Η χαρά του ταξιδιάρη και η αγορασμένη (γρήγορη) επιτυχία (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Λεβαδειακός από τη Δευτέρα έχει επιστρέψει (και με τα μαθηματικά) στην Α' Εθνική. Μεθαύριο, κατά πάσα πιθανότητα, έρχεται η επιβεβαίωση και για τον Αστέρα Τρίπολης. Ακολουθεί, σε δυο-τρεις αγωνιστικές, η σειρά της Βέροιας.
Με δύο ομάδες της Αττικής (Ιωνικός και Αιγάλεω) ήδη έξω, η σύνθεση της δεκαεξάδας της Σούπερ Λίγκας του χρόνου, με μόνο πέντε ομάδες του Λεκανοπεδίου (οι τρεις, ο Πανιώνιος, ο Ατρόμητος), εμφανίζεται αρκετά πιο... περιηγητική. Η χαρά του ταξιδιάρη.

Τα παραδοσιακά ανακλαστικά της ποδοσφαιρογραφίας στη χώρα τέτοιες εξελίξεις τις καταγράφουν (...αβλεπί) ως θετικές. Η ανάγκη της «αποκέντρωσης». Της ευρύτερης αντιπροσωπευτικότητας του χάρτη της Ελλάδας στο ελληνικό πρωτάθλημα. Με το κριτήριο της γεωγραφίας, πράγματι είμαστε σε ενδιαφέροντα δρόμο. Στερεά, Πελοπόννησος, Κεντρική Μακεδονία. Μια χαρά.

Με το κριτήριο του ποδοσφαίρου; Εδώ η υπόθεση μοιάζει να περιπλέκεται. Διότι οι τρεις προβιβασμοί δεν προέκυψαν ως επιστέγασμα «αθλητικής διαδικασίας», βασισμένης κατά κύριο λόγο στο ντόπιο φρέσκο στοιχείο, που... ερχόταν από μακριά και ήταν φυσιολογικό πως, αργά ή γρήγορα, θα δικαιωνόταν.

Οι τρεις προβιβασμοί είναι ξεκάθαρη επιβράβευση της διοικητικής-οικονομικής ισχύος των αφεντικών. Ελάχιστα έως καθόλου έπαιξαν ρόλο (μ' όλη τη συμπάθεια) τα ρόστερ ή οι προπονητές. Η μπάλα, ολόκληρη τη χρονιά, ήταν μονάχα στα πόδια των προέδρων. Αυτοί την έπαιζαν, αυτοί νικούσαν, αυτοί επικράτησαν.

Η τηλεόραση (ΕΤ3) έχει το καλό ότι διά του ΟΠΑΠ φέρνει, στους εταίρους της Β' Εθνικής, κάποια λεφτά. Η ίδια τηλεόραση έχει και το κακό, όμως, ότι αποκαλύπτει. Τι; Οτι οι πραγματικές αποστάσεις των ομάδων είναι, στο χορτάρι επάνω, τελείως ανεπαίσθητες. Ανύπαρκτες!

Και, οπωσδήποτε, εντελώς αναντίστοιχες με την εικόνα στον πίνακα βαθμολογίας. Από πού κι ως πού, π.χ., Λεβαδειακός και Ηλυσιακός στ' αλήθεια απέχουν... 19 πόντους; Το βλέπεις και γελάς. Αστέρας Τρίπολης και Καστοριά, 14; Βέροια και Αγροτικός Αστέρας, 12;

Η απάντηση, από πού κι ως πού, είναι απλή. Πέντε ρουσφέτια σε ούρια σφυρίγματα, άλλα πέντε δυσμενή τέτοια, τέλος. Εάν... το άφηναν, στο φινάλε, η μισή κατηγορία, θα 'πεφταν, όλοι μαζί, πάνω στο νήμα! Οτι τα πάντα έχουν στην πράξη κριθεί πέντε ματς (15, δηλαδή, πόντους) πριν από τον τερματισμό, ετούτο είναι απολύτως τεχνητό. Οχι φυσικό.

Τρεις «επαρχιακές» ομάδες, λοιπόν. Στις οποίες ο κανόνας είναι ότι πρωταγωνιστούν οι thirty-something από δω κι από κει. Τρεις ομάδες οι οποίες μες στη σεζόν (που, για την ΕΠΟ, είναι σεζόν μετάβασης προς την «ελληνικότητα» των πρωταθλημάτων) απασχόλησαν, αθροιστικά, καμιά τριανταριά ξένους παίκτες.

Τρεις ομάδες που δεν έχουν έναν ποδοσφαιριστή (ει μη μόνον ο Λεβαδειακός, κι αυτόν δανεικό απ' την Παιανία, τον Πλιάγκα) στις υπό την Ανδρών Εθνικές. Τρεις ομάδες που, κι οι τρεις μαζί, είχαν να παρουσιάσουν έναν (ο Αστέρας Τρίπολης, τον Κανακούδη) κάπως ξεχωριστό νέο παίκτη.

Τρεις ομάδες που, με μια κουβέντα, πήγαν στο μάρκετ κι αγόρασαν τη γρήγορη επιτυχία. Καλώς να ορίσουν στη μεγάλη κατηγορία. Αλλά, εάν είναι δυνατόν, παράκληση, δίχως γεωγραφικούς εξωραϊσμούς...