Με το φτωχό μου το μυαλό(SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

«Δεν θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτώ πριν πεθάνω. Δεν νομίζω ότι αν υπάρχει κάποιος κοντά θα του πω ότι το σπουδαιότερο πράγμα που έκανα στη ζωή μου ήταν το "O,τι λένε οι άνδρες μεταξύ τους». Από την άλλη, ούτε και το χειρότερο. Περισσότερο ήταν κάτι που είχαμε μια αμυδρή ιδέα για το τι περίπου θα θέλαμε να κάνουμε και γρήγορα συμβιβαστήκαμε με αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε, κάτι που δεν είχα πρόβλημα να το παραδεχτώ στην ερώτηση του «Οn-Off» της «Ελευθεροτυπίας». Μια εκπομπή που ξεκινήσαμε να την κάνουμε διαφορετική και κατέληξε να έχει για καλεσμένους εκείνους που δίνουν νούμερα. Αυτούς που επίσης σε καλούν στα δικά τους προγράμματα για να τους δώσεις νούμερα. Μέχρι να καταλάβεις ότι όλοι μαζί έχετε γίνει νούμερα, ένα δηλαδή συνώνυμο του celebrity. Κατά τον Τρούμαν Καπότε, celebrity είναι κάποιος που είναι γνωστός επειδή τον ξέρουν. Το αν ο Μεταξόπουλος είναι συγγραφέας και ο Καπουτζίδης χορευτής, ελάχιστη σημασία έχει μπροστά στο γεγονός ότι αμφότεροι είναι celebrities. Γνωστοί στο κοινό.
Η δημοφιλία και όχι το αντικείμενο είναι το κριτήριο με το οποίο εμφανίζονται οι καλεσμένοι στην τηλεόραση. Αν έχει μια εκπομπή για την ιστιοπλοΐα, μπορώ ήδη να φανταστώ τη συζήτηση με τον παραγωγό. «Να φωνάξουμε τον Πωστονλένε, αυτόν που είχε πάει στην Ατλάντα. Τον, έλα ρε, τον Παπαναστασίου, Παπαθανασίου, Παπαγιάννη. Ελα, ρε συ, πες τον μου να τελειώνουμε».

«Τον Παπαναστασίου». «Ναι, αυτόν. Και να καλέσουμε τον Αρναούτογλου και τη Μαρία την Ασχημη». «Ρε παιδιά, τι σχέση έχουν οι δύο με την ιστιοπλοΐα;». «Ο Γρηγόρης δεν έχω ιδέα, αλλά κάτι θα έχει να πει. Αν του αρέσει η ιστιοπλοΐα, θα μας πει γιατί του αρέσει. Αν δεν του αρέσει, θα μας πει γιατί δεν του αρέσει. Μπορεί να φοβάται. Ρωτήστε τον και, αν φοβάται, θα έχει πλάκα». «Και η Ασχημη;». «Ρε παιδιά, το θυμάται κανένας; Πριν από δύο εβδομάδες δεν της είχε πει το αφεντικό της ότι θα πάει κρουαζιέρα με μια μοντέλα και αυτή έλεγε ότι ζήλευε; Δεν τη ρωτάτε, ρε παιδιά, αν σε μία από τις επόμενες εκπομπές θα τολμήσει να πει στο αφεντικό της τι έκανε στο κότερο με τη μοντέλα;». Καταλήγεις, λοιπόν, σε ένα πλατό με τον Αιμίλιο, τον Γρηγόρη και τη Μαρία και, αν η εκπομπή πάει καλά, το διασκεδάζετε και ελπίζετε ότι υπάρχουν και τηλεθεατές που το διασκεδάζουν, και, αν πάει άσχημα, ελπίζεις ότι το ρολόι σου σταμάτησε και δεν είναι αλήθεια ότι πρέπει να καλύψεις ακόμα μισή ώρα τηλεοπτικού χρόνου.

Δεν θεωρώ το «Οσα λένε οι άνδρες μεταξύ τους» αποτυχημένο. Νομίζω ότι ήταν μια εκπομπή πάνω από τον μέσο όρο της ελληνικής τηλεοπτικής κουλτούρας, όμως αυτό που το έσωσε δεν ήταν ότι η εκπομπή ήταν καλή, αλλά ότι ο μέσος όρος είναι χαμηλός. Φταίει, λοιπόν, το σύστημα; Θα είναι δειλία να το γράψω. Φταίμε εμείς, που αφήνουμε το σύστημα να μας κάνει ζητιάνους ποσοστών της AGB, αλλά με τα λεφτά και την αναγνώριση που η τηλεόραση δίνει δικαιολογίες βρίσκονται. Τέλος πάντων, πιθανόν να συνεχίσουμε με κάτι άλλο και του χρόνου ελπίζω το κάτι άλλο να πλησιάζει περισσότερο σε αυτό που θέλουμε κι ας πάει άπατο. Η εύλογη ερώτηση είναι: «Καλά, κι αν πάει άπατο εσύ θα το πληρώσεις; Κανένας Μπόμπολας, Κοντομηνάς ή οι καταναλωτές της ΔΕΗ θα φορτωθούν τα πειράματά σου». Σωστό, αλλά εάν τίποτα δεν αλλάξει η ελληνική τηλεόραση θα πεθάνει. Οχι απότομα, αλλά θα καταντήσει ένα κουτί που θα το παρακολουθούν υπερήλικες, οικογένειες με μικρή αγοραστική δύναμη και μεθυσμένοι που ανοίγουν τη συσκευή για όσο παίρνει μέχρι να φάνε το σάντουιτς του Εverest.

Διάβαζα ένα αμερικανικό ρεπορτάζ που έλεγε ότι οι τηλεθεάσεις του NBC είναι στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων 20 ετών και ότι υπάρχει προβληματισμός για το ποια μπορεί να είναι η αντίδραση πριν εμφανιστούν οικονομικά προβλήματα. Κάτι που θα πρέπει να αρχίσει να σκέπτεται και η ΕΡΤ. Σε ένα site διάβαζα ότι ο Ελληνας πολίτης που έχει αντιρρήσεις στον τρόπο με τον οποίο εισπράττει λεφτά η ΕΡΤ έχει δικαίωμα να καταθέτει το αναλογούν ποσοστό για το ηλεκτρικό της ΔΕΗ στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και να αρνείται να πληρώσει το ποσοστό της ΕΡΤ, χωρίς να μπορούν να του κόψουν το ρεύμα. Θα μου πεις, γίνεται οι Ελληνες πολίτες να τρέχουν και να καταθέτουν χρήματα στο Παρακαταθηκών ανά δίμηνο; Φυσικά όχι, αλλά η διάθεση υπάρχει, όπως και η διάθεση κάποια στιγμή να ελεγχθούν οι τρόποι με τους οποίους το ελληνικό κράτος χρηματοδοτεί αθλητικούς οργανισμούς.

Στο φάιναλ φορ του μπάσκετ οι τηλεθεατές θα παρατήρησαν τις διαφημιστικές πινακίδες του Δήμου Αθηναίων. Μπορεί κάποιος από τον Δήμο να πει πότε υπογράφηκε η σύμβαση, με ποιο τίμημα και αν τη στιγμή που υπογράφηκε υπήρξαν δεσμεύσεις ότι οι αγώνες θα μεταδοθούν σε ξένες τηλεοράσεις, άμεσα ή κονσέρβα, και ποιος επέβλεπε την τήρηση της συμφωνίας; Αν φυσικά υπάρχει.

Οχι ότι στο ποδόσφαιρο δεν συμβαίνουν ανάλογες ή χειρότερες περιπτώσεις. Στη συνέντευξη Τύπου της προσωρινής διοίκησης του ΠΑΟΚ ο Νίκος Βεζυρτζής «εκμυστηρεύθηκε» σε μια ντουζίνα δημοσιογράφους ότι το δάνειο που πήρε ο ΠΑΟΚ είναι στην πραγματικότητα δωρεά, αφού η ΠΑΕ δεν είναι ανάγκη να το πληρώσει και στην τράπεζα έχει εγγυηθεί το κράτος. Ο Γιώργος Ορφανός, λοιπόν, που είπε ότι όλα γίνονται νομότυπα, πώς νιώθει για το ότι ο protege του λέει φόρα παρτίδα ότι το σχέδιο είναι να ματσακουνιαστούν τα χρήματα του Δημοσίου; Εκτός αν η κλοπή του δημόσιου χρήματος γίνεται για λογαριασμό ομάδας της Θεσσαλονίκης, που δεν αποτελεί όνειδος, αλλά παράσημο για έναν πολιτικό της Βόρειας Ελλάδας.