Ο κόσμος ξεχνάει γρήγορα. Ο πρόεδρος θυμάται πάντα (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Η άποψη του γράφοντος είναι ότι ο Ριβάλντο, στην ηλικία που βρίσκεται, δεν έχει να προσφέρει σημαντική βοήθεια στη νέα ομάδα του Ολυμπιακού.

Το πρωτάθλημα που τελείωσε και το οποίο κατέκτησε ο Ολυμπιακός για δέκατη φορά τα τελευταία 11 χρόνια ήταν το πρώτο που οργάνωσε η Σούπερ Λίγκα. Η αποτίμηση της συνεισφοράς της Σούπερ Λίγκας θα γίνει το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, αν και θα είναι μία διαδικασία που δεν θα μας δυσκολέψει ιδιαίτερα.

Η ποιότητα και τα χαρακτηριστικά του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν μεταβλήθηκαν προς το καλύτερο ούτε στο παραμικρό, αφού η οργανωτική αρχή δεν είναι σε θέση να παράγει παιδεία ή να εμπνεύσει. Κυρίως αδυνατεί -με βάση τα διαπιστευτήρια που μας έδωσε φέτος- να προστατεύσει τόσο το παιχνίδι όσο και τα συμφέροντα των φιλάθλων, ενώ προασπίζει τα οικονομικά συμφέροντα των ιδιοκτητών -εις βάρος των φιλάθλων και του παιχνιδιού- με έναν τρόπο απροκάλυπτα κυνικό και αλαζονικό.

Οι άνθρωποι της Σούπερ Λίγκας, που έδειξαν μία άνευ προηγουμένου ανεπάρκεια στη διοργάνωση του πρωταθλήματος, θα πρέπει -πρώτα από όλα- να αποφασίσουν αν μπορούν και αν θέλουν να διεξάγουν το πρωτάθλημα μόνοι τους ή σε συνεργασία με το κράτος.

Ο ΟΠΑΠ δίνει χορηγία στις ομάδες, κανονίζει το ΠΡΟΠΟ και το στοίχημα, το κράτος «διευκολύνει» τις ΠΑΕ με ρυθμίσεις χρεών και την παραχώρηση χώρων για γήπεδα, οπότε αναρωτιέται κάποιος τι ακριβώς έχει μείνει στη Σούπερ Λίγκα να κάνει. Τέλος πάντων. Με τη λήξη του πρωταθλήματος, το γεγονός που ουσιαστικά βρέθηκε στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος των φιλάθλων, του Ολυμπιακού κυρίως, αφορά τον τρόπο αποχώρησης του Ριβάλντο.
Η άποψη του γράφοντος είναι ότι ο Βραζιλιάνος, στην ηλικία που βρίσκεται, δεν έχει να προσφέρει σημαντική αγωνιστική βοήθεια στη νέα ομάδα του Ολυμπιακού, που λέγεται ότι θα αρχίσει να δημιουργείται από φέτος το καλοκαίρι. Αν την ίδια εκτίμηση είχε και η διοίκηση του Ολυμπιακού, θα έπρεπε να είχε ενημερώσει τον Βραζιλιάνο εδώ και καιρό για τις προθέσεις της και όχι να τον αφήνει να πιστεύει -όπως και τους φιλάθλους με τις «διαρροές» στον Τύπο- ότι θα συνεχίσει στην ομάδα του λιμανιού για έναν ακόμα χρόνο.

Είναι δεδομένο ότι η συμπεριφορά του επίσημου Ολυμπιακού -δηλαδή του προέδρου του, Σ. Κόκκαλη- στο πρόσωπο του Ριβάλντο, ενός ποδοσφαιριστή που ήταν σχεδόν ο βασικός πρωταγωνιστής των τριών τελευταίων τίτλων, ήταν απαράδεκτη. Κι επειδή παρόμοια φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί και στο παρελθόν, δεν μπορεί να είναι τυχαία. Σε περιπτώσεις όπως αυτή με τον Ριβάλντο, η αλήθεια δεν βρίσκεται στις επίσημες ανακοινώσεις.

Αλλιώς, πώς γίνεται η επίσημη ανακοίνωση της ΠΑΕ να υποστηρίζει ότι προτάθηκε στον Βραζιλιάνο συμβόλαιο συνεργασίας για τη νέα χρονιά με τους ίδιους όρους και το προχθεσινό βράδυ στην «Αθλητική Κυριακή» ο πρόεδρος του Ολυμπιακού να κάνει λόγο για συμβόλαιο «με διαφοροποιημένους όρους»; Η περίπτωση του Ριβάλντο δείχνει για μία ακόμα φορά και με τον πιο εμφατικό τρόπο πώς ακριβώς εννοούν τον σχεδιασμό στο ποδοσφαιρικό τμήμα των «ερυθρολεύκων». Ο πρόεδρος ξέρει ότι ο κόσμος ξεχνάει γρήγορα.

Αν μάλιστα κάνει -όπως ισχυρίζεται- μεγάλες μεταγραφές -που θα εξυπηρετούν τις εντυπώσεις και όχι την ουσία-, τότε όλα θα ξεχαστούν γρήγορα. Μέχρι να αρχίσουν οι πρώτες ευρωπαϊκές σφαλιάρες. Τότε, στο λιμάνι θα αλλάξουν προπονητή και θα αναπροσαρμόσουν, όπως κάθε χρονιά, τους στόχους τους.

Θα συζητήσουν πάλι τα ζητήματα του τεχνικού διευθυντή και της μεταγραφικής ενίσχυσης της ομάδας σε κάνα-δύο θέσεις, θα διεκδικήσουν τους δύο εγχώριους τίτλους και μπορεί να αρχίσουν να πονοκεφαλιάζουν για τον «κράχτη που θα έχουν στη νέα φιέστα, του χρόνου τέτοια εποχή. Οσον αφορά τους ενοχλητικούς οπαδούς που η ΠΑΕ τώρα δεν θέλει στο γήπεδο, ουδεμία έκπληξη. Δεν τους χρειάζεται πλέον. Ευτυχώς, δηλαδή, που εκεί κάτω στο λιμάνι αποφάσισαν να βελτιώσουν την επικοινωνιακή τους πολιτική, έτσι ώστε την επόμενη φορά, αν δεν υπάρχει κάποιος να φορτωθεί μία αποτυχία, να θεωρηθεί υπεύθυνη η επικοινωνιακή πολιτική.

Το νέφος σκοτώνει χωρίς να φαίνεται

Και αυτό συμβαίνει γιατί οι θάνατοι που προκαλεί δεν καταγράφονται από τις τηλεοράσεις. Και κανείς από όσους ζούμε σε αυτή την πόλη δεν διαμαρτύρεται για την ποιότητα ζωής, η οποία υποβαθμίζεται διαρκώς. Το νέφος επιμένει, αφού ύστερα από τη σημαντική μείωση ορισμένων ρύπων κατά τα τέλη της δεκαετίας του '90, αποτέλεσμα κυρίως των καταλυτικών αυτοκινήτων και των καλύτερων καυσίμων, οι συγκεντρώσεις ρύπων εμφανίζουν ιδιαίτερη αντοχή τα τελευταία χρόνια.
Συγκεκριμένα, τα οξείδια του αζώτου, που δημιουργούνται κυρίως από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων, έχουν τις ίδιες ή και μεγαλύτερες καταγραφές το 2006 σε σχέση με το 2003 στο κέντρο της πόλης, ενώ έχουν ήδη επεκταθεί και στα προάστια. Στη Λυκόβρυση είχαν καταγραφεί υπερβάσεις των ορίων 113 μέρες το 2003. Το 2006 οι ημέρες που ήταν «στο κόκκινο» έφτασαν τις 146. Στον σταθμό της Αριστοτέλους οι 79 μέρες υπερβάσεων έγιναν 178!

Ακόμα και το δίκτυο μετρήσεων των ρύπων, παρ' ότι είναι από τα πιο πυκνά διεθνώς, φαίνεται σήμερα ανεπαρκές, αφού δεν καταγράφει με πληρότητα τους σύγχρονους ρύπους. Για παράδειγμα, το βενζόλιο, ο κατ' εξοχήν μοντέρνος ρύπος -γέννημα των καταλυτικών αυτοκινήτων-, που είναι καρκινογόνος ακόμα και στις πιο ελάχιστες συγκεντρώσεις (ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν έχει θεσπίσει όρια ασφαλείας), ουσιαστικά δεν μετριέται, αφού καταγράφεται μόλις σε ένα σταθμό (Πατησίων). Τα αιωρούμενα σωματίδια ΡΜ10 μετρούνται σε 8 σταθμούς (από τους 17). Επίσης, δεν μετρούνται συστηματικά από τους σταθμούς του ΥΠΕΧΩΔΕ τα αιωρούμενα σωματίδια πολύ μικρής διαμέτρου (ΡΜ 2,5 και ΡΜ 1), που θεωρούνται και τα πιο επικίνδυνα. Στο εξωτερικό έχουν αρχίσει οι συστηματικές μετρήσεις, ενώ στην Ελλάδα γίνονται μόνο κάποιες πιλοτικές και ερευνητικές, παρά το ότι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη είναι πρωταθλήτριες στην Ευρώπη στα μικροσωματίδια.

Το νέφος της Αθήνας δεν φεύγει χωρίς ένα γενναίο, μακροπρόθεσμο, συνολικό, στρατηγικό πρόγραμμα. Τέτοιο σχέδιο όμως δεν έχει καταστρωθεί από τις κυβερνήσεις, ενώ είναι ανύπαρκτα έστω και τα μεμονωμένα ουσιαστικά μέτρα. Η μόνη κίνηση που συμβάλλει στον περιορισμό της ατμοσφαιρικής ρύπανσης είναι η εγκατάσταση του δικτύου φυσικού αερίου, αλλά και αυτό γίνεται προφανώς για οικονομικούς λόγους. Είναι πολλά αυτά που δεν έγιναν, που δεν γίνονται. Τα μέτρα για την προώθηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς δεν επαρκούν, με αποτέλεσμα τα Ι.Χ. να πολλαπλασιάζονται. Απουσιάζει κάθε ουσιαστική πριμοδότηση των αυτοκινήτων καθαρότερης τεχνολογίας (π.χ. υβριδικά, φυσικού αερίου), πόσω μάλλον μαζικής προμήθειας από το Δημόσιο για τα επαγγελματικά οχήματα.

Οι έλεγχοι για τους καταλύτες και τη ρύπανση των οχημάτων είναι για τα μάτια του κόσμου, με αποτέλεσμα οι ληγμένοι καταλύτες που ξερνούν βενζόλιο να αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο, ενώ το λαθρεμπόριο καυσίμων οργιάζει, με τζίρο 1,5 δισ. ευρώ τον χρόνο! Κι εκείνο που μας απασχολεί είναι να βρούμε πάρκινγκ για το καινούργιο μας αυτοκίνητο.