Aυτός που βαράει το ντέφι (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Από τη μέρα που ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας ήμουν βέβαιος ότι τα ελληνικά πλέι οφ θα ξεκινούσαν δίχως αυτόν. Το πάθημα του 2002 έγινε για τους «πράσινους» μάθημα. Τρεις μέρες μετά την εποποιία της Μπολόνια ο ΠΑΟ έπαιζε τον πρώτο ημιτελικό της Α1, με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Κυρίαρχος του παιχνιδιού και τότε, και με πλεονέκτημα έδρας, άρτι εστεμμένος πρωταθλητής Ευρώπης, έμοιαζε απόλυτο φαβορί.

Κι όμως, ο αποδεκατισμένος λόγω τραυματισμών και άλλων προβλημάτων Ολυμπιακός εμφανίστηκε σαν καμικάζι στο ΟΑΚΑ και πέτυχε το θαύμα μπροστά σε 20.000 κόσμο, μαζεμένο για να υποδεχθεί τους ήρωες της Μπολόνια. Αποδείχθηκε τότε ότι το μεθύσι του ευρωπαϊκού τίτλου κρατάει περισσότερο από τρία μερόνυχτα. Αλλοιώνει τα δεδομένα, αποπροσανατολίζει τους δαφνοστεφανωμένους, συσπειρώνει τον αντίπαλο, φέρνει τα πάνω κάτω.

Ο Ολυμπιακός πέτυχε και 2η νίκη αμέσως μετά στο ΣΕΦ και πέρασε αυτός στους τελικούς, στους οποίους ηττήθηκε από την ΑΕΚ. Για πρώτη και μοναδική φορά από τότε που εγκαθίδρυσε την κυριαρχία του εντός των συνόρων, ο Παναθηναϊκός έχασε τα σκήπτρα. Οι οπαδοί του, πάντως, έδειξαν για μια φορά ωριμότητα και ανωτερότητα. Αυτό που καθρεφτιζόταν εκείνη την Τετάρτη στα πρόσωπά τους ελάχιστη απογοήτευση πρόδιδε. Το μήνυμα ήταν φανερό: «Εμείς πήραμε το Ευρωπαϊκό. Το ελληνικό, χάρισμά σας».

Οι φύλακες έχουν πλέον γνώση. Ο φετινός Παναθηναϊκός ονειρεύεται το triple crown, το μοναδικό κατόρθωμα που ακόμα του ξεφεύγει. Οι άνθρωποί του δρομολόγησαν ολιγοήμερη αναβολή του πρώτου αγώνα με το Μαρούσι, προβάλλοντας ως άλλοθι τα έργα διαμόρφωσης της αρένας ΟΑΚΑ μετά το φάιναλ φορ. Στο Μαρούσι κάγχασαν: «Αλήθεια, πόσες μέρες χρειάζονται για να μεταμορφωθεί ένα γήπεδο μπάσκετ σε γήπεδο μπάσκετ;». Λες και θα υπήρχε πρόβλημα αν έμεναν στη θέση τους τα έξτρα δημοσιογραφικά θεωρεία.

Τέλος πάντων, ο Παναθηναϊκός είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού και βαράει το ντέφι για να χορεύουν οι υπόλοιποι. Είναι ένα οιονεί «δικαίωμα», το οποίο απέκτησε με το σπαθί του μέσα στα γήπεδα.

Το μόνο που κατόρθωσε ο Ολυμπιακός ήταν να συντονίσει το δικό του πρόγραμμα με αυτό του άσπονδου εχθρού, έστω κατά προσέγγιση. Θα πρέπει να είναι και ευχαριστημένος, αφού αυτός δεν είχε καν δικαιολογία. «Μη με λες εμένα ότι κάνουμε ό,τι μας ζητάει ο Παναθηναϊκός», ωρυόταν το Σάββατο στο Μέγαρο Μουσικής ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, Βασίλης Οικονομίδης. Κάτι η προφορά, κάτι η πρασινοκόκκινη ανακατωσούρα ανάμεικτη με ευρωπαϊκή αύρα, προς στιγμήν νόμιζα ότι άκουγα τον Ιωαννίδη.

Στην πρεμιέρα των πλέι οφ ο μεν Πανελλήνιος δικαίωσε προσδοκίες, η δε Ολύμπια τις διέψευσε. Οι νίκες, βέβαια, κατέληξαν στα φαβορί. Ο Αρης πιστοποίησε για πολλοστή φορά ότι έχει για κινητήριο δύναμη την εγρήγορση και τη σοβαρότητά του. Τα κεκτημένα της περσινής χρονιάς παραείναι πολλά για να αντιμετωπιστούν με προχειρότητα. Ο Πανιώνιος, πάλι, εμφανίστηκε σφιγμένος και κάπως κρύος. Σώθηκε χάρη στη ζεστή καρδιά και το κρύο αίμα του Περπέρογλου. Αλλά σώθηκε. Δύσκολα πια θα χάσει δύο στα δύο.