Παπαλουκάς: Ιεροσυλίας το ανάγνωσμα... (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Πέντε μέρες μετά το θριαμβευτικό για τον Παναθηναϊκό τελικό της Ευρωλίγκας, δεν βρέθηκε κανένας και τίποτε ικανό να μου αλλάξει τη γνώμη. Ο πρωταθλητής Ευρώπης έγινε με την αξία του πρωταθλητής Ευρώπης, ο δε Θοδωρής Παπαλουκάς έδωσε μία παράσταση αντάξια των κορυφαίων μαέστρων στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Σε συζητήσεις με συναδέλφους, τις μέρες που ακολούθησαν, συμφωνήσαμε ότι τέτοια απόδοση σε ματς τίτλου είχαν κατά καιρούς μια χούφτα Ευρωπαίοι μπασκετμπολίστες. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, στο Γιουγκοσλαβία - Λιθουανία του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος το 1998. Ο συγχωρεμένος Ντράζεν Πέτροβιτς και ο Οσκαρ Σμιτ, σε εκείνο το αλησμόνητο Ρεάλ - Καζέρτα στο Φάληρο. Ο Ντέγιαν Μποντίρογκα, ο Ντίνο Ράτζα, ο Τόνι Κούκοτς. Οι σύγχρονοι θεοί του μπάσκετ. Ο Νίκος Γκάλης, στο έπος του 1987.

Ο Θοδωρής είναι ίσως ο μοναδικός που έφυγε από το γήπεδο ηττημένος έπειτα από τέτοια υπέρβαση. Πώς να αντέξουν οι δακρυγόνοι αδένες του; Το κλάμα ήταν το φυσιολογικό ξέσπασμα της ψυχής του.

«Είσαι ιερόσυλος», διαβάζω στα χείλη σας. «Δεν μπορεί να συγκριθεί ο Παπαλουκάς με τον Ντράζεν και το Νικ». Ενώ κατά βάση έχετε δίκιο, σας διαφεύγει μία καθοριστική λεπτομέρεια. Το μπάσκετ του 2007 είναι πολύ διαφορετικό, πολύ πιο απαιτητικό από εκείνο που παιζόταν στα χρόνια πριν από το 1995.

Η φράση που ξεστόμισε ο Ετόρε Μεσίνα την παραμονή των ημιτελικών είναι η ίδια που ανέβηκε στο λαρύγγι μου όσες φορές παρακολούθησα βίντεο από το Ευρωμπάσκετ του '87 ή από κάποιο φάιναλ φορ των αρχών της δεκαετίας του '90 (για να μην πάμε ακόμα πιο πίσω): «Σε σύγκριση με το τωρινό μπάσκετ, νομίζει κανείς ότι τότε έπαιζαν σε σλόου-μόσιον». Το ξέρετε ότι η Εθνική μας νίκησε τους Σοβιετικούς στον ημιτελικό του Ζάγκρεμπ χρησιμοποιώντας μόνο έξι παίκτες; Γκάλη, Γιαννάκη, Χριστοδούλου, Φασούλα, Στεργάκο και τον Καμπούρη για ρεζέρβα των 15 λεπτών αντί του Ντέιβ.

Στις μέρες μας, είναι περίπου αδιανόητο να μείνει οποιοσδήποτε στο παρκέ επί 40 λεπτά. Πολύ απλά, αυτός ο ρυθμός δεν αντέχεται. Το κορμί και το μυαλό καταναλώνουν πολλαπλάσιες δυνάμεις, τα δε αθλητικά προσόντα αντιπάλων και συμπαικτών απαγορεύουν τη συμμετοχή παικτών που υστερούν σε αυτόν τον τομέα. Συγκρίνετε την πορεία του Χατζηβρέττα με αυτήν του Χατζή και θα καταλάβετε μεμιάς προς ποια κατεύθυνση προχωρά το άθλημά μας (και όχι μόνο αυτό).

Ούτε με τη μέθοδο της φυσικής εξόντωσης νικήθηκε ο Παπαλουκάς. Παρά το ανελέητο κυνηγητό (και ξύλο) της «πράσινης» άμυνας, έπαιξε 37 από τα 40 λεπτά του τελικού. Μπήκε στο 3ο και δεν αποσύρθηκε ποτέ, αφού η ΤΣΣΚΑ δίχως αυτόν έμοιαζε με κοπάδι από αρνάκια. Απέναντι σε παίκτες που το γνωρίζουν όπως την τσέπη τους, ήταν κυριολεκτικά ασταμάτητος. Δεν υπήρξε φάση στην οποία να εγκλωβίστηκε ή να προχώρησε σε κακή επιλογή. Ηταν μια πραγματική ραψωδία.

Πιστοί στην οπαδική μικρόνοιά τους, οι Ελληνες θεατές τον «επιβράβευσαν» με αποδοκιμασίες και με βρισιές για την κακόμοιρη τη μάνα του. Ναι, τον ίδιο Θοδωρή που μας έκανε να χορεύουμε, όλοι μαζί αγκαλιά, δύο κατά σειρά καλοκαίρια. Η υπέροχη συγγνώμη των ασύγκριτων «Πελαργών» είναι το λιγότερο που όφειλε να του προσφέρει την Κυριακή η πατρίδα του.