Με το φτωχό μου το μυαλό (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Μετά τον Ντούσαν Μπάγεβιτς κάθε προπονητής που ερχόταν στον Ολυμπιακό ήξερε ότι ο άμεσος προϊστάμενός του ήταν ο Ριβάλντο. Με τον κυνισμό του εύκολα το κατάλαβε ο Σόλιντ, που αμέσως πέταξε το βιβλίο με το 4-3-3 στα σκουπίδια για να ανακαλύψει ένα νέο φιλοριβαλντικό σύστημα.

«Βλέπουμε τον Αχιλλέα Γραμματικόπουλο, που κοντεύει τα 100, τη μεγάλη δόξα του Ολυμπιακού τη δεκαετία του '50». Ακούστηκε από την ΕΡΑ Σπορ στη μετάδοση της φιέστας και αποδεικνύει ότι η γεροντολαγνεία στον Ολυμπιακό είναι ενδημική, αφού εάν ο άνθρωπος είναι σήμερα 100, τη δεκαετία του '50 θα έπρεπε να ήταν 50 χρόνων. Τέλος πάντων, ο αναμάρτητος στο ραδιόφωνο πρώτος το μικρόφωνο βαλέτω. Το γράφω επειδή ήταν η μόνη εύθυμη νότα σε ένα από τα πιο περίεργα και μίζερα απογεύματα στην ιστορία του Ολυμπιακού. Πριν, λοιπόν, η σύγκρουση στον Ολυμπιακό συνεχιστεί, μερικές σκέψεις για τους λόγους που δημιουργήθηκε το σημερινό μπάχαλο. Ας αρχίσω από τη διοίκηση ή μάλλον από τον άνθρωπο που κάνει κουμάντο στον Ολυμπιακό, τον Σωκράτη Κόκκαλη.

Στην αθλητική, επικοινωνιακή και δημοσιογραφική πιάτσα είναι γνωστό ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης ξεκίνησε σαν αβέρτικο αφεντικό, για να καταλήξει σε ευρωφονιά περιωπής. Οποιος ξένος προπονητής έφυγε από τον Πειραιά, από τον Μπιγκόν τότε μέχρι τον Σόλιντ σήμερα, για να πάρει τα λεφτά του χρειάστηκε να πάει στα δικαστήρια. Οποιος Ελληνας, εκτός του Γιάννη Ιωαννίδη, που το ειδικό βάρος του τού επέτρεπε να ζητήσει συμβόλαιο δούλεψε μεροκάματο. «Οσες μέρες δουλέψεις τόσα θα πάρεις», σαν να ήταν οικοδόμος. Επίσης, ο Κόκκαλης έδειξε ότι το πλέον αναλώσιμο αγαθό στις επιχειρήσεις του ήταν οι συνεργάτες του. Ο Κακαουνάκης ήταν από τους στενότερους συνεργάτες του Κόκκαλη στον Flash, γνώστης της πρότασης του Θόδωρου Αγγελόπουλου για την αγορά του Ολυμπιακού. Ο Θέμος Αναστασιάδης, επίσης από τους βασικούς συνεργάτες του Flash, ήταν εμπνευστής της προσωπικότητας της «Σαλώμης», που είχε κάνει τρομακτική ζημιά στην πρώτη εκλογική εκστρατεία του Κώστα Καραμανλή. Οταν ο Καραμανλής βγήκε πρωθυπουργός, είχε πει ότι δεν θα υπάρξει ειρήνη με τον Κόκκαλη, τον άνθρωπο που ενώ ήξερε ότι ήταν ψέματα τον έβγαζε gay. Από τη στιγμή που ο Καραμανλής, όμως, άλλαξε γνώμη και αποφάσισε ότι όταν είσαι πολιτικός και ψιλοgay να σε πούνε δεν πειράζει, όταν έστειλε το μήνυμα στον Κόκκαλη live and let live ο Κακαουνάκης και ο Αναστασιάδης έγιναν αναλώσιμοι. Οπως είπε στην εκπομπή ο Αναστασιάδης, μια μέρα τού ήρθε εντολή ότι αν ήθελε να συνεχίσει στον σταθμό θα έπρεπε να κάνει μεταμεσονύκτιες εκπομπές με τον Κακαουνάκη. Φυσικά, αμφότεροι παραιτήθηκαν.

Κάποιος μπορεί να πει «καλά να πάθουν, αφού δέχτηκαν να παίξουν τα πληρωμένα πιστόλια του προέδρου» και πιθανότατα θα έχει δίκιο. Οποιος ζει με το σπαθί πεθαίνει από το σπαθί. Αλλά η πρακτική των αναλώσιμων συνεργατών συνεχίστηκε με τους απλούς υπαλλήλους του Flash, που μέχρι πρόσφατα αγωνίζονταν για τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις τους. Και η πρακτική, εκτός του Flash, προεκτάθηκε στην ΠΑΕ Ολυμπιακός, με τον Μορφωνιό να αφήνει το γραφείο Τύπου, με τους υπαλλήλους της ΠΑΕ που έπαιρναν πόδι στην πριν από περίπου ένα χρόνο εκκαθάριση, με την Intracom, με κάθε, τέλος πάντων, επιχείρηση του Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Κόκκαλης εδώ και χρόνια έχει δείξει ότι όσο χρειάζεται κάποιον του συμπεριφέρεται σαν πατέρας, ενώ όταν πάψει να τον χρειάζεται ούτε που τον ξέρει. Φυσικά, δεν έχει υποχρέωση να συμπεριφέρεται διαφορετικά, αλλά ούτε και είναι ανάγκη η αναλγησία να περνάει σαν συνηθισμένη πρακτική και το φέσωμα να δικαιολογείται με τη φράση «στον Ολυμπιακό κανένας δεν έχασε τα λεφτά του». Το ίδιο πιθανόν να συμβαίνει και με την Τουρκία, αν όμως η τουρκική κυβέρνηση καθυστερούσε ενάμιση χρόνο την πληρωμή κάποιας σύμβασης στον πρόεδρο με τη φράση «κανένας δεν έχασε τα λεφτά του από την Τουρκία», αμφιβάλλω ότι ο πρόεδρος θα είχε την υπομονή που ζητάει από τους παίκτες όταν καθυστερεί τα πριμ πρωταθλήματος για το ίδιο χρονικό διάστημα. Δικαίωμά του είναι του Κόκκαλη να συμπεριφέρεται όπως θέλει στους υπαλλήλους του, αλλά επαναλαμβάνω ότι από τον Σαλονίκη μέχρι τον Ιωαννίδη ξέρουν ότι Κόκκαλης και φιλία είναι έννοιες συμβατές μέχρι να μπει στη μέση το συμφέρον.

Για τον Ριβάλντο μπορώ να πω ότι δεν συμπεριφέρθηκε με μεγαλύτερη ελευθερία από όση είχε συνηθίσει. Μετά τον Ντούσαν Μπάγεβιτς κάθε προπονητής που ερχόταν στον Ολυμπιακό ήξερε ότι ο άμεσος προϊστάμενός του ήταν ο Ριβάλντο. Με τον κυνισμό του εύκολα το κατάλαβε ο Σόλιντ, που αμέσως πέταξε το βιβλίο με το 4-3-3 στα σκουπίδια για να ανακαλύψει ένα νέο φιλοριβαλντικό σύστημα. Προφανώς το κατάλαβε και ο Τάκης Λεμονής, ο οποίος ακόμα και τώρα περιμένει να δει πού θα κάτσουν τα κόζια πριν πει κάτι που μπορεί να πληρώσει.

Το ότι ο Ριβάλντο, αν πάει στην ΑΕΚ, μπορεί να σκίσει είναι δεδομένο. Ο Ριβάλντο έχει έναν υπέρμετρο αγωνιστικό εγωισμό, που βγαίνει στο γήπεδο, και παραλίγο να το πληρώσει η Λίβερπουλ, που τον είχε στο παρελθόν απορρίψει. Το ότι το κύριο βάρος του κόστους του συμβολαίου θα το καλύψει ο Γλου είναι επίσης βέβαιο και όχι τόσο αρνητικό όσο μοιάζουν να πιστεύουν στην ΑΕΚ. Τα «ο Φερέρ διάλεξε» είναι για τα μάτια του κόσμου και δεν θα είχαν καμία σημασία χωρίς το «ο Γλου πληρώνει». Φυσικά, με τον Αρουαμπαρένα και τον Ριβάλντο, μαζί με τον Λυμπερόπουλο, τον Λάκη, τον Δέλλα και τον Ζήκο, η ΑΕΚ δεν θα είναι ακριβώς η ομάδα των 21 ετών για την οποία πριν από ένα χρόνο μιλούσε ο Ντέμης Νικολαΐδης. Αν τα «πιτσιρίκια του Σάντος» γίνουν «τα πουρά του Φερέρ», το θέμα είναι αδιάφορο. Στο φινάλε, οι στρατηγικές είναι για να αλλάζουν και αν τα πουρά της ΑΕΚ πάρουν το πρωτάθλημα, το αντικείμενο θα είναι η «κούπα» και το θέαμα και όχι η ηλικία.

Για τον Ολυμπιακό και τη διοίκησή του η φετινή χρονιά είναι μια μεγάλη ευκαιρία για αυτοκριτική και επαναπροσδιορισμό των στόχων. Οχι θυσιάζοντας το πρωτάθλημα, όπως κάποιοι θα έλεγαν, αλλά καταλαβαίνοντας αυτό που είχε πει την πρώτη χρονιά της Παράγκας ο σοφός Θωμάς. «Μια φορά μπορείς να το πάρεις έτσι, αλλά τη δεύτερη θα σου κάνει ζημιά, γιατί ο κόσμος σου θα πάψει να το ευχαριστιέται». Ο Ολυμπιακός, φυσικά, δεν έχει πάρει 10 πρωταθλήματα παραμυθένια, όπως προσπαθούν να περάσουν οι αντίπαλοί του για να δικαιολογήσουν τις αδυναμίες τους. Τα πρωταθλήματα με το διαιτητικό σπρώξιμο ήταν το πρώτο και το τέταρτο, που τα στέρησε από την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό αντίστοιχα. Αυτό που πρέπει να κάνει η διοίκηση του Ολυμπιακού είναι να σταματήσει να βλέπει τους οπαδούς σαν αγελάδες, που, επειδή ο πρόεδρος τις έθρεψε τα πέντε πρώτα χρόνια, τώρα πρέπει να τον θρέφουν πενήντα. Και να κάνει μια ομάδα που ο κόσμος να χαίρεται να τη βλέπει να παίρνει πρωταθλήματα, αντί να χαίρεται που τα πήρε χωρίς να θέλει να τη βλέπει.

Αλλο ομάδα, άλλο ιδεολογία

Οταν στην ηλικία των πέντε-έξι χρόνων αποφασίζουμε ότι είμαστε με κάποια ομάδα και λέμε «είμαι Ολυμπιακός», «είμαι Παναθηναϊκός» ή «είμαι ΠΑΟΚτσής», έχουμε την ωριμότητα να εντασσόμαστε σε κάποια ιδεολογία; Ακόμα περισσότερο, εκχωρούμε την προσωπικότητά μας σε όποιον φραγκάτο αγοράσει την ομάδα και σε όποια μούρη γίνει αρχηγός της κερκίδας της;

Για παράδειγμα, γεννήθηκα στον Πειραιά, ζητώντας συγγνώμη από όλους τους συναδέλφους μου που είναι Απόλλωνες ή Πανιώνιοι δηλώνω Ολυμπιακός, αλλά από την άλλη λέω ότι η σχέση μου με την ομάδα τελειώνει στο σημείο που κατά τη διάρκεια του ματς προτιμώ να κερδίζει από το να χάνει. Αρνούμαι να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά από ό,τι θα τα έβλεπα για οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Συμπεριφέρεται κωλοπαιδίστικα ο Καστίγιο; Είναι ακριβώς το ίδιο με το αν το έκανε ο Γκονζάλες. Δεύτερον, επειδή στα πέντε και για αστείους λόγους έγινα μια ομάδα αρνούμαι:

1) Να προσπαθήσω να πω ότι ανήκω σε μια ιδεολογία.
2) Να στηρίξω τον εκάστοτε πρόεδρο της ομάδας σε κάθε νομική ή οικονομική ταρζανιά κάνει επειδή θα κάνει μία-δύο μεταγραφές.
3) Να πω σε οποιονδήποτε δηλώνει οπαδός της ομάδας ότι η δική μου άποψη είναι η σωστή, διαφορετικά είναι προδότης.

Στον Ολυμπιακό αλλά και στις άλλες ομάδες, επειδή βολεύει τους προέδρους, και τα τρία θανάσιμα αμαρτήματα του οπαδισμού έχουν προωθηθεί μέχρι αηδίας. Πρώτον, με τη φράση «ο λαός του Ολυμπιακού». Το είδα και στην τελευταία κατά Κόκκαλη ανακοίνωση της «7». «Η οποιαδήποτε οργή ή αγανάκτηση του κόσμου του Ολυμπιακού για τα λάθη των διοικούντων αλλά και τα κακώς κείμενα, που αναμφίβολα υπάρχουν στον Ολυμπιακό, υφίσταται και γίνεται εντονότερη». Το να ανέφερε η ανακοίνωση «η αγανάκτηση των μελών της "Θύρας 7"», το καταλαβαίνω και είναι δικαίωμα της οργάνωσης να το αναφέρει. Του «κόσμου του Ολυμπιακού», όμως, είναι υπερφίαλο. Από πότε κάποιος που έγινε Ολυμπιακός εκχώρησε τη γνώμη του στη «Θύρα 7»; Μου θυμίζει κάτι μηνύματα που στέλνουν στο ραδιόφωνο «ο λαός της Κρήτης (της Λάρισας, των Ιωαννίνων) δεν σας θέλει στο γήπεδο», με μία υπογραφή από κάτω, σαν ο ακροατής να αντιπροσωπεύει την περιοχή. Δεύτερον, από τον εκάστοτε πρόεδρο της ομάδας, μέσω κυρίως των οργανωμένων, με την ελπίδα ότι το μήνυμα θα περάσει στον κόσμο. Ξεχνάει κανένας τα μηνύματα του Γιώργου Κοσκωτά ή τα αντίστοιχα του Κόκκαλη όταν ανέλαβε ο Καραμανλής, που ήταν πανομοιότυπα, «κάτω τα χέρια από τον πρόεδρο»; Σαν οτιδήποτε κάνει ένας πρόεδρος του Ολυμπιακού, από το να τρώει το δημόσιο χρήμα μέχρι να πηδάει παιδάκια, να είναι απενοχοποιημένο. Φέτος μπορεί να γίνει η χρονιά που οι πέντε και δέκα χιλιάδες θα χάσουν τον ρόλο των κριτών, για να λένε ποιοι είναι οι καλοί Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί και ΑΕΚτσήδες και σε ποια διοίκηση επιτρέπουν να μείνει και ποια πρέπει να πάρει πόδι. Η χρονιά που τα γήπεδα θα δοθούν πίσω στους καθημερινούς ανθρώπους.