Απόφαση επιχειρηματικής κυνικότητας (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Είναι δύσκολο να πεις κάτι για την ιστορία του τέλους του Ολυμπιακού με τον Ριβάλντο. Από το Σάββατο έχουν γραφτεί και ακουστεί τόσα, που κάθε επιπλέον αναφορά κάνει το θέμα κουραστικό. Ο Ριβάλντο έχει δίκιο όταν μιλάει για ζήτημα ηθικής τάξης; Στον Ολυμπιακό αθέτησαν μια οικονομική συμφωνία που είχαν κάνει μαζί του χωρίς κάποιος να έχει το κουράγιο να του εξηγήσει το γιατί. Ισως αυτό το «γιατί» να είναι το μοναδικό στο οποίο αξίζει τον κόπο να σταθεί κάποιος.

Πιστεύω ότι όταν τον περασμένο χειμώνα ο Σωκράτης Κόκκαλης πρότεινε στον Ριβάλντο να μείνει και να αναλάβει και ενεργό ρόλο στα μεταγραφικά του Ολυμπιακού (π.χ να ψάξει προπονητή) ήταν απολύτως ειλικρινής. Ο εχθρός τότε ήταν ο Τροντ Σόλιντ –αυτού το φάντασμα έπρεπε να εξορκιστεί. Ο Κόκκαλης χρειαζόταν κάποιον να καταθέσει δυο ιδέες να προτείνει τρεις λύσεις. Στον διοικητικά ανοργάνωτο Ολυμπιακό τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν και πολλοί. Ο «Ρίμπο» έμοιαζε τότε μια λύση.

Στελέχη

Ο Κόκκαλης διοικεί τον Ολυμπιακό με τον παράδοξο καιροσκοπισμό που περικλείεται στη φράση «εδώ και τώρα» –το αύριο μπορεί να περιμένει. Αυτός ο καιροσκοπισμός γίνεται σχεδόν ανυπόφορος όταν συνδυάζεται και με ένα άλλο χαρακτηριστικό του προέδρου του Ολυμπιακού: την επιχειρηματική κυνικότητα. Για τον Κόκκαλη είναι φανερό ότι υπάρχει πάντα κάποιος ικανός να κάνει τη δουλειά (όποια κι αν είναι αυτή) και να φέρει γρήγορα (και προσωρινά) αποτελέσματα. Λένε π.χ. πολλοί ότι η ΠΑΕ Ολυμπιακός δεν έχει στελέχη. Μα η δουλειά του καλού στελέχους σε κάθε εταιρεία είναι κυρίως να σχεδιάζει την επόμενη μέρα: σε μια εταιρεία που ζει αποκλειστικά για το σήμερα τι να κάνει ένα στέλεχος; Ετσι όπως είναι δομημένος ο Ολυμπιακός, στελέχη δεν θα αποκτήσει ποτέ, γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια για δράση σε κανένα. Καλά καλά δεν υπάρχει οργανόγραμμα.

Επόμενη

Ο Κόκκαλης «άδειασε» τον Ριβάλντο ως ποδοσφαιριστή, αλλά κυρίως ως μελλοντικό στέλεχος. Είναι φανερό απ' όσα λέει ο παίκτης ότι όλες οι συζητήσεις τους δεν αποσκοπούσαν μόνο στην ανανέωση του συμβολαίου του, αλλά είχαν ως θέμα και το αύριο του Ολυμπιακού. Οταν ο «Ρίμπο» συζητούσε για τον Κούπερ ή τον Λουξεμπούργκο σχεδίαζε μια επόμενη μέρα –πράγματα δηλαδή που τον Κόκκαλη δεν τον ενδιαφέρουν. Ο Κόκκαλης με την πρόσληψη του Τάκη Λεμονή ουσιαστικά μεθόδευσε τη δική του επιστροφή στο κέντρο του παιχνιδιού. Πέρυσι ο Σόλιντ τον είχε πείσει τέτοιον καιρό να κάτσει λίγο στην άκρη. Μια χρονιά πιέστηκε και το ‘κανε, αλλά τα αποτελέσματα δεν του άρεσαν. Φέτος αποφάσισε να είναι ο ίδιος ξανά στο τιμόνι. Ή για να επιμεληθεί του χτισίματος μιας νέας ομάδας ή για να σκανάρει την αγορά μήπως βρει υποψήφιο Αγγελόπουλο ως συνεταίρο, για να επωμιστεί το βάρος των επικείμενων και απαραίτητων μεταγραφών.

Ανάγνωση

Αυτή είναι για μένα η ανάγνωση της ιστορίας. Δεν αποκλείω ν’ ακούσουμε αύριο την πρόσληψη του Ιλια Ιβιτς π.χ. ως τεχνικού διευθυντή ώστε να φανεί ότι υπάρχει εξαρχής κάποιου είδους σχεδιασμός: τίποτα όμως από ό,τι πρόκειται να συμβεί δεν θα βγάλει από το μυαλό ακόμα και των καλόπιστων απλών φίλων του Ολυμπιακού ότι η συμπεριφορά απέναντι στον «Ρίμπο» είχε όλα τα στοιχεία μιας αλαζονικής ενέργειας. Ας μη φοβόμαστε τις λέξεις: ο επιχειρηματικός κυνισμός έχει μόνο τέτοια αποτελέσματα.

Δύναμη

Για τον κόσμο του Ολυμπιακού η όλη ιστορία προσφέρεται για στιγμές προβληματισμού. Αν ο κόσμος γουστάρει ομάδες προέδρων με τσαμπουκά και παρασκηνιακή δύναμη, θα πρέπει να συνηθίσει και τέτοιου είδους κινήσεις. Ο επιχειρηματικός κυνισμός όταν υπάρχει, υπάρχει παντού: χαρακτηρίζει κάθε κίνηση και κάθε πράξη. Οποιος γουστάρει προέδρους που κυνικά προσλαμβάνουν π.χ. τον Θωμά Μητρόπουλο ως υπεύθυνο διαιτησίας «για να προστατεύσει επενδύσεις», αργά ή γρήγορα θα πρέπει να περιμένει ότι αυτοί οι πρόεδροι θα φερθούν σκάρτα και σε ήρωες που ο κόσμος αγαπάει. Η ρημάδα η ηθική είναι κάτι που ή σε χαρακτηρίζει ή σου λείπει.

Σκάρτα

Είναι εύκολο να απαριθμήσει κάποιος τις περιπτώσεις που ο Κόκκαλης φέρθηκε σκάρτα σε ανθρώπους. Το να θυμίσει πώς φέρθηκε στον Ιωαννίδη, στον Μπάγεβιτς, στον Σόλιντ και σε άλλους δεν έχει νόημα. Νόημα έχει από όλη αυτή την ιστορία ο κάθε οπαδός να κρατήσει για τον εαυτό του ένα συμπέρασμα για το τι τελικά Ολυμπιακό θέλει. Αν θέλει τον Ολυμπιακό του «πατάω επί πτωμάτων για να πάρω το ελληνικό πρωτάθλημα», τότε πρέπει να πάει στο γήπεδο και να τραγουδάει «είναι τρελός ο πρόεδρος», όπως έκανε μέχρι πριν από λίγο καιρό. Αν θέλει έναν Ολυμπιακό ακριβών παικτών, χωρίς παράγοντες με επιχειρηματική κυνικότητα, έναν Ολυμπιακό κόντρα σε ένα σύστημα κι όχι δεκανίκι του, έναν Ολυμπιακό που δεν κερδίζει παντού και πάντα, αλλά σέβεται την αξιοπρέπεια της ιστορίας του, τότε ας πάει στο μπάσκετ π.χ. να χειροκροτήσει την ομάδα των Αγγελόπουλων κι όταν χάνει. Τώρα, πριν αποκτήσουν κι αυτοί την κυνική παραγοντική αντίληψη που λέει ότι οι τίτλοι και μόνο αυτοί κάνουν τους παράγοντες επιτυχημένους.

Χαρακτήρας

Ιστορικά στον Ολυμπιακό συνήθως υπήρχε ο πρόεδρος που ταίριαζε στον χαρακτήρα του συλλόγου. Ο Κόκκαλης, σημαδεύοντας τον Ολυμπιακό με τους θριάμβους του, αυτόν τον χαρακτήρα λιγάκι τον αλλοίωσε. Το κοινό του Ολυμπιακού απέκτησε μαζί του την ψύχωση των τίτλων, αντιμετώπισε την επιτυχία ως εκδίκηση, ξέχασε κάποιες παραδοσιακές αξίες που χαρακτήριζαν αυτή την ομάδα, το κοινό της οποίας πίστευε πάντα ότι οι πρόεδροι δεν μπορούν να έχουν μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα από τους μεγάλους παίκτες. Διαπίστωσα, ομολογώ με μια σχετική χαρά το περασμένο Σάββατο, ότι στο DΝΑ των οπαδών του Ολυμπιακού υπάρχει ακόμα κάτι τι από τα παλιά. Από τις εποχές που ο Ολυμπιακός δεν έκανε κάθε χρόνο φιέστες, αλλά ξεχώριζε για τον ρομαντισμό της εξέδρας του, που καλούσε τους παίκτες να παίξουν για τον λαό κι όχι για τον πρόεδρο…