγραμμα ευθανασίας.

Τι αποκόμισε ο μέσος Αθηναίος που συμμετείχε στον μαραθώνιο του δήμου; Στην καλύτερη και λαμβανομένης υπόψη της σωματικής του κατάστασης, ένα ξεγυρισμένο πιάσιμο από το τρέξιμο. Στη χειρότερη μία αξέχαστη θλάση. Ποιο θα είναι το συμπέρασμα του δημότη μετά τον μαραθώνιο; «Αν εγώ ξανακάνω μεγαλύτερη διαδρομή από όση από το παρκαρισμένο αυτοκίνητο μέχρι την ταβέρνα, να με πείτε μαλάκα». Σε τέτοιες εκδηλώσεις όσοι ασχολούνται λίγο σοβαρά με τον αθλητισμό μένουν μακριά και αλάργα. Οσοι δεν ασχολούνται, με τον τρόπο που αρχίζουν αποκλείεται να ξανασχοληθούν.

Το θέμα δεν είναι να καταργηθεί ο Μαραθώνιος της Αθήνας, αλλά να διοργανωθεί σοβαρός μαζικός αθλητισμός. Ο μαζικός αθλητισμός από τη φύση του και τον αριθμό των συμμετεχόντων είναι δυσκολότερος να διοργανωθεί από τον πρωταθληματικό και ο δήμος θα πρέπει να βρει χώρους, να προσλάβει γυμναστές και να φτιάξει προγράμματα. Αυτό το πράγμα που εμφανίστηκε την Κυριακή και έχει τις ρίζες του στην εποχή του κατά ΠΑΣΟΚ μαζικού αθλητισμού είναι προσβολή στην αισθητική και τον αθλητισμό και δεν έχει νόημα και αντικείμενο. Μέχρι ο δήμος να εμφανίσει κάτι που να έχει αρχή, μέση και τέλος, εκδηλώσεις όπως η κυριακάτικη έχουν νόημα μόνο σαν πρόβες για επιθεωρησιακά νούμερα.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν οι Χάρλεμ εμφανίζονταν στο Καλλιμάρμαρο και ο Πανούτσος φόραγε κοντά παντελόνια, στο πέταλο του σταδίου πριν από την επίδειξη των μαύρων ζογκλέρ είχαν εμφανιστεί δύο παίκτες του πινγκ πονγκ. Είχαν δώσει έναν αγώνα επίδειξης στον οποίο, αφού ξεκινούσαν με νορμάλ χτυπήματα, προχωρούσαν με τον ένα να παίρνει την πρωτοβουλία και τον άλλον να παίζει άμυνα. Κατέληγαν με αυτόν που έπαιζε επίθεση να καρφώνει με όλη του τη δύναμη και τον άλλον να βγάζει άμυνες των 15 και μέτρων. Ο νεαρός Πανούτσος λοιπόν είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι το πινγκ πονγκ είναι το θεαματικότερο παιχνίδι στον κόσμο, μέχρι να δει κανονικούς αγώνες στο ανώτατο επίπεδο. Στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972, όταν με τους καλύτερους παγκοσμίως παίκτες αποφάσισα ότι πινγκ πονγκ είναι από τα αθλήματα, που καλύτερα είναι να παίζει ο ίδιος παρά να τα παρακολουθείς και ότι πιθανότατα στο υψηλότερο επίπεδό του είναι λιγότερο θεαματικό από αγώνες ανάμεσα σε μέτριους παίκτες.

Αντίθετα, υπάρχουν αθλήματα που μόνο όταν ο αγώνας γίνεται για κάποια διοργάνωση αξίζει να τα παρακολουθείς. Το απόλυτο παράδειγμα είναι η πυγμαχία, που είναι αδύνατον, αν δεν υπάρχουν λεφτά ή έπαθλο, δύο άνθρωποι να χτυπούν ο ένας τον άλλον για πλάκα. Οχι πολύ μακριά από την πυγμαχία, βρίσκεται και το ποδόσφαιρο. Εκτός της Αγγλίας, στην οποία υπάρχει παράδοση, το να θελήσεις να τιμήσεις παίκτη με φιλικό αγώνα είναι φλερτ στην αποτυχία. Το αποδεικνύει η πείρα, που ακόμα και ματς που έγινε προς τιμήν του μεγαλύτερου Ελληνα ποδοσφαιριστή, του Βασίλη Χατζηπαναγή, πήγε άπατο. Το να θέλεις όμως να τιμήσεις παίκτη σε All Star Game ποδοσφαίρου, ένα πράγμα που μοιάζει να αντιγράφτηκε κατευθείαν από το μπάσκετ, είναι συνταγή για δυσφήμιση. Το γράφω για την τραγωδία που ονομάζεται All Star Game του ελληνικού πρωταθλήματος. Με παίκτες να σκυλοβαριούνται δύο μέρες μετά τη λήξη του πρωταθλήματος, με προπονητές να θέλουν να ευχαριστήσουν τους παίκτες της ομάδας τους καλώντας τους να παίξουν, όπως έκανε ο Καραγεωργίου με τον Κοιλιάρα του Εργοτέλη, και με το κοινό να αδιαφορεί επιδεικτικά, πέντε χιλιάδες ήταν οι θεατές που ανακοινώθηκαν, αλλά περισσότερο με χίλιους έμοιαζαν. Το να το κάνει ο Θεός All Star Game του Καυταντζογλείου ήταν περισσότερο προσβολή και λιγότερο τιμή στην καριέρα του Θοδωρή Ζαγοράκη. Ανεξάρτητα με τα μεροκάματα, είναι αξιοπερίεργο πώς αυτή η δυσφήμιση του ποδοσφαίρου συνεχίζει να διοργανώνεται και πώς μεγάλες εταιρείες που ενδιαφέρονται για το εταιρικό τους πρόσωπο, όπως η Vodafone, επιμένουν να συνδέονται με αυτή την ετήσια αποτυχία.

Οπως και με το πινγκ πονγκ, ένα παιχνίδι που σηκώνει με τα χίλια αγώνες επίδειξης είναι το τένις. Υπό νορμάλ αγωνιστικές συνθήκες, το τένις είναι ένα φοβερά γρήγορο σπορ, που για να το εκτιμήσεις πρέπει να είσαι μέσα στο γήπεδο, αφού η τηλεόραση δεν μπορεί να αποδώσει τη δυσκολία του. Το αγωνιστικό όμως τένις παίζεται με τα ποσοστά επιτυχίας κάθε χτυπήματος στα υπόψη του τενίστα. Δηλαδή, αν το top spin έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας από το slice, ο τενίστας χρησιμοποιεί το δεύτερο, επειδή η ταχύτητα της βολής είναι αργή μόνο όταν θέλει να κερδίσει χρόνο ή ένα στα είκοσι χτυπήματα για να αλλάζει τον ρυθμό και να μην μπορεί να προσαρμοστεί απόλυτα ο αντίπαλός του. Η σκλαβιά στο percentage έκανε κάποια χτυπήματα, όπως τα drop shots και το moonball, να εξαφανιστούν από το τένις.

Το τένις σήμερα παίζεται σε πολύ υψηλότερες ταχύτητες από όσες παιζόταν πριν από 30 χρόνια. Ταυτόχρονα, το τένις έγινε πολύ πιο μονότονο από εκείνο που παιζόταν τότε. Οι παίκτες είναι καλύτεροι και πολύ πιο γυμνασμένοι, η τηλεοπτική κάλυψη ανώτερη, αλλά τα χτυπήματα έχουν περιοριστεί. Υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους το τένις θα αποκτούσε μεγαλύτερη ποικιλία. Να μεγαλώσει το γήπεδο ή οι παίκτες να πηγαίνουν πιο αργά, ώστε χτυπήματα όπως, το drop shot, να γίνουν πιο κοινά κατά τη διάρκεια του ματς. Επειδή όμως το να αλλάξουν οι διαστάσεις των γηπέδων θα σήμαινε μεγάλο κόστος και κυρίως την ταλαιπωρία χιλιάδων επαγγελματιών που έχουν αυτοματοποιήσει τις κινήσεις τους στα σημερινά γηπεδικά μέτρα και για να πηγαίνουν πιο αργά θα έπρεπε να τους ισοζυγίζουν, σαν να είναι άλογα, το πρόβλημα της ποικιλίας στο τένις δεν πρόκειται να λυθεί στο άμεσο μέλλον. Οσοι όμως γουστάρουν trick shots δεν πρέπει να χάσουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το Athen's Championship Cup 2007 που ξεκινάει αύριο στις εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ και ολοκληρώνεται την Κυριακή. Η ποιότητα των βετεράνων παικτών, που ανάμεσά τους βρίσκονται ο Πιτ Σάμπρας και ο Τζιμ Κούριερ, εγγυάται την τεχνική και μπορώ να πω ότι αν το ματς που μου έχει μείνει αξέχαστο ήταν το ΜακΕνρό-Μποργκ του 1980, τα πιο αξέχαστα χτυπήματα που έχω δει ήταν από τον Πάντσο Γκονζάλες στα μέσα της δεκαετίας του '70 σε ματς βετεράνων με τον Ρόζγουολ.

Αξίζει να δείτε το τουρνουά από κοντά γιατί όχι μόνο ένα σπορ μέσα στο γήπεδο δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βλέπετε στην τηλεόραση, αλλά και επειδή η ελληνική τηλεόραση δεν έχει μεγάλη πείρα στην κάλυψη αγώνων τένις. Ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου, που έχει παίξει τένις πιτσιρικάς, μπορεί να βγάλει τη γνώση του στη μετάδοση, αλλά πλην του Χατζηγεωργίου στο παρελθόν στην ΕΡΤ έχουν γίνει διάφοροι νεωτερισμοί. Οπως η μετάδοση ενός αγώνα Εβερτ-Ναβρατίλοβα στις αρχές της δεκαετίας του '80 από τον Μανώλη Μαυρομάτη. «Και τώρα η Εβερτ στο σερβίς. Εβερτ σερβίρει. Ναβρατίλοβα. Εβερτ. Ναβρατίλοβα. Εβερτ. Πάντα Ναβρατίλοβα». Βέβαια, τον τηλεφωνικό κατάλογο να έκανε σπικάζ ο Μαυρομάτης, αποκτούσε σασπένς, αλλά αυτό το «Πάντα Ναβρατίλοβα» έχει περάσει στην ιστορία των μεταδόσεων.